Bron: Caroline Glick - www.carolineglick.com

Het moment van beslissing voor het Amerikaanse Jodendom

Israel, 18 april 2015

door Caroline Glick

Deze week waren er twee bijeenkomsten met prominente Amerikaanse Joden, waarin president Barack Obama hen de handschoen toewierp. Ofwel de Joden van Amerika gaan de uitdaging aan, of ze zullen ​​Obama toestaan om hen te marginaliseren.

Het is hun keuze, en nu is het voor hen tijd om te beslissen.

In de eerste vergadering ontmoette Obama de gematigde Joodse leiders van de belangrijkste Joodse organisaties, zoals de Conferentie van Voorzitters van Grote Joodse Organisaties, de Anti-Defamation League en de AIPAC. De grote donoren van deze groepen, zoals van bijna elke andere grote Joodse organisatie in Amerika, zijn grotendeels de Democraten.

Volgens The Washington Post was het doel van de bijeenkomst "om antagonisme onschadelijk te maken [in de richting van Obama] en [Joodse leiders] ervan te overtuigen dat hij hun zorgen deelt over de veiligheid van Israël en de dreiging van een nucleair bewapend Iran."

Klik en lees meer over Caroline Glick en haar boek, websites, lezingen, etc...Dat wil zeggen dat het belangrijkste doel van de bijeenkomst was om Joodse kritiek op Obama's deal met Iran het zwijgen op te leggen.

Tot nu toe lijkt Obama dat doel bereikt te hebben.

Maar volgens een bron die namens The Algemeiner sprak, was de sfeer op de bijeenkomst "ontoegeeflijk, zeer streng en gespannen". Sinds de bijeenkomst plaatsvond, heeft nog geen van de leiders die deelnam, openlijk het beleid van Obama ten aanzien van Iran bekritiseerd. Hun stilzwijgen komt ondanks het feit dat, volgens de deelnemers die met The Algemeiner spraken, Obama niet de zorgen wegnam die zij uitten over de gevaren die zijn nucleaire deal met Iran vormt voor Israël.

De tweede bijeenkomst van de dag was een veel vriendelijker affaire. Volgens The Algemeiner waren de deelnemers de aanhangers van de anti-Israëlische organisatie J Street, waaronder Alexandra Stanton, Lou Susman, en Victor Kovner. Andere uitgesproken linkse Joden, waaronder Haim Saban en de voormalige AIPAC voorzitters Amy Friedkin en Howard Friedman, waren ook aanwezig.

Zoals The Algemeiner meldde, waren deelnemers aan deze bijeenkomst veel minder bezorgd over Obama's deal met Iran. Ten minste één deelnemer, die werd omschreven als meer "gematigd" dan de andere deelnemers, overdreef naar de president, toen hij zei: "U doet het juiste ding [met Iran]. Wij staan 100 procent ​​achter u."

Deelnemers aan de tweede bijeenkomst werden ook enthousiast bij het vooruitzicht dat Obama gaf met zijn dreigement om op te treden tégen Israël bij de VN-Veiligheidsraad. Sterker nog, ze lobbyden bij hem om Israël te verlaten op het internationale forum. Een deelnemer vertelde The Algemeiner dat één van zijn collega's aan Obama zei: "Als u besluit om tegen Israël te gaan bij de VN, laat ons het dan eerst weten en wij doen het informatieve werk voor u in de [Joodse] gemeenschap... dus u komt niet in de kou te staan. "

Het doel van de tweede ontmoeting van Obama met de Amerikaanse Joden was dan ook niet om dissidenten te laten zwijgen, maar om zijn aanhangers te mobiliseren, om het gemeenschapsverzet tegen zijn vijandige beleid tegenover Israël te verzwakken, zowel ten aanzien van Iran als in verband met de Palestijnen.

En ook hier was de bijeenkomst grotendeels succesvol.

Een indicatie van het succes van de inspanningen van Obama om zijn Joodse supporters ten gunste van zijn anti-Israël beleid te verzamelen kwam op woensdag, toen de Joodse tak van de Democratische Partij, de Nationale Joodse Democratische Raad een prachtig persbericht uitgaf. Daarin veroordeelde de NJDC senator Marco Rubio voor het ondersteunen van Israël. Op maandag had Rubio aangekondigd dat hij zich verkiesbaar stelt voor president.

Rubio's pro-Israel misdaad was mede zijn plan om de Senaat ervoor klaar te krijgen om aan de nucleaire deal van Obama met de ayatollahs van Iran toegevoegd te krijgen de erkenning van het recht van Israël om te bestaan. Volgens het NJDC heeft het plan van Rubio "geen ander doel dan de VS-Israël relatie te politiseren op een moment dat de Joodse staat onze standvastige steun nodig heeft. Het is een schande dat senator Rubio deze kwestie verder zou politiseren om zijn eigen politieke doelen te bevorderen."

Als de NJDC echt standvastig in zijn steun voor Israël is, is het moeilijk om te begrijpen waar haar leden zo boos over zijn.

En voor zover het Israëli's betreft is het plan van Rubio in lijn met de breedste politieke consensus die maar denkbaar is.

Het Israëlische Links onder leiding van de Partij van de Arbeid leider Yitzhak Herzog, steunt premier Benjamin Netanyahu's eis dat de sancties tegen Iran alleen moet worden geschrapt, nadat Iran het recht van Israël's bestaan erkent.

Wat Amerika betreft is het moeilijk te begrijpen hoe iemand in de Amerikaanse mainstream zich kon verzetten tegen het versterken van de verwerving van kernwapens van Iran zonder het prijsgeven van zijn doel om Israël te vernietigen.

Obama zelf heeft altijd benadrukt dat de bescherming van de veiligheid van Israël een essentieel doel van zijn presidentschap is.

Zowel in zijn ontmoetingen met de Joodse leiders, als in zijn interview eerder deze maand met Tom Friedman van de The New York Times, beweerde Obama diep te zijn gekwetst door beschuldigingen dat hij geen zorg had over de veiligheid van Israël en zei dat hij het als een persoonlijk falen zou beschouwen als Israël zwakker zou zijn als hij vertrekt.

Toch, door te weigeren een nucleaire deal te conditioneren waarvan Obama zelf erkent dat de breakout-tijd van Iran's militaire nucleaire capaciteiten tot nul zal verminderen, en het doel van de vernietiging van Israël te mijden, is de NJDC, net als Obama zelf, niet Israël aan het beschermen of ondersteunen. Net als Obama, is de NJDC indirect bezig met het legitimeren van Iran's doel Israël te vernietigen.

Door de aanval op Rubio, vanwege het promoten van een standpunt dat intuïtief redelijk en in lijn is met de zeer lage gemeenschappelijke deler van steun voor Israël, onthulde de NJDC dat vanuit haar perspectief de enige manier voor de Republikeinen om de steun voor Israël niet te "politiseren", is door met de Democraten deel te nemen in hun verzet tegen Israël.

Een nieuwe poll door Bloomberg liet deze week al een sterker het groeiend besef zien dat Israël is uitgegroeid tot een partijpolitieke kwestie. Vandaag de dag bezien Democraten steun voor Israël meer en meer als een Republikeins standpunt. Overwegend dat twee derde van de Republikeinen Israël steunt, zelfs als haar standpunten ​​haaks staan op die van de regering, steunt driekwart van de Democraten de regering tegen Israël. Opiniepeilingen gaven echter in de afgelopen jaren aan dat de Republikeinse steun voor Israël bijna unaniem is, terwijl minder dan de helft van de Democraten de Joodse staat steunt.

Het lijkt erop dat Obama's charmeoffensief aan de ene kant onder de Amerikaanse Joden in de afgelopen twee weken, en aan de andere kant de verklaring van de NJDC, de term "pro-Israël" ontdaan heeft van alle betekenis, en gericht is op het verwijderen van de kwestie van Israël uit het politieke debat, in ieder geval tot Obama zijn doel bereikt van het ondertekenen van een nucleaire deal met Iran op 30 juni.

Dit is ook logisch, want zoals Obama de dingen blijkbaar ziet, zijn er twee krachten die zijn deal de grond in kunnen boren - en ze zijn nauw met elkaar verbonden - de grote Joodse donoren, en Hillary Clinton.

Op woensdag keerde het Witte Huis haar eerdere standpunt om en kondigde aan dat het een wet van de Senaat zou steunen die van Obama eiste om zijn deal met Iran ter goedkeuring voor de Senaat te brengen.

Obama's omkering was niet zo'n grote concessie.

Het Senaatsvoorstel negeerde de grondwettelijke bepaling dat twee derde van de senatoren de internationale verdragen goedkeuren. Onder het huidige Senaatsvoorstel zal twee derde van de senatoren bezwaar maken tegen radicale deal van Obama met Iran om het te blokkeren.

Alles wat Obama nu nodig heeft ​​om zijn deal veilig te stellen is de steun van 34 Democratische senatoren te behouden.

En de enige die die ondersteuning in gevaar kan brengen is Clinton.

Zoals de NJDC toonde, heeft Obama het met succes naar een situatie geleid waarin voor Democraten het ondersteunen van Israël betekent: tegenover Obama en voor het ondersteunen van de Republikeinen. En als inhoudelijke argumenten niet voldoende zijn om hen te overtuigen om terug te krabbelen, dan misschien de zeer twijfelachtige beslissing van het Ministerie van Justitie om senator Robert Menendez aan te klagen - Obama's meest uitgesproken Democratische buitenlands beleidscriticus - op wankele beschuldigingen van corruptie, net als toen zijn confrontatie met de Senaat over zijn Iran-beleid tot een hoogtepunt kwam. Dit heeft ongetwijfeld ten minste enkele Democraten gedwongen afstand te nemen.

Door het mobiliseren van zijn Joodse supporters, met het doel de oppositie tegen zijn beleid onder Amerikaanse Joden het zwijgen op te leggen, terwijl dit het voor meer mainstream Joodse leiders moeilijker maakt om hem openlijk te bekritiseren, hoopt Obama de kwestie van zijn vijandigheid tegenover Israël te neutraliseren onder joodse Democraten.

Tot op heden heeft Hillary - die zelf een volwaardige partner in Obama's beweging was om Israël-supporters te marginaliseren tijdens haar periode als minister van Buitenlandse Zaken - zo weinig mogelijk gezegd over zijn buitenlandse beleid. Als gevolg daarvan gaf ze geen reden voor Democratische senatoren om betreffende Iran iets van scheidende wegen met de president te overwegen.

Tot nu toe was Clintons enige stap om afstand tussen zichzelf en haar anti-Israëlische voormalige baas te scheppen, om aan Malcolm Hoenlein ​​van de Conferentie van Voorzitters toe te staan een ​​verklaring af te geven, eind vorige maand, en in zijn naam te beweren dat Clinton hem vertelde dat ze denkt dat de VS en Israël de strijdbijl moeten begraven. Clinton, van haar kant, bevestigde noch ontkende Hoenleins verklaring.

Bijna gelijktijdig met Clintons aankondiging zondag dat ze voor het presidentschap gaat, kwam er een verklaring van haar campagne, dat ze streeft naar het kolossale bedrag van $ 2,5 miljard om haar verkiezing te verzekeren.

Er is geen manier waarop Clinton kan hopen dat bedrag op te halen zonder het zekerstellen van de steun van grote Joodse donoren. En aangezien sommige grote Joodse donoren geen zorg hebben over de vraag of de VS Israël steunt, zoals een niet nader genoemde Joodse Clinton-supporter deze week aan JTA vertelde, zal Clinton ook steun moeten winnen van donateurs die Israël willen steunen.

In de woorden van deze bron: "Een aantal van de meest prominente Joodse Democratische donoren zijn zeer bezorgd over de relatie die president heeft gehad met Netanyahu en de Iran deal."

Als deze Joodse donoren zich verenigen en hun steun voor Clinton afstemmen op haar afgeven van een duidelijke verklaring tegenover Obama's deal met Iran, en tegenover elk plan om af te zien van Amerikaanse steun voor Israël in de VN-Veiligheidsraad, dan zullen ze drie essentiële dingen te bereiken.

Ten eerste zullen ze de controle van Obama losweken over anders pro-Israël Democratische senatoren en andere pro-Israël groepen in de Democratische Partij, met inbegrip van de NJDC. Daardoor zullen zij ook opnieuw de mogelijkheid openen dat het Congres de deal van Obama met de mullahs zal blokkeren.

Ten tweede zullen ze een belangrijke stap nemen in de richting van de wederopbouw van de Democratische steun voor Israël waaraan Obama zo hard heeft gewerkt om die te verminderen.

Ten slotte zullen zij hun politieke betekenis in de Amerikaanse politiek herstellen. Door het ondersteunen van Obama, zelfs nu hij de Amerikaanse alliantie met Israël heeft verlaten, hebben joodse Democraten hun politieke invloed en macht verloren. Die macht is afhankelijk van hun weigering om Israël te verlaten.

Tijdens de komende twee maanden zullen Obama's ogen gericht zijn op het sluiten van zijn deal met Iran, en Clinton zal gretig de Democratische nominatie willen samenbinden voor het presidentschap door het bouwen van een onneembare vesting van de campagne fondsen. Als de Amerikaanse Joodse gemeenschap deze kritieke periode gebruikt om de financiële eisen van Clinton te benutten, om haar te overtuigen zich te verzetten tegen deal van Obama die de weg vrijmaakt naar een nucleair bewapend Iran, dan zullen ze hun relevantie herbevestigen in de Amerikaanse politiek, en zij zullen de ondersteuning voor Israël herstellen naar zijn pre-Obama positie als een twee-partijen stelling.

Als zij dit niet doen, dan zal Obama's poging slagen om Israël te transformeren in een partijpolitieke kwestie. Als een Republikein het Witte Huis wint in 2016, zal hij met een anti-Israël Democratische oppositie geconfronteerd worden. En als Clinton het Witte Huis wint, zal ze geen reden hebben om Israël te ondersteunen.


Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post. 
 

De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].

(Vertaald door Harry Sleijster)

 

 

 

Counter