www.vergadering.nu  Recensie-index  www.vergadering.nu

3 RECENSIES

Hoe groot mag Israël worden?
Alfred Muller
Boekencentrum 2009 in samenwerking met Near East Ministry
ISBN: 9789023923428
116 pag., Prijs € 9,90.
Dit boek bestellen bij Boekwinkeltjes.nl (tweedehands)...
of zoek bij: fakkel.nl | ichthusboekhandel.nl | goedhartboeken.nl

3. Christenen voor Israël - juni 2009 - www.christenenvoorisrael.nl

Hoe groot mag Israël worden?

In zijn nieuwste boek probeert correspondent Alfred Muller een gids te zijn
in de complexe materie van het conflict tussen Israël en de Palestijnen. De grote vraag die voortdurend op tafel komt is: Wat moet er gebeuren met de Westoever? Moet Israël dit gebied prijsgeven of niet? Muller bespreekt een aantal opties en laat ook zien welke problemen en vragen elk van deze keuzes oproepen.

Recensie door ds. Henk Poot

Alfred Muller schrijft met grote journalistieke bekwaamheid. Het sympathieke van de studie is dat Alfred Muller een man is die een grote liefde voor het Joodse volk koestert. Hij probeert duidelijk te maken dat Israël voor grote en moeilijke keuzes staat en dat christenen er goed aan doen zich daarbij bescheiden op te stellen. De studie is geschreven met een oprecht verlangen Israël te dienen. Al lezend leer je de argumenten begrijpen van diegenen die een binationale staat voorstaan en dromen van één land met twee naties, maar evengoed kun je meekomen in de oplossing die Benny Elon aandraagt als hij voorstelt om de Westoever te annexeren en de Arabieren daar te behandelen als inwoners van de Joodse staat met een Jordaanse nationaliteit.

Waar ik moeite mee heb is de toon die wordt aangeslagen als het gaat om de religieuze zionisten die in Samaria en Judea wonen. Het geeft geen pas om te spreken over revisionisten en deze bevolkingsgroep te marginaliseren. We hebben bij de ontruiming van Gush Katif gezien dat we hier te maken hebben met mensen die een grote liefde voor het land verbinden met een sterk geloof in de Bijbel. Deze mensen zouden nog wel eens de geestelijke ruggengraat van de Joodse natie kunnen zijn. Hier verliest het boek ook haar objectiviteit.

Een ander punt van kritiek is dat de situatie niet bekeken wordt vanuit de Bijbel. Terwijl daar nu juist de kern van de zaak ligt. De Westoever is niet maar een stuk land dat in 1967 onder beheer van Israël is gekomen en dat Israël eigenmachtig kan loslaten. Het is het hart van het Bijbelse erfdeel. Hier ligt de geschiedenis van Israël: de route van de aartsvaders, Silo, Bethel, Gilgal, de Ebal en de Gerizim, de plaats waar Abram het eerst het land binnenkwam. Hier ligt ook de toekomst van Israël. Hier zal de Messias terugkeren. Ik denk dat het onbestaanbaar is dat het Joodse volk hier opnieuw zal moeten vertrekken.

Het is waar: ons past bescheidenheid als christenen als het gaat om Israël, maar ons past ook waakzaamheid en een Bijbelse visie. Als deze haaks staat op de heersende politieke opinie, dan zij dat zo. Daarnaast is het de vraag of in de kwestie het zogenaamde nationalisme van de Palestijnen de belangrijkste factor is of de islam. Ik ben overtuigd van het laatste. Dat betekent ook dat het huidige conflict een geestelijke dimensie heeft, die niet te verwaarlozen is. Uiteindelijk gaat het niet om een Palestijnse staat, maar om de ontkenning van het recht van bestaan van een Joodse staat. Een tweestatenoplossing is dan ook geen oplossing, maar alleen een fase, die zal leiden tot nog meer terreur.

Ik pleit voor een blijvende aanwezigheid van Joden in Judea en Samaria. Dat Israël niet altijd in Bijbelse tijden heel het Beloofde Land bezat is geen argument, zoals de auteur stelt, om met de stichting van een Arabische staat in het Beloofde Land in te stemmen. Dat had te maken met oordeel of nalatigheid zoals Jozua Israël bij Silo verwijt. Het niet bewonen van het land in haar totaliteit is geen opmaat voor vrede, maar veelmeer een bedreiging.

In de discussie rond Israël en de Palestijnen, valt vaak het woord gerechtigheid. En dan meestal met een uitgestoken vinger naar de Joodse staat. Deze tendens proef ik in het boek ook. Natuurlijk is Bijbelse gerechtigheid niet iets wat buiten beschouwing gelaten moet worden, maar ik blijf zeggen dat gerechtigheid méér inhoud dan het goed behandelen van Arabische burgers. In de Bijbel krijgt de vreemdeling veel, zelfs een deel van het land, maar alleen in respect voor Israël en de God van Israël.

Ongetwijfeld zal Alfred mij vragen welke oplossing ik dan voor ogen heb. En terecht. De vraag is alleen of die oplossing er momenteel is. Hij laat zelf ook al doorschemeren dat een Palestijnse staat nogal wat voeten in de aarde zal hebben en dat het de vraag is of die staat wel levensvatbaar is. Ik denk oprecht dat er geen vrede zal komen zoals de wereld die wenst. De echte vrede zal pas komen met de komst van de Vredevorst. Dat is de realiteit waarin we leven.

Ten slotte een 'ondeugende' opmerking misschien. Ik heb hem ook gesteld tijdens de presentatie van het boek: "Alfred, hoe zou jij als journalist opgelopen zijn met Jozua, met David, met Elia en met Nehemia? Dat is geen flauw vraagje, maar dat is de vraag die we allemaal meedragen en moeten overdenken." Of ik met al deze opmerkingen het boek aanbeveel? Ja, uiteindelijk wel. Ik denk dat we als vrienden van Israël met elkaar in gesprek en indien nodig in discussie mogen en moeten gaan. Daar is deze studie een goede bijdrage voor.

2. Israël en de Bijbel - juni 2009 - www.israelendebijbel.nl 

Hoe groot mag Israël worden?

De uitroeping van de staat Israël door Ben Goerion is zonder twijfel een historisch moment van enorme betekenis met tegelijk een belangrijke profetische duiding. Immers alle profetieën die betrekking hebben op Christus' wederkomst veronderstellen een gedeeltelijke terugkeer van het volk naar het land.

Hoe anders zou bijvoorbeeld de bekende, maar tevens aangrijpende profetie van Zacharia 14 in vervulling kunnen gaan? "Want Ik zal alle heidenen tegen Jeruzalem ten strijde verzamelen; en de stad zal ingenomen, en de huizen zullen geplunderd, en de vrouwen zullen geschonden worden; en de helft van de stad zal uitgaan in de gevangenis... En de HEERE zal uittrekken, en Hij zal strijden tegen die heidenen ... En Zijn voeten zullen te dien dage staan op de Olijfberg." 

Gods beloften van herstel toepassen op de huidige fase van Zijn heilsplan, leidt tot allerlei onbijbelse euforische toekomstverwachtingen die ook niet stroken met de realiteit. In zijn boek 'Hoe groot mag Israël worden?' beschrijft Alfred Muller de spanning tussen de landsbelofte en de politieke realiteit. Muller, die ruim 25 jaar in Israël woont, weet als geen ander hoe complex de politieke werkelijkheid is waarin voortdurend afwegingen moeten worden gemaakt tussen Israëls veiligheid langs diplomatieke weg dan wel langs militair ingrijpen. Veel christenen simplificeren de complexe werkelijkheid met de stelling: 'God heeft het land aan de Joden gegeven en dus moeten zij, net als in de tijd van Jozua, het hele gebied gehoorzaam in bezit nemen'.

"Maar langs welke grenzen?", vraagt Muller zich af. "Een bekend prediker vertelde mij eens: "Als je niet achter de rechtse partijen van Israël staat, sta je niet recht voor de Heer"", aldus Muller in zijn inleiding. Een van de beklemmende vragen die de buitenlandcorrespondent van het Reformatorisch Dagblad en het Nederlands Dagblad in zijn boek bespreekt, is in hoeverre Israël als democratie en als Joodse staat kan blijven voortbestaan.

Inlijving van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook met een bevolking van 3,5 miljoen Palestijnen inclusief 1,2 miljoen Arabieren in de rest van Israël, heeft grote demografische gevolgen. Een Joodse minderheid in het land is dan op den duur niet ondenkbaar. Blijft de joodse bevolking dan toch zijn exclusieve privileges behouden en stevent het af op een apartheidsregime, of moet de Palestijnse bevolking gedeporteerd worden naar andere gebieden of landen?

En wat te denken van de complexe situatie van Jeruzalem waar de twee bevolkingsgroepen naast en in sommige gebieden zelfs tussen elkaar wonen? Allemaal vragen die Muller met een veelvoud aan opties de revue laat passeren. Zijn boek is dan ook een aanrader voor wie de realiteit onder ogen wil zien, want, zo eindigt hij: "Christenen die Israël een warm hart toedragen, zouden begrip moeten hebben voor het veiligheidsdilemma waarvoor Israël staat. Als hun vrienden het hoofd laten hangen, wie blijft er dan nog over?"

1. Kerk en Israël - juni 2009 - www.kerkenisrael.nl

Hoe groot mag Israël worden?

In een uitermate informatief boekje beschrijft Alfred Muller, buitenland-correspondent in Jeruzalem, de spanning die er bestaat tussen de landbelofte aan Israël, zoals ons die in de bijbel wordt getekend, en de politieke realiteit, het moeten delen van het land met de Palestijnse bevolking. Het is een spanningsveld, zo laat hij zien, dat ook christenen uit elkaar drijft. Zo vindt de ene groep chris­tenen dat Israël op grond van Gods beloften aan Abraham het alleenrecht toekomt, terwijl de andere groep van mening is dat op grond van Jezus’ evangelische boodschap Israël met de Palestijnen op hetzelfde grondgebied in vrede zal moeten samenleven. Als we alle gegevens die Mulder met betrekking tot dit spanningsveld aanvoert op ons in laten werken dan voelen we ons geplaatst voor een onontwarbare knoop.

Een gordiaanse knoop
Dat is het zeker. In een zevental hoofdstukken beschrijft Muller de problemen waarvoor Israël zich geplaatst ziet. Daarbij staat de nationale veiligheid centraal. Deze veiligheid wordt bedreigd, van buitenaf door herhaaldelijke raketaanvallen, van binnenuit door de dubbele aanduiding van Israël als een Joodse staat én als een democratie.

Hij beschrijft het succes van de Zesdaagse Oorlog in 1967. Toen werden de Gazastrook, de Westbank en Oost-Jeruzalem heroverd. De vraag is nu of dit succes gezien mag worden als werk van God, een teken dat de dagen van verlossing naderen, of als een extra verzoeking voor Israël omdat toen een groot deel van de Palestijnse bevolking binnen de landsgrenzen kwam te wonen.

Het gaf Israël de mogelijkheid om in de heroverde gebieden Joodse neder­zettingen te plaatsen. Vele van die nederzettingen zijn inmiddels uitgegroeid tot steden. Er wonen in deze gebieden nu al 270.000 Joden.

De knoop wordt door de auteur nog strakker aangetrokken door in een tweetal hoofdstukken argumenten aan te voeren om enerzijds op de Westoever te blijven of anderzijds de Westoever te ontruimen. Daarbij dringt de vraag zich op welke burgerlijke status je moet verlenen aan de Palestijnse bewoners in deze gebieden.

Een uitermate heet hangijzer vormt de status van Jeruzalem. Deze stad is door Israël na 1967 uitgeroepen tot ongedeelde hoofdstad. De Palestijnen echter, die in Oost-Jeruzalem wonen, claimen op z’n minst dat deel van de stad als hoofdstad van een te vormen Palestijnse staat. Israël wil daarentegen dat de stad ondeelbaar en verenigd blijft onder zijn bestuur.

Echt spannend wordt het als de tempelberg ter sprake komt. Beide volken beschouwen deze plaats als een wezenlijk onderdeel van hun nationale geschiedenis. Het is het gebied waar godsdienst, politiek en nationalisme naadloos in elkaar overvloeien. Vooral het godsdienstige aspect zet alles op scherp.

Het bovenstaande is zomaar een greep uit de vele aspecten die Muller naar voren brengt om de spanning tussen de landbelofte aan Israël en de politieke realiteit te tekenen.

Is er iets met de gordiaanse knoop te doen?

De knoop doorhakken
Dat zou een mogelijkheid kunnen zijn. In het hoofdstuk waarin Muller de conclusie trekt, vertelt hij dat in Israël lang de droom heeft bestaan dat het de hele Gaza­strook en de Westbank onder beheer zou kunnen houden. Men is daar politiek van teruggekomen. Het zou immers betekenen dat alle vredesbesprekingen met de Palestijnen zouden moeten worden stopgezet. Tevens zou hen definitief het recht op zelfbeschikking ontnomen worden. In het uiterste geval zou dat leiden tot het over de grens zetten van deze bevolkingsgroep. Maar welk volk laat zich zonder verzet zijn grondgebied ontnemen en welk Arabisch land zou bereid zijn het Palestijnse volk op te nemen? Om die vragen kun je niet heen. Het bezetten van de tempelberg door Israël zou stellig ook het doorhakken van de onontwarbare knoop betekenen. Ook dat is geen oplossing, want dat zou uitlopen op een totale oorlog.

In politiek opzicht kiest men in Israël daarom voor een andere optie.

De knoop trachten te ontwarren
Deze keuze betekent niets anders dan het sluiten van compromissen. Men zal weer om de tafel gaan zitten en in de weg van vredesbesprekingen pogingen ondernemen om tot een eerlijke verdeling van het land te komen. Muller sluit zijn boek af met het opsommen van de zaken die Israël bij deze besprekingen van wezenlijk belang zal achten. Daarnaast roept hij christenen die Israël een warm hart toedragen op om begrip te hebben voor het sluiten van compromissen over het land door de regering van Israël.

Hij zou met zijn oproep wel eens gelijk kunnen hebben. De problematiek is zo groot dat wellicht alleen de komende Messias van Israël de knoop zal kunnen ontwarren.