www.vergadering.nu  Recensie-index  www.vergadering.nu

1 RECENSIE

Making David into Goliath
Joshua Muravchik
296 pag.
Encounter Books
Dit boek bestellen...

Tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967, bleek uit peilingen dat de Amerikanen op de hand van de Israëli's waren boven de Arabieren, met overweldigende marges. In Europa liep de steun voor Israël zelfs nog hoger op. In de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties gaf een Britse resolutie aan Israël de voorwaarden van vrede die het zocht, en toen de Arabieren en hun Sovjet-supporters probeerden de resolutie in de Algemene Vergadering ter zijde te schuiven, kwamen ze de benodigde stemmen tekort. 40 jaar verder, en Israël is misschien wel uitgegroeid tot het meest verguisde land ter wereld. Hoewel de Amerikanen constant zijn gebleven in hun sympathie voor de Joodse staat, behandelt bijna de hele rest van de wereld Israël als een paria. Wat veroorzaakte deze opmerkelijke ommekeer? Het maken van David tot Goliath traceert het proces waardoor materiële druk en intellectuele vormen opnieuw vorm gaven aan de wereldoppinie op Israël. Aanvankelijk gaven terrorisme, oliechantage, en de omvang van de Arabische en islamitische bevolkingsgroepen de wereld krachtige stimulansen om achter de Arabische zaak te gaan staan. Vervolgens creëerde een overwegend nieuw paradigma van linkse orthodoxie, waarin de klassenstrijd werd verdrongen door de nobele strijd van gekleurde mensen, een lexicon van beweegredenen om stelling te nemen tegen Israël. Zo kunnen landen zich lafhartig gedragen, terwijl ze zich daarbij een hoogstaande houding toeschrijven in hoe ze zichzelf recht zetten betreffende het Midden-Oosten conflict.

..

1. Elder of Ziyon Blogspot - 1 augustus 2014 - www.elderofziyon.blogspot.nl

David maken tot Goliat

"David maken tot Goliath: Hoe de wereld zich tegen Israël keerde" door Joshua Muravchik is een prachtig overzicht van de geschiedenis, van hoe Israël ging van de lieveling van links in 1967, om het slachtoffer te worden van de beruchte resolutie in 1975 van de VN: "Zionisme is racisme".

Muravchik identificeert vakkundig en ontleedt de factoren die de Linksen tegen Israël keerden in zo'n korte tijd. 

Het is niet prettig. 

Muravchik identificeert een aantal belangrijke sleutelfactoren die deze verbazingwekkende public relations overwinning voor de anti-Israël menigte veroorzaakte. De eerste is Yasser Arafat, die de PLO briljant modelleerde na de anti-koloniale beweging van Algerije en vervolgens cultiveerde en een voorschot nam op de betrekkingen met communistisch China en de Sovjet-Unie, die de PLO op cruciale wijze voorzag van uitgebreide propaganda ondersteuning die begon door te sijpelen in de westerse linkse geschriften van journalisten. Plotseling draaide de Arabische zaak van een duidelijke neiging naar het vernietigen van Israël in een 'Palestijnse' strijd tegen kolonialisme en imperialisme. Deze 'progressieve' codewoorden werden gretig overgenomen door Westerse socialisten en linksen, vooral in Europa. 

De tweede factor die de PLO legitimeerde, was ironisch genoeg het terrorisme. Muravchik somt alle kapingen van luchtvaartmaatschappijen en aanvallen op luchthavens op in de late jaren 1960 en begin 1970, en laat zien hoe gemakkelijk de Europese leiders toegaven aan de eisen van de kapers, in de hoop slechts dat zij de volgende keer zou worden overgeslagen.

De samenkoppeling in deze strategie was het Arabische olie-embargo dat begon in 1973. De EEG (de voorloper van de EU) reageerde met een pro-Arabisch standpunt over het Midden-Oosten: het roept op tot onvoorwaardelijke volledige Israëlische terugtrekking uit landen die toegevoegd waren in 1967 zonder onderhandelingen of grenscorrecties, als voorzien in de VN-Veiligheidsraad resolutie 242, maar deed niet een beroep op Arabieren om vrede met Israël te maken. 

Met andere woorden, tijdens deze twee cruciale tests van de Europese naties om ofwel vast te houden aan hun principes of in rte zakken tot chantage, zwichten de Europese naties.

Psychologisch: men wil niet aan zichzelf denken als een laffe huichelaar die buigt onder bedreigingen. Dus de enige manier om niet in zelfhaat vervallen, is het vinden van "mensenrechten"-rechtvaardiging voor de lafheid. 

Muravchik laat ook details zien van hoe de Niet gebonden Beweging de VN overnam, en de Palestijnse kwestie als het enige grootste agendapunt in dat lichaam bracht. Hij benadrukt ook hoe de Joods geboren antisemiet Bruno Kreisky, kanselier van Oostenrijk en vice-president van de Socialistische Internationale, eigenhandig dat lichaam omkeerde van pro-Israël in anti-Israël.

Tenslotte beschrijft Muravchik hoe academisch Links in de ban kwam van een fraudeur: Edward Said. Said had succes met zijn ene werk, Orientalism, om generaties studenten te verleiden tot het romantische ideaal van het Oosten, alsof dat meedogenloos wordt uitgebuit en onderdrukt door het Westen. Said gaf later toe dat het was echt specifiek bedoeld om het Palestijnse nationalisme te helpen. 

De resterende voordeel dat de Linksen bij Israël hield, verdween toen het zijn eerste niet-liberale regering verkoos geleid door Menachem Begin, een figuur waar de Linksen wel het meest afkeer van hadden. Zelfs na het vredesakkoord met Egypte warmden ze niet op voor hem, en de Libanonoorlog stolde de richting die ze al waren ingegaan. 

Het boek gaat dan verder met te beschrijven hoe het Israëlische post-zionisme begon zowel Israëlische als internationale gezichtspunten van de Joodse staat te beïnvloeden. Hij gaat verder in detail over hoe B'Tselem is opgericht en hoe het probeerde zowel een mensenrechtenorganisatie als een politieke ondersteuningsgroep te zijn - wat tegenstrijdig is. Muravchik beschrijft het belang van Israëls "Nieuwe Historici" over Israëls zelfbeeld, alsook hoe de wereld naar de staat keek. En hij laat zien hoe Ha'aretz van binnenuit medeplichtig is aan het demoniseren van Israël. 

De auteur rafelt vervolgens meesterlijk de hypocrisie uiteen van de nieuwe Linkse organisaties die hun anti-Israël zaak op zich hebben genomen. Hij ontmantelt de ISM, legt de krankzinnige anti-Israël houding van HRW bloot (en wijst erop hoe hun MENA-hoofd, Sarah Leah Whitson, haar manier van Moammar Kadhafi prijzen deed) en hij vernietigt Walt en Mearsheimer en hun ideologische neven van Richard Falk naar J-Street. 

Het opmerkelijke voorlaatste hoofdstuk legt de beste liberale pro-Israël argumenten tegenover zijn critici, en gaat vanaf het uitbreken van de tweede Intifada, langs de bouw van de scheidingsmuur (en de vertekening van het ICJ) en de oorlog in Libanon, de Operation Cast Lead, Goldstone en nog veel meer. De precieze argumenten die vandaag woeden tegen Israël in Gaza zijn allemaal besproken en meesterlijk verslagen. 

'David maken tot Goliath' is een van de beste liberale verdedigingen van Israël ooit geschreven.