www.vergadering.nu  Recensie-index  www.vergadering.nu

1 RECENSIE

Zoo lang ik hoop te leven
Claudia Carli
Uitgever: Meulenhoff Boekerij
ISBN: 9789022587577
432 pagina's 
Paperback
Prijs: 19,99 euro
Dit boek bestellen bij Boekwinkeltjes.nl (tweedehands)...
of zoek bij: fakkel.nl | ichthusboekhandel.nl | goedhartboeken.nl

Aan de hand van negentien versjes vertelt dit boek op een overrompelende manier de geschiedenis van een Joods meisje in Nederland tijdens de oorlog
Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt Alida (Alie) Lopes Dias twaalf jaar en voor haar verjaardag krijgt ze een poeziëalbum. Alie is Joods en aan het begin van het nieuwe schooljaar in 1941 moet ze net als alle andere Joodse kinderen naar een Joodse school.
Terwijl het net zich rond hen begint te sluiten, gaat het dagelijks leven door en Alie laat al haar vriendinnetjes in haar album schrijven. Het laatste gedichtje wordt eind 1942 opgeschreven. In het voorjaar van 1943 worden Alie en haar moeder zelf van huis gehaald en naar Kamp Vught gebracht om van daaruit gedeporteerd te worden naar Sobibor. Van de negentien meisjes die in het album hebben geschreven, overleefden er maar zes de oorlog. Alies zus Gretha overleefde en gaf het poeziëalbum tegen het einde van haar leven aan de stiefvader van Claudia Carli, een goede vriend van Gretha. Hij gaf het album aan Claudia.
'Zoo lang ik hoop te leven' is het verhaal van Alida, haar gezin en haar vriendinnen. En het is een verhaal over liefde, onderdrukking en het hartverscheurende noodlot dat samenkomt in een poeziëalbum.

..

1. Jonet.nl - 1 november 2019 - jonet.nl/zoo-lang-ik-hoop-te-leven...

‘Zoo lang ik hoop te leven’, een fascinerend tijdsbeeld

Boekrecensie door Awraham Meijers

Het op feiten gebaseerde verhaal van het Joodse meisje Alida Lopes Dias, haar poëzie-album, de vriendinnetjes die er in schreven en haar familie. En het onverbiddelijk einde van de meesten van hen in de concentratiekampen.

Dit album behoort aan mij
Zoolang ik hoop te leven
Alie is mijn naam al bij me geboorte gegeven
Dias is mijn naam al van vaders stam
Amsterdam de plaats waar ik ter
wereld kwam.
Wie dit album vind wordt verzocht het terug te brengen naar Alie Dias Govert Flinkstr. 265-1 (Adam zuid)
Niemand die jong is gelooft dat hij of zij ooit zal sterven. William Hazlitt (1834 – 1913)

Honden toegelaten, Joden niet
Meisjes van rond de twaalf jaar hebben het eeuwige leven; ziektes en aftakeling, laat staan de onherroepelijke dood, is iets voor oude mensen, niet voor twaalfjarigen. Meisjes van twaalf lentes blijven altijd twaalf lentes, lenig, energiek en gezond. Zo ook Joodse meisjes anno 1942, dus tijdens de Tweede Wereldoorlog.

In dat jaar wordt Alida Lopes Dias – roepnaam Alie – twaalf jaar en krijgt ze een poëzie-album, dat doorgaans poesie-album wordt genoemd. Een jaar eerder moet Alie, die met haar ouders in de Govert Flinkstraat woont, evenals alle Joodse kinderen verplicht naar de Joodse Herman Elteschool. Terwijl het de Joden door de nazi’s en hun (Nederlandse) trawanten steeds moeilijker wordt gemaakt om een enigszins ‘normaal’ leven te leiden. Zo mag het Jodinnetje Alie niet het park in – voor Joden verboden. Haar hondje Roosje mag dat wel. Terwijl Roosje wat rondsnuffelt, kijkt Alie door de hekwerktralies toe.
Een huiveringwekkende situatie als de volgende, is aan de orde van de dag tijdens het dieptepunt van de Jodenvervolgingen:

‘Het is nog rustig in de klas. Alie gaat op haar plek zitten. De meester komt de klas in. Een paar kinderen volgen hem ‘Ze gooien alles op straat’ zegt een jongetje.
‘Ik heb het met eigen ogen gezien, meester’ zegt aan ander
‘We hebben het er later nog wel over. Gaan jullie eerst maar eens zitten’. Meester Roeg stuurt ze naar hun plek. Als alle kinderen zitten, ziet Alie dat Jenny en Annie er niet zijn
‘Ik moet jullie iets mededelen’, zegt de meester somber
‘Ik heb gehoord dat Annie de Leeuw vannacht is weggehaald’. Meester Roeg is even stil
‘Annie?’ Alie krijgt een steek in haar buik
De deur van de klas gaat open en Jenny komt binnengestormd ‘Meester, meester, ze halen het huis van Annie leeg!’

Transport naar eindstation Sobibór
Ondanks alle treiterijen en anti-Joodse verordeningen, trachten de Joden over het algemeen toch het dagelijks leven zo goed mogelijk in te kleden..................

Lees verder...