|
www.vergadering.nu Recensie-index www.vergadering.nu
2 RECENSIES
 Zonen van Abraham
Elias Chacour
Barnabas, Heerenveen
ISBN 97890852014207
€ 14,95 215 pag.
Dit boek bestellen bij Boekwinkeltjes.nl (tweedehands)...
of zoek bij: fakkel.nl | ichthusboekhandel.nl | goedhartboeken.nl
Het indringende autobiografische verhaal van de priester Elias Chacour (1939), die als kleine Palestijnse jongen de stichting van de
staat Israël meemaakte. Dit boek verhaalt van zijn hoop op een vreedzame dialoog tussen Palestijnen en Joden. Chacour werd driemaal
genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede.
2. Focus - juli 2010 - Focus op de Bijbel
ZONEN VAN ABRAHAM
Recensie door Karel Remmelink
U hebt het mogelijk ook niet zo op de sympathieën van oud premier Dries van Agt voor de Palestijnen. Toch is het goed om meer bekend te
raken met die andere groepering, die tegen Israël strijdt om de heerschappij in Jeruzalem en het omringende gebied. Vanwege het
geweldige belang van dit onderwerp geven wij nu meer een samenvatting dan een bespreking van dit - vooral in het begin - aangrijpende
boek.
De schrijver neemt ons mee naar een cruciaal punt in zijn jeugd. Hij is zeven jaar en het is 1947. Hij beschrijft hoe zij als
Palestijnen wonen in het Galilea dat wij zo goed kennen uit de Bijbel. Er was harmonie in zijn ouderlijk gezin en in het dorp, ook met
de joodse dorpsgenoten. De gemeenschap was in de ban van de komst van Zionisten, joodse mensen die het decennium ervoor heel zwaar
hadden geleden in Europa. Nu zijn ze met goedvinden van Engeland op zoek naar een thuis. Vader vertelt aan zijn tienerkinderen dat ze
vriendelijk voor deze mensen moeten zijn, zodat ze zich ook werkelijk thuis zullen gaan voelen. Hij bidt zelfs: 'Vader in de hemel, help
ons onze joodse broeders lief te hebben'.
Enkele kanttekeningen
door Harry Sleijster:
Door dit boek heen speelt de vervangingstheologie met al haar consequenties, inclusief het anti-Joodse denken dat de kerken de
eeuwen door zo heeft gekenmerkt.
Zonen van Abraham, dat klinkt goed. Maar toch zegt de Bijbel: 'níet allen'. Want de zoon van Hager, Ismaël, hoorde niet bij Gods
uitverkoren volk Israel. Zo heeft God het bepaald. Welzeker zijn ook de wedergeboren heidenen, en ook Palestijnen, zonen van
Abraham, maar daarover gaat het in dit boek niet, zeker niet.
Van de landbelofte wil dit boek niets weten. En net als 'de kerk' geloven zij in de overgang van alle beloften op 'de kerk'. En de
vloeken zijn voor Israel. Het gevolg: Jodenhaat, de hele kerkgeschiedenis door, ook onder de Palestijnse christenen. Maar zo niet
bij Elias Chacour. Hij wil zijn 'volk' dienen met vrede en met het prediken van de bergrede. Hij wil geen geweld, nooit.
Maar dan lezen we over het "schrijnende beeld van het leven van deze Palestijnen, veroorzaakt door Zionisten"... Kijk,
daar gaan we weer.
De veroorzakers van alle leed zijn de Joden die terugkeren naar hun land. Dit recht om terug te keren ontzegt 'de kerk' hun. De
Westerse én de Palestijnse kerk willen niets weten van een volk van God, dat Israel heet, en dat weer in het land Israel
woont.
We lezen van een vergelijking die gemaakt wordt met de holocaust. En die is zo vijandig en vals dat je het van wedergeboren
christenen niet zou mogen verwachten: de Joden en de Palestijnen van nu worden vergeleken met resp. Judas en Jezus. Zoals Judas
Jezus verraden heeft, zo verraden de Joden de Palestijnen.
In werkelijkheid zijn ze zwaar misleid door hun Arabische 'broeders'. Het jaar 1948 is waar het om draait. Toen werd Israel door
een Arabische overmacht bijna uitgemoord. Als door een wonder zijn zij gered. De Joden hebben toen in bezit genomen, geannexeerd,
wat hun rechtens door de Volkerenbond was toegewezen. Op dit punt speelt een groot gebrek aan kennis en worden zaken soms volledig
verdraaid. Wat te denken van: "alle landbouwgronden werden geannexeerd door nog geen tien procent van de bevolking", en
die groep heet dan: "steenrijke westerse Joden".
Duidelijk wordt in dit boek gesteld, dat het de Palestijnen gaat om de heerschappij in Jeruzalem, én omgeving! Het is voor hen
maar heel moeilijk te accepteren dat in Israel heel goed te leven is onder het democratische regime. Maar dat kan alleen loyaal,
zoals bijvoorbeeld de Druzen. Maar helaas worden christen-Palestijnen beheerst door dodelijke angst voor hun moslim'broeders'.
Het mag duidelijk zijn, in dit boek geen woorden over wedergeboorte, want gebrek aan kennis van de Bijbel houdt deze Palestijnse
christenen onwetend. Zij lezen het Nieuwe Testament door de bril van de vervangingstheologie. En het Oude Testament lezen zij
niet, want dat herinnert te veel aan Gods volk Israel.
In dit boek van Chacour vindt u dan ook geen woord over Gods beloften aan zijn volk Israel. Het is Elias Chacour als devote
christen-Arabier die een aangrijpend verhaal over zijn 'volk' weet neer te zetten. Dat doet het goed. Zijn een na laatste
hoofdstuk heet: 'Werk, want de nacht breekt aan.' En dán worden zij verraden door 'Judas'.
Als Chacour niet wil weten van Gods beloften, blijft het leven duister, voor hem én voor de lezers die hij meesleept in zijn
'aangrijpende' maar zeer eenzijdige verhaal.
Tot slot: dat dit boek zo positief gerecenseerd wordt vanuit de 'Vergaderingshoek' is wel een beetje verwonderlijk. Immers, juist
daar is toch altijd zo duidelijk geleerd hoe de bijbelse profetieën verstaan moeten worden.
|
Vredig
Ik kan Elias haast benijden als hij zijn jeugd beschrijft. Hij zegt dat de verhalen over Jezus de mooiste waren en sterk tot zijn
verbeelding spraken. De Heer Jezus verbleef immers in hun streek en meerdere gebeurtenissen zijn voor hem heel herkenbaar. Hij heeft
grote bewondering voor zijn vader. Die bracht hem karakter bij en leerde hem wat geloof is, liefde voor het leven en gastvrijheid.
Bovenal leert hij dat ze verbonden zijn met het andere volk dat in Palestina woonde, de Joden. Wij hebben, zo zei hij, dezelfde vader,
dezelfde God. Hij hield Elias en zijn oudere broers voor: 'Wij gebruiken geen geweld, nooit'.
Zijn familie stamt van melkitische christenen. Melk- of Melech betekent 'koning' en duidt op de erkenning van Jezus als Koning in de
tijd dat gnostici beweerden dat Jezus een mystiek wezen was, geen man.
Vijandig
De volgende hoofdstukken tonen een schrijnend beeld van het leven van deze Palestijnen, veroorzaakt door Zionisten. Voor alle
duidelijkheid, we onderscheiden deze kolonisten van de autochtone joodse bevolking die het met de gang van zaken niet eens is. Bij het
lezen ervan dringt zich het beeld op van wat Joden in West-Europa hebben moeten doormaken in de jaren vlak voor en tijdens de Tweede
Wereldoorlog. Maar recenter ook, wat in de negentiger jaren is gebeurd op de Balkan. Ze zuiverden dorpen van Palestijnen met als
argument dat ze wapens zouden hebben en dus gevaarlijk zouden zijn. Zuiveren betekent dan niet alleen deporteren, maar ook doden. Onder
de politieke bescherming van de toenmalige internationale gemeenschap, hij schrijft 1948, werd in belangrijke gebieden alle
landbouwgrond geannexeerd door nog geen tien procent van de bevolking. Enkele jaren later worden dorpen met de grond gelijk gemaakt en
kunnen de mannen aan het werk op hun voormalige eigen grond, nu eigendom van steenrijke westerse Joden. Ik kom namen tegen van joodse
leiders van toen maar dan met een heel ander gezicht, en.... Elias beschrijft de houding van zijn vader die dit alles ondergaat als
gezinshoofd. Hij bad ook voor zijn tegenstanders. Bidden deed Elias ook, hij schrijft er ergens één op: 'U mag mijn handen en voeten
gebruiken, zelfs mijn tong'.
Opleiding
Hij is amper twaalf als de schoolkeuze zijn leven binnenkomt. Hij krijgt een plekje in het weeshuis van de bisschop in Haifa en
voelt zich het jongetje van het stille platteland in de lawaaierige stad. Zijn wortels raken bekneld onder het beton van de stad, maar
toch groeit zijn geloof. Hij gaat bemerken, 'dat zijn persoonlijke verbondenheid met Jezus net zo belangrijk was als lucht in de
longen'.
Het is 1954 als we Elias aantreffen in Nazareth, in een pij van het klein seminarie Sint
Jozef. Elias gaat steeds meer houden van stiltes, tijden waarin hij zich de woorden van zijn moeder herinnert, zoals 'Vrede laat Ik u,
mijn vrede geef Ik u; niet zoals de wereld geeft'. Zijn geestelijke groei brengt ook talloze levensvragen naar voren, vooral die waarin
de woorden van de Heer Jezus uit de zaligsprekingen conflicteerden met de wereld om hem heen en in zijn geboortestreek in het bijzonder.
Hij leert de Kerk, maar vooral ook het instituut kerk kennen en merkt dat de menselijkheid die ze werd verondersteld te dienen, vergeten
leek te zijn. Haast onbewust gaat hij op zoek naar meer, naar verdieping. Hij is negentien als hij zijn opleiding voortzet aan het
seminarie Saint Sulpice in Parijs.
Verdieping
Al snel wordt hij genoodzaakt zich te verdedigen tegenover andere studenten die gevoed door de subjectieve berichtgeving spreken van
Arabische terroristen en gerechtvaardigde Joodse eisen. Palestijnen worden gebrandmerkt als onwetend, vijandig en gewelddadig. Er
ontwikkelt zich ook een intern conflict. De simpele vroomheid die hij van thuis had meegekregen botst met de moderne filosofie.
Redeneren vanuit Bijbels gezichtspunt is onaanvaardbaar voor zijn medestudenten.
Als de voltooiing van zijn opleiding nadert, gaat hij zich steeds meer verdiepen in de geschiedenis van zijn vaderland. Hij ziet wat
Palestina betekent voor de Palestijnen en ook gaat hij begrijpen wat het land betekent voor Joden. Maar hij ziet meer. Hij ontdekt de
demon van het militarisme. Een duivel van geweld fluisterde listig: `Macht is recht, als je je doel maar bereikt; alles in de naam van
God'. Hij besluit om zijn leven te geven om vrede voor te leven onder zijn volksgenoten.
Voorbeeld
Die volksgenoten bestonden uit een mengeling van Joden, Palestijnen en Druzen, elk met hun eigen specifieke geloof, maar ook met een
onderlinge haat, zodat elke richting zijn eigen kerkgebouwen had; een wel heel harde bodem om te bewerken. Toch ging hij aan de slag in
de omgeving van zijn geboortedorp. Hij moest er leren dat dezelfde haat ook in zijn eigen hart aanwezig was, maar hij mocht ook zijn
gezindheid en zijn talenten als vredestichter aanwenden om een Godshuis te bouwen, niet van harde stenen, maar van levende zielen.
Het één na laatste hoofdstuk van deze indrukwekkende autobiografie draagt de titel: 'Werk, want de nacht breekt aan'. Het beschrijft
de afgelopen decennia waarin het nacht was in die voor ons zo bekende regio. Net zo nacht, toen Judas weg ging van de Heer Jezus om hem
te verraden, nacht in judas' ziel, nacht ook in de ziel van zovelen die een rol speelden en spelen in wat we noemen het conflict in het
Midden Oosten. Elias' antwoord is de prediking van de Bergrede, zalig de zachtmoedigen, de vredestichters.
Wedergeboorte als levensvernieuwend en veranderend werk en als noodzakelijk voor blijvende vrede komt
nauwelijks uit de verf. Wat blijft, is iemand die weet dat er menselijkerwijs geen oplossing is voor dit probleem, maar die onverdroten
doorgaat vrede en zachtmoedigheid voor te leven.
Chacour werd meerdere keren genomineerd voor de Nobelprijs voor de vrede.
Zonen van Abraham is uitgegeven bij Uitgeverij Barnabas in Heerenveen.
1. IsraëlAktueel - mei 2010 - www.christenenvoorisrael.nl......israel-aktueel
Zonen van Abraham
Recensie door KdV
Elias Chacour (1939) is een Melkitische (Grieks-katholieke) priester, die jarenlang gewoond en gewerkt heeft in Ibillin in Galilea.
Sinds 2006 is hij aartsbisschop in Haifa. In dit boek beschrijft Chacour zijn leven, van kleine jongen in een afgelegen christelijk
Arabisch dorpje tot priester wiens levenswerk het wordt om vrede en verzoening te brengen tussen Joden en Palestijnen. Het boek
verscheen al in 1984 onder de titel Blood Brothers by Chosen en in Nederlandse vertaling als Kinderen van één Vader.
Je zou kritische vragen kunnen stellen over de presentatie van historische gegevens. Waarom gaat Chacour bijvoorbeeld voorbij aan het
bloedbad dat Arabieren in 1929 aanrichtten onder de Joodse bevolking in Hebron of de verdrijving van de Joden uit de Oude Stad van
Jeruzalem in 1948?
Anderzijds maakt hij ook pijnlijk duidelijk hoe de Arabische landen de Palestijnen links hebben laten liggen. Maar belangrijker is zijn
inzet voor een menswaardig bestaan voor Joden en Palestijnen, vanuit een boodschap van waardigheid voor iedereen en van verzoening met
de vijanden. Daarbij is er – althans in dit boek – toch ook een erkenning van de profetische beloften voor het volk Israël.
|
