|
Evangelisch-Gereformeerd
Home
Blokkades
Catechismus
Charismatisch
De 10 geboden
Derde weg
Doelgerichte gemeente
Dorstende dominee
Gemeentegroei
Gergem
Israël
Jeugdkerken
Middelpunt
Openbaring
Strijden
Theologie
Vereniging
Vernieuwing
Ziekenzalving
Links
De Opwekking komt eraan
NBV recensies
Waar was God?
Abortus - Euthanasie
Kerkgeschiedenis
Satan
|
21 februari 2010 - www.sstreuper.nl
Gereformeerde blokkades voor vervulling met de Heilige Geest
Prof. dr. J.Hoek schreef in het ND van 12 februari een positieve recensie van Prof. Dr. Willem J Ouweneels boek “ Hoe word ik vervuld met de
Heilige Geest?” (Klik hier
voor Hoeks recensie). Aan het slot stelt de recensent dat de vraag die Ouweneel aan het eind van zijn boek stelt (Willen we wel echt
met de Geest vervult worden?) uiterst relevant is, omdat er vaak veel blokkades opgeruimd dienen te worden. Hoek geeft daarnaast ook
een paar kritische kanttekeningen, waarmee hij moeite heeft. Dat betreft Ouweneels onbevangen toeschrijven van heftige emotionele
verschijnselen aan (1e) de werking van de Heilige Geest , (2e) zijn visie op Romeinen 7 en 8 (van geloofszekerheid [hfst.8] en het
niet terugvallen in het dualisme van hfst 7 en (3e) dat hij niets wil weten van de wet als regel van dankbaarheid.
Het eerste argument is niet theologisch, maar gevoelsmatig bepaald; voor het tweede en derde punt gebruikt Hoek als doorslaggevend
argument de gereformeerde traditie (of leer). De vraag is echter of deze maatstaven gezaghebbend zijn. Nee dus, want op de keeper
genomen, heeft niet ons gevoel of een bepaalde kerkelijke leer, maar alleen het Woord van God gezag. De vraag is altijd: wat zegt de
Bijbel; en kan daaruit aangetoond worden dat deze gereformeerde uitleg niet correct is? Mij dunkt, dat de gereformeerde bezwaren die
Hoek inbrengt tegen de drie genoemde punten, juist onderdeel zijn van de blokkades die onbedoeld worden opgeworpen, waardoor de
Heilige Geest verhinderd wordt ons te vervullen.
Hoek noemt een paar dingen in bedoelde recensie, die, zoals ik menigmaal heb gezien, voor
gelovigen uit de gereformeerde gezindte, hardnekkige blokkades zijn om tot geestelijke bevrijding van twijfel en onzekerheid te komen.
Deze blokkades zitten ingebakken in de gereformeerde leer (ik zeg dit niet om gereformeerden te kwetsen - dat is verre van mij - maar
ter wille van de duidelijkheid).
Drie blokkades
Lallen en waggelen
Zijn moeite met WJO's onbevangen wijze van het toeschrijven van heftige emotionele verschijnselen aan de Heilige Geest, is
kennelijk niet zozeer van theologische, maar van emotionele aard. Een gevoelsargument dus. Komen we die ook tegen in de Bijbel?
Een van meerdere voorbeelden: Ezechiël had er grote (emotionele) moeite mee in het openbaar een koek te bakken op menselijke
uitwerpselen. Zijn protest had tot gevolg dat hij zijn koek op rundermest mocht bakken (eet smakelijk!). Wie gaf hem deze onsmakelijke
opdracht? God!
Nog een voorbeeld: hij maakt bezwaar tegen ‘lallen en waggelen’. Dat druist niet alleen in tegen de gereformeerde cultuur, maar
ook tegen Nederlandse normen en waarden. Maar wat gebeurde bij de inwijding van de tempel van Salomo? De priesters konden niet meer op
hun benen staan. Wat er precies gebeurde weten we niet. We kunnen het alleen maar gissen, maar dát er sprake is van een heftig
emotioneel verschijnsel is duidelijk: wanneer je niet meer kunt staan (en ook niet valt), ligt waggelen voor de hand. Het is ook niet
niks, wanneer ( het gewicht van) de heerlijkheid van God op je valt. Daar zijn onze spieren kennelijk niet tegen bestand en het is
gewoonweg niet uit te sluiten dat onze tongspieren dan ook niet normaal functioneren, zodat we zwaar van tong spreken, of
lallen.
Wanneer wij niet onbevangen, maar bevangen zijn – gevangen in onze eigen culturele normen - is het logisch dat wij 'moeite hebben'
met dergelijke manifestaties van de Heilige Geest, maar voor wie onbevangen zich toevertrouwt aan de Geest, is dat kennelijk geen
probleem. Zo zouden wij het ook niet geloven dat Jezus een papje van spuug en zand maakte en dit op de ogen van een blinde streek om
hem ziende te maken, wanneer het niet in de Bijbel stond. Ergo, met wat de Bijbel zegt , hebben wij soms wel en soms geen moeite. Het
hangt in sterke mate af van wat wij zelf normaal achten. Kortom, ons vooroordeel mag daarin geen rol van betekenis spelen.
Inderdaad is het dus uiterst relevant - zoals professor Hoek zelf schreef - ons af te vragen of wij wel echt met de Geest vervuld
willen worden (want je weet maar nooit wat voor geks er kan gebeuren (opm. S.Str.)). Op zijn minst zullen we dus minder gewicht moeten
hechten aan onze tradities en meer open moeten staan voor wat de Geest werkt. ( Eerlijk gezegd: zelf ook enigszins een bevangene, geef
ik grif toe, dat dit best griezelig kan zijn!) Dit is blokkade 1. En dus echt niet niet alleen voor gereformeerden.
Romeinen 7
Een nog veel gewichtiger blokkade om twijfel en onzekerheid te boven te komen is m.i. de gereformeerde leer betr. 'Gods wet als
regel van dankbaarheid' en 'de twijfelaar die alsmaar visa versa Rom 7 en 8 pendelt.’
Van jongs af aan heb ik gelovigen van gereformeerde huize desgevraagd horen zeggen: 'Nee, ik weet niet zeker of ik wel een kind van
God ben, ik hoop het!’ Of: 'ik doe mijn best.' En altijd legitimeerden zij hun twijfel en onzekerheid met de twijfelaar (althans: in
hun ogen een twijfelaar!) uit Romeinen 7 : 'Ik doe niet wat ik wens, maar waar ik een afkeer van heb, dat doe ik. En wanneer Paulus al
met dit probleem worstelde, wat dacht u dan van mij?' Op de volgende vraag of zij de Heer Jezus wel eens gedankt hebben dat Hij het
verzoeningswerk voor hen op het kruis heeft volbracht, kreeg ik uiterst zelden een bevestigend antwoord. Meestal keken ze mij aan
alsof ze water zagen branden. Nooit stonden zij er bij stil dat zoiets ook nog kan. Buitengewoon triest! Zij kregen de raad mee, daar
maar eens mee te beginnen en wanneer ik ze later nog eens ontmoette, konden zij getuigen van de zekerheid van het geloof.
JUIST het feit dat de gereformeerde traditie bij de uitleg van Rom. 7 en 8 de gelijktijdigheid van de aspecten van strijd en zwakte,
naast overwinning en kracht BEKLEMTOONT, is een effectief middel om de twijfel te voeden, WANT:
'Ik' in Romeinen 7 gebruikt Paulus, om aan te tonen wat de wet, die geestelijk is, niet alleen met hem, maar met ieder mens doet, die
bereid is in eigen hart te kijken. Alleen langs die weg is Christus te vinden. Paulus' uitspraak in Rom.8: 'ik ben verzekerd', laat er
geen enkele twijfel over bestaan, dat zijn probleem uit hoofdstuk 7 een gepasseerd station is. En dat geldt eens en voor altijd voor
ieder die de belijdenis aan het eind van hoofdstuk 7 heeft uitgesproken en God gedankt heeft voor zijn verlossing.
Al aan het eind van hoofdstuk 7 brengt Paulus de twijfelaar uit het land van zonde, dood en oordeel over in het land van
heilszekerheid. Het is jammer dat hoofdstuk 7 niet eindigt met 8vs1 dat zegt: 'Zo (dus) is er geen veroordeling voor hen die in
Christus Jezus zijn.' Dat is een absolute stelling: PUNT UIT. Het is het einde van de onzekerheid.
Het omslagpunt van de vertwijfeling naar zekerheid ligt in vers 24 en 25: Ik ellendig mens! Wie zal mij verlossen uit het lichaam
dezes doods? Gode zij dank, door Jezus Christus, onze Heer!
Tussen twijfel en zekerheid ligt slechts één gebed dat uit twee delen bestaat. Namelijk een schuldbelijdenis: 'Ik ellendig mens' (
dus: niet mijn zonden, maar wat ik ben) en een dankzegging: 'Gode zij dank, door Jezus Christus onze Heer.'
Zij die wel belijden 'ik ellendig mens, maar er niet toe komen God te prijzen met het 'Gode zij dank door Jezus Christus, onze Heer',
zullen altijd moeite blijven houden met de zekerheid waarvan Rom.8 vs 1 spreekt en niet gauw toekomen aan "ik ben
verzekerd." Zij zullen, zoals de gereformeerde traditie zelf wil, tegen Gods bedoeling in, blijven pendelen tussen Rom. 7 en 8.
Jammer, want God krijgt dan niet de eer die priesters gehouden zijn Hem te brengen.....
|