www.vergadering.nu  Recensie-index  www.vergadering.nu

2 RECENSIES

Dag mam...
Heleen Bergwerff.
Uitgeverij Medema, Vaassen, 152 pagina's
€ 14,95, ISBN 9789063534974
Dit boek bestellen bij Boekwinkeltjes.nl (tweedehands)...
of zoek bij: fakkel.nl | ichthusboekhandel.nl | goedhartboeken.nl

Nog een zwaai en weg is ze... Om vervolgens niet meer terug te komen. Eén vreselijke klap en het leven dat voorheen nog zo prettig en mooi was, verandert in duisternis: je sprankelende, levenslustige dochter krijgt een verkeersongeluk en overlijdt. En nu...? Men zegt: ‘het leven gaat door’.
O ja? Hoe kun je daar in Gods naam dan weer aan deelnemen? Wie helpt je daarbij? Waar was God en waar is God?
Vragen, vragen, chaos, verdriet, pijn, angst, onzekerheid: de wereld van rouwen... Een onbekende wereld. Míjn onbekende wereld: alles, alles is anders geworden. Niets, maar dan ook niets is meer zoals het was. Er is geen balans, er is geen energie, er is geen levenslust... Maar het leven gaat inderdaad door. Vechten dus, om het nieuwe leven weer te leren leven!

2. Nederlands Dagblad - 15 augustus 2007

Verkeersongeluk

Heleen Bergwerff beschrijft haar rouwarbeid na het overlijden van haar dochter in Dag mam...

De bijna zeventienjarige Geby kwam door een verkeersongeluk om het leven. 'Rouwproces' beschrijft maar slapjes wat je werkelijk te wachten staat: het is intensieve arbeid waar je dodelijk vermoeid van raakt. In gedachten en gedichten laat de schrijfster zien hoe hard die rouwarbeid is, hoeveel boosheid rouwen kan genereren, maar ook hoeveel liefde en hulp van de omgeving het kan brengen. Ook van haar geloofsworsteling maakt Heleen Bergwerff de lezer deelgenoot. 

1. Uitdaging - 2 februari 2007

In één klap alle levenslust kwijt

Recensie door Rianne van der Molen

'Dag mam', riep ze, en zwaaide nog even naar Heleen Bergwerff. De 16 jarige Gedy kwam niet meer terug. Een verkeersongeval maakte een einde aan haar jonge leven. Moeder Heleen schrijft in Dag mam... over het verlies van haar dochter en de rouwverwerking die daarop volgde. Het maakte van haar een ander mens en zette haar geloof op de kop.

Vanaf de eerste pagina is de pijn te voelen waarmee Heleen Bergwerff worstelt. In dagboekvorm beschrijft ze de dagen voor het overlijden van haar dochter Gedy. Dagen waarin het levenslustige meisje nog een flinke val maakt en in het ziekenhuis terecht komt. Een paar dagen later ligt ze daar weer, maar is de situatie veel erger. Na geschept te zijn door een auto ligt Gedy in coma. Ze komt niet meer bij en een dag voor haar zeventiende verjaardag verklaren de artsen haar hersendood.

Bergwerff heeft de dagen om het overlijden detaillistisch beschreven. Ze beschrijft nauwkeurig het gedrag van haar gezin en haar eigen gevoel daarbij. Eerst nog verward, dan zich steeds duidelijker realiserend dat het leven van haar dochter voorbij is. Daarmee komt ook het verdriet, dat de schrijfster eerlijk en puur naar voren brengt. Soms in dagboekvorm, al komen de diepste gevoelens vaak naar voren in gedichten. Haar relaas van de eerste stappen van rouwverwerking zijn ontroerend en ongetwijfeld herkenbaar voor iedereen, die ooit een geliefde heeft verloren. De schuld die naar voren komt als er plezier gemaakt wordt, de onhandige reacties van de omgeving en de worsteling met God.

Bergwerff heeft altijd genoten van de kerkgang en haar leven aan God toevertrouwd. Na de dood van haar dochter lijkt dat geloof niet meer zo vanzelfsprekend. Het is chaos in haar hoofd. Bij liedjes die ze vroeger volmondig meezong, klapt nu haar mond dicht. Op Goede Vrijdag bereikt die twijfel het toppunt. Op de dag waarop Jezus gekruisigd is, realiseert Bergwerff zich dat haar dochter dankzij die kruisiging bij de hemelse Vader mag zijn. Het verwart haar zodanig, dat ze de kerk uitloopt. Ze kan alleen nog maar denken: "Nee, dat wil ik niet, ik wil dat ze bij ons is!”

De verwarring blijft, al voelt Bergwerff zich wel gesterkt door 'tekenen van God'. Regelmatig schijnt op een bijzonder moment de zon in haar gezicht. Het is iets wat haar kracht geeft. Tijdens het gebed in een Alpha weekend voelt ze weer de zon schijnen. Als ze haar ogen opent en de ruimte rondkijkt, ontdekt ze dat er helemaal geen ramen zijn. Dit teken geeft haar kracht om door te gaan.

In die zoektocht probeert ze door te schrijven en te praten de dood van Gedy een plaats te geven. Tegelijk merkt ze dat haar man heel anders met zijn verdriet omgaat. Hij praat er liever niet over. Hun verschillende manieren van rouw verwerken zorgen soms voor strijd. Toch proberen ze van elkaar te leren daarin. Liefde, respect en geduld noemt Bergwerff de sleutelwoorden in hun relatie.

En dat is direct het mooie van haar boek. De schrijfster vertelt haar eigen ervaringen en geeft geen pasklare antwoorden. Zij laat zien hoe dit grote verdriet met haar verweven is. Ze geeft zich de kans om boos te zijn op God, om te twijfelen en teleurgesteld te zijn. Eerlijk en oprecht. Pas na die strijd kan ze dichter bij Hem komen.

Ook laat ze zien hoe onbelangrijk de statistieken van rouwverwerking zijn. Na zes jaar moet je ongeveer de dood van een geliefde verwerkt kunnen hebben. Daar reageert de maatschappij vaak op. Zij zegt heel duidelijk dat zeven jaar na het overlijden van Gedy wel haar grootste gevecht voorbij is en dat ze haar verdriet kan accepteren. Maar het zal zo lang ze leeft bij haar blijven horen. Met die eerlijkheid breekt ze een lans voor degenen die net ais zij hun leven lang verdriet hebben om een geliefde. Zo zal iedereen die pijn heeft om die reden, zich in dit ontroerende relaas herkennen en ervan kunnen leren.