www.vergadering.nu  Recensie-index  www.vergadering.nu

1 RECENSIE

Ongestoord sterven
Een ruimere kijk op orgaandonatie
Renate Greinert
240 blz. € 19,90
Uitg. Akasha
9789077247853
Dit boek bestellen bij Boekwinkeltjes.nl (tweedehands)...
of zoek bij: fakkel.nl | ichthusboekhandel.nl | goedhartboeken.nl

In dit boek vertel ik over wat ik ervaren heb nadat de organen van mijn vijftienjarige zoon waren verwijderd. Zonder enige informatie over de gevolgen die dit voor de stervende donor en zijn familie heeft, heb ik me door de transplantatieartsen laten manipuleren. In diepe shock en totaal niet in staat om zo’n belangrijke beslissing te nemen, gaf ik toestemming om zijn organen te verwijderen. De aanblik van mijn leeggehaalde kind heeft mij diep gekwetst en enorm kwaad gemaakt.
Iedereen zou voor zichzelf duidelijk moeten weten of hij van mening is dat iemand met levende organen al dood is – zoals de transplantatiegeneeskunde ons wil laten denken – of stervende is en dus nog leeft.
Voorwoord Pim van Lommel

Van de achterflap:
De dood die de transplantatieartsen nodig hebben om levende organen te verwijderen, noemt men hersendood. Wanneer iemand hersendood is, is de stervensfase nog niet voorbij. Een mens is tijdens deze fase nog voor 97 procent in leven - ook al zal een 'hersendode' zonder de hulp van apparatuur hoogstwaarschijnlijk geen overlevingskans hebben. 
Desalniettemin, zo vraagt Renate Greinert zich in dit alarmerende en bij tijd en wijle shockerende boek af: heeft niet ieder mens het recht om ongestoord te sterven?
Zonder enige informatie over de gevolgen die orgaanuitname voor de stervende donor en zijn familie heeft, heb ik me door de transplantatieartsen laten manipuleren. In diepe shock en totaal niet in staat om zo’n belangrijke beslissing te nemen, gaf ik toestemming om de organen van mijn vijftienjarige zoon te verwijderen. De aanblik van mijn leeggehaalde kind heeft mij diep gekwetst en enorm kwaad gemaakt. Iedereen zou voor zichzelf duidelijk moeten weten of hij van mening is dat iemand met levende organen al dood is of stervende is en dus nog leeft.

”Renate Greinert (1943) is moeder van een orgaandonor. Sinds 1985 heeft zij zich ingezet om meer duidelijkheid te verkrijgen over orgaandonatie en hersendood en het mensbeeld dat daarmee samenhangt. Zij had de moed om lastige feiten uit de dagelijkse praktijk van de transplantatiegeneeskunde aan de kaak te stellen. Daarbij is zij jarenlang ondersteund door kritische artsen, theologen en juristen.

Meer artikelen over dit onderwerp:
http://www.wanttoknow.nl/gezondheid/orgaandonatiewet-tijd-voor-een-aanklacht-tegen-de-staat/
http://www.wanttoknow.nl/gezondheid/orgaandonatie-meer-dan-een-medische-ingreep/

Lees ook: http://www.wanttoknow.nl/gezondheid/vaccinaties-gezondheid/een-griepprik-daar-zit-wat-in-daar-zit-dit-in/
 

1. Wanttoknow - 20 oktober 2013 - www.wanttoknow.nl

Ongestoord sterven

Recensie door Redactie Wanttoknow

De dood die de transplantatieartsen nodig hebben om levende organen te verwijderen, noemt men hersendood. Wanneer iemand hersendood is, is de stervensfase nog niet voorbij. Een mens is tijdens deze fase nog voor 97 procent in leven – ook al zal een ‘hersendode’ zonder de hulp van apparatuur hoogstwaarschijnlijk geen overlevingskans hebben.

Desalniettemin, zo vraagt Renate Greinert zich in dit alarmerende en bij tijd en wijle shockerende boek af: heeft niet ieder mens het recht om ongestoord te sterven?

De auteur, moeder van een zoon, die in 1985 op 15-jarige leeftijd na een verkeersongeval hersendood werd verklaard en wiens organen zijn uitgenomen voor transplantatie, heeft vanaf die tijd vanuit een gevoel van schuld, woede en machteloosheid onderzoek gedaan naar de wetenschappelijke, psychische en ethische aspecten van orgaandonatie en hersendood.

Door haar toestemming tot orgaanuitname is zij in een psychische crisis geraakt, die zij slechts te boven is gekomen door het geven van lezingen en interviews. Zij stelt zich zeer kritisch op over de manier waarop de medische wetenschap gericht is op het leven van de orgaanontvanger en de afronding van het leven van de stervende (is nog wel een levend mens) en zijn familie uit het oog verliest.

Op zorgvuldige wijze, heen en weer geslingerd door haar emoties en de pogingen om rationeel commentaar te leveren, weet zij vanuit haar personlijke betrokkenheid een discussie op gang te brengen over zowel de medische als de ethische en spirituele aspecten van orgaandonatie. Met een uitgebreid voorwoord door Pim van Lommel (‘Eindeloos bewustzijn’*).

Cardioloog Pim van Lommel verrichtte baanbrekend werk op het gebied van bijna-dood-ervaringen.
“Pim van Lommel beschrijft in dit voorwoord, wat hersendood nu eigenlijk is en waarom je als je overleden bent nog minimaal drie dagen boven de grond moet blijven. Dat is niet alleen maar om de nabestaanden afscheid te kunnen laten nemen. Onbewust voelen wij als mensen aan dat sterven een proces is en dat het dus in fasen verloopt. Als je hersendood bent klopt je hart nog (kunstmatig) en is je lijf nog warm. Toch is dat het moment waarop transplantatie artsen de vraag stellen aan de nabestaanden : “Hoe denkt u over orgaan donatie ? U kunt het leven van een ander redden door de organen van … af te staan, dan leeft … nog door in een ander..”

In de chaos en wanhoop van alles rondom de sterfte van een geliefde nemen mensen een beslissing. Vaak blijkt achteraf dat er veel schuldgevoelens zijn bij deze nabestaanden. Is er inbreuk gepleegd op het stervensproces ? Heeft de gestorvene/stervende geleden tijdens de uitname ? Het zijn vragen die niet meer beantwoord kunnen worden.

Waarom vullen zoveel mensen het donorcodicil niet in ondanks groots opgezette campagnes ? Ik denk dat de weerzin voor de ontheiliging van het lichaam, maakt dat mensen afhaken. Volgens Pim van Lommel en Renate Greinert zou iedereen op de hoogte gebracht moeten worden van het feit dat sterven een proces is wat enkele dagen in beslag neemt en niet enkele uren zoals wordt gedacht. Ook is het heel vreemd dat bij de “overledene” die hersendood is en dus nog warm narcose wordt toegediend voorafgaand aan de uitname. Waarom zou je iemand die ‘dood’ is onder narcose moeten brengen? De enige optie, volgens hen, voor zieken en wachtenden op de Eurotransplant lijst is accepteren dat het leven vergankelijk is, want zo vragen zij zich af, is het leven van een zieke/ potentiële ontvanger meer waard dan die van degene die sterft, de potentiële donor ?

En dus staat op mijn donorcodicil nog steeds optie 2 aangevinkt; nee, ik wil geen donor zijn na mijn overlijden. Hoe kun je dan toch een ander vragen zijn of haar nier aan jou te doneren ? Doneren is het synoniem van geven, schenken, aanreiken, een gunst of weldaad verlenen volgens de dikke van Dale. Doneren, geven kun je op vele verschillende manieren doen. Geven is een daad van liefde ten opzichte van je medemens en zou altijd onvoorwaardelijk moeten zijn. Toch blijft het een dit dilemma. Moet het inderdaad oog om oog, tand om tand, orgaan om orgaan zijn of mag je het begrip doneren ruimer zien ? Ik heb mijn dilemma voorgelegd aan een nierpatiente en zij was van mening dat het zo zwart wit niet hoeft te zijn. Zij heeft een nier ontvangen van een overleden jongen van 18 jaar en is er zielsblij mee maar zij vind niet dat zij nu eenzelfde geschenk zou moeten doorgeven aan een ander. Je kunt de mensheid op meerdere manieren dienen.

Dan nog blijft de vraag, mag ik een ander zomaar om een nier vragen ? Kan ik dat ethisch gezien maken ? Moet ik niet eerst alle mogelijkheden tot eventuele zelfgenezing bekijken en doorleven ?