Evangelisch Gereformeerd
Overeenkomsten en verschillen

 

Evangelisch-Gereformeerd
   Home
   Blokkades
   Catechismus
   Charismatisch
   De 10 geboden
   Derde weg
   Doelgerichte gemeente
   Dorstende dominee
   Gemeentegroei
   Gergem
   Israël
   Jeugdkerken
   Middelpunt
   Openbaring
   Strijden
   Theologie
   Vereniging
   Vernieuwing
   Ziekenzalving
   Links

De Opwekking komt eraan

NBV recensies

Waar was God?

Abortus - Euthanasie

Kerkgeschiedenis

Satan

 

Dorstende dominee vindt levend water

Het Zoeklicht – 13 november 2004

door JOOP SCHOTANUS

    (over het getuigenis van Ds. Jos Douma)

Ondertussen weet de lezer, dat ik in deze rubriek zo nu en dan probeer aan te sluiten bij een of andere actualiteit. Als het gaat om kerkelijke ontwikkelingen zitten we meestal in de mineur. Maar in de afgelopen tijd worden we naast veel negatieve zaken in de media, zo nu en dan op de hoogte gesteld van bijzonder positieve ontwikkelingen. Zo ben ik van het verhaal van de Gereformeerd Vrijgemaakte dominee, Jos Douma, in het Nederlands Dagblad weer eens echt onder de indruk. Zoals eerder al door soortgelijke berichten van en over enkele van zijn collega's.

DE HERE JEZUS CENTRAAL
Hij vertelt dat hij in de loop van zijn christelijke opvoeding bepaalde zaken niet heeft meegekregen of niet goed opgepikt heeft. Er is in zijn leven een 'totdat' gekomen. Er waren zoveel goede dingen in zijn bediening als voorganger, totdat hij de persoonlijke relatie met de Here Jezus, als het meest doorslagend liet zijn. De dwang van buitenaf werd een drang van binnenuit. Stel je voor dat je je leven lang ondergedompeld bent in de Bijbelse en kerkelijke waarheden en dat je dan moet ontdekken, dat er toch iets is waardoor het niet volledig functioneert, zoals je zou mogen verwachten. In zijn geval waren dat niet bepaalde gaven van de Heilige Geest. Dat is iets wat je meestal verwacht als mensen je duidelijk willen maken, dat: "God heeft meer te geven, dan enkel wat godsdienstigheid" (om een lied uit Johannes de Heer bundel te citeren). Het betekent niet dat die geestelijke gaven er los van staan, maar het gaat om iets dat daar beslist aan vooraf gaat. Waar het om gaat, is dat Christus de sleutel is tot het werkelijk verstaan van de 'waarheid'. Die waarheid kan pas volledig ons eigendom worden, als Christus voorop en centraal staat. Eerst de Heer en dan de leer, maar dan geen leerstukken die taaier zijn dan stukken leer.

WAARHEID EN WERKELIJKHEID
Als je dan zo blij bent met het verhaal over zo'n ontdekking, dan stemt het verdrietig dat onder de ingezondens in de krant er ook nog zijn die daar niet positief op reageren: 'Maar dominee, we hebben u voor die tijd horen preken en toen had u ook al een goede preek'. Zelfs een hooggeachte professor zet bij dit alles publiekelijk zijn vraagtekens. Misschien moeten we er van uitgaan dat het nu eenmaal bij een professor in de theologie hoort om vraagtekens te zetten. Toch is het triest om te vernemen, dat zo iemand nu net niet oppikt waar het wezenlijk om gaat.
Hij moet beseffen dat ook al heb je duizenden waarheden van Schilder, Holwerda en Veenhof mee gekregen en in je hoofd hebt laten landen, het niet altijd automatisch bij iedereen in het hart terecht komt. Die doorverbinding van hoofd naar hart, is van doorslaggevende betekenis. Dat kan alleen in de mate dat de persoonlijke relatie met Christus centraal staat in het leven. Pas door die persoonlijke relatie met Christus, worden de Bijbelse waarheden een werkelijkheid in het leven van elke dag.

Er zijn heel wat godsdienstige mensen die alles van de waarheid weten, maar de werkelijkheid ervan niet echt beleven. De relatie met Christus vindt niet alleen plaats, als de professor zit te mediteren met z'n Hebreeuwse Oude Testament en z'n Griekse Nieuwe Testament op z'n bureau open voor zich (zoals hij dat in zijn reactie omschrijft). Niet alleen hoe de relatie met de Here beleefd wordt vanuit de waarheid van de Schriften, maar ook en vooral hoe die relatie beleefd wordt in de werkelijkheid van de meest alledaagse dingen. Misschien had de professor zich even wat meer moeten inleven in de situatie van Jos Douma en van al die velen met hem, die hoewel ze de waarheid door en door kennen, blijven hunkeren naar de werkelijkheid ervan. Je wilt mensen toch niet stimuleren te blijven steken in de armoede van alleen maar de steriele waarheden. Je wilt toch graag dat allen de werkelijkheid volop gaan beleven.

EEN PERSOONLUKE RELATIE
Waarheden kunnen zoveel nadruk krijgen zonder dat deze waarheden werkelijkheid zijn in je persoonlijke leven. Soms hoor je als compliment voor een dominee: "Je kan merken, dat hij beleeft wat hij zegt". Natuurlijk is dat fijn om te horen, maar tegelijkertijd ook een beetje triest, omdat we dit eigenlijk bij elke voorganger gewoon zouden moeten vinden. Dat mogen toch geen uitzonderingen zijn. Toch zijn we ondertussen blij, dat men bij de Gereformeerden Vrijgemaakt, het tegenovergestelde steeds meer niet nornaal vindt, zoals ook bij het Evangelisch Werkverband bijvoorbeeld. Maar in veel kerkelijk leven in Nederland heerst nog de sfeer van godsdienstigheid in plaats van de godsvrucht van de persoonlijke relatie met de Heer. Als men de godsdienst beleeft als een vanzelfsprekendheid, omdat men automatisch leeft onder de "Koepel van Gods Verbond", zonder dat je je recht op jezelf hebt opgegeven, is er geen persoonlijke relatie met Christus. Dan wordt er wel vaak gesproken over de rijkdom van beloften, die ergens ver weg op de Hemelse Bankrekening staan, maar waar men nu nog niet bij kan komen. Met als gevolg dat er in rouwadvertenties zo vaak verwezen wordt naar beloften. Een rijkdom, waarop men in dit leven zelf al aanspraak had kunnen maken, maar zich te weinig van bewust was. Misschien ten overvloede: "Naar de mate, dat de Here God aanspraak mag maken op ons leven nu, mogen wij in het hier en nu aanspraak hebben op de verwerkelijking van Zijn beloften". Dat hoeven we niet uit te stellen tot het hiernamaals.

INDIVIDUALISME
Leidt de nadruk op die persoonlijke relatie tot individualisme? Is het niet beter om je samen veilig te voelen onder de zoëven genoemde 'Koepel van het Verbond'? Het volk van Israël waande zich veilig onder de Koepel van de Wet. Het had ook een bepaalde 'heerlijkheid'. Maar toch noemt Paulus het een bedekking. Maar telkens als iemand zich bekeert wordt de bedekking weggenomen en opent zich de weg tot de 'overvloedige heerlijkheid'. Als een wederomgeborene denkt dat hij/zij het zonder de gemeenschap der heiligen kan doen, dan kan dit leiden tot individualisme. Dan is de ware hunkering naar gemeenschap met medegelovigen ondergesneeuwd. Maar de persoonlijke gemeenschap met de Heer zal de drang in zich hebben naar de onderlinge gemeenschap met alle medegelovigen. De kerk of geloofsgemeenschap kan niet aan haar doel beantwoorden vanuit een "wij gevoel" op de verkeerde basis. Evenzeer zal een kerk of geloofsgemeenschap niet aan haar doel beantwoorden als de onderlinge gemeenschap verwaarloosd wordt.

OVER DE KERKMUREN HEEN!
Om bij mijn uitgangspunt terug te keren. Wat kun je over de kerkmuren heen, intens blij zijn met verhalen en berichten van zulke positieve ontwikkelingen. Als Christus nummer één is, dan ontdek je een geweldige ruimte voor elkaar in allerlei interpretaties over secondaire zaken. Wat Jos Douma opnieuw duidelijk maakt is, dat deze secondaire zaken, Christus nooit van de eerste plaats mogen verdringen. Het is mogelijk dat men de "gemeenschap der heiligen' soms sterker ervaart met mensen uit een andere dan de eigen kerk, vanwege deze merkbare eenheid in Christus, die alles overvleugelt. "Wees blij met de blijden".

 

www.vergadering.nu