www.vergadering.nu  Recensie-index  www.vergadering.nu

3 RECENSIES

Er is één God
Getuigen van Christus in een multireligieuze samenleving
Ulrich Parzany
Ark Media
ISBN 9789033818967
€ 14,95 232 blz.
Dit boek bestellen bij Boekwinkeltjes.nl (tweedehands)...
of zoek bij: fakkel.nl | ichthusboekhandel.nl | goedhartboeken.nl

Ulrich Parzany denkt in dit boek grondig na over de effectiviteit van de christelijke getuigenis in een multireligieuze samenleving. 
De centrale vraag is: hoe kun je als christen mensen met een ander geloof respectvol en vrijmoedig benaderen?
Parzany gaat in op de vraag wat moslims geloven, hoe dat zich verhoudt tot wat christenen geloven en wat dat betekent voor de dialoog met moslims. Daarnaast geeft hij informatie en invalshoeken om als christen in gesprek te gaan met boeddhisten en hindoes.
Dit boek is bedoeld voor christenen die goed willen nadenken over de kracht en de noodzaak van hun getuigenis.
Bekijk hier de inhoudsopgave, het voorwoord en het 1e hoofdstuk!
Ulrich Parzany (1941) studeerde theologie in Essen. Hij heeft veel met jongeren gewerkt, is nu algemeen secretaris van de CVJM (YMCA) en geeft leiding aan het missionaire werk van ProChrist.
Neem een kijkje op www.prochristwierden.nl  om meer te lezen over ProChrist en Ulrich Parzany. Bekijk ook de filmpjes onder 'multimedia'!
 

3. Uitdaging - mei 2010 - www.uitdaging.nl

Je stem gebruiken en je mond open doen

Vriendelijk en bescheiden. Charismatisch en bevlogen. Dat die omschrijvingen van toepassing kunnen zijn op één persoon, bewijst Ulrich Parzany. Het geheim? Het gaat niet om zijn persoon of zijn boodschap; het gaat om dé boodschap.

interview door Jan Kees Nentjes

Maar kun je dat nog zeggen, in deze tijd? Dat het gaat om dé boodschap? Want alle studies over postmoderniteit leren ons toch dat je met absolute claims over één waarheid voor allen niet meer aan kunt komen?

Eén waarheid
In zijn boek Ein Gott für alle gaat de Duitse predikant in op deze vraag. Hij komt op voor het recht de eigen waarheid als geldig voor een ieder te zien. Het is vreemd om te zeggen dat we allemaal slechts aspecten van de waarheid kennen en dat iedereen wel iets van de waarheid heeft. Daar wil een christen niet aan. Maar een atheïst of een agnost ook niet.
Hoe kun je volledig staan voor je overtuigingen en toch een goede gesprekspartner zijn in de pluralistische, democratische samenleving? Kennis is zeer belangrijk volgens Parzany. Kennis van je eigen geloof, maar ook kennis van bijvoorbeeld de islam. Een gebrek aan kennis van het eigen geloof leidt namelijk tot onzekerheid en gebrek aan kennis van andere godsdiensten leidt tot angst. Onzekerheid en angst zijn een gevaarlijke combinatie, die makkelijk kan omslaan in agressie.

Over angst gesproken; veel mensen zijn bang voor de islam. Er zijn politici die daarop inspelen en hun populariteit groeit. De islam heeft politieke aspiraties. Is de angst toch enigszins gegrond?
"Die angst is er inderdaad, ook in Duitsland. In de islam spreekt men van het ‘huis van vrede' (daar waar de Sharia is ingevoerd), het ‘huis van oorlog' (daar waar dat nog niet is gebeurd) en het huis van verdrag (landen waar moslims veruit in de minderheid zijn). In een democratie is in principe ruimte voor elk gedachtegoed. De overheid moet erop toezien dat de wet niet overtreden wordt. Moslims kunnen in het Westen hun belangen verdedigen, maar ze kunnen niet zomaar de Sharia invoeren. De kans dat ze een meerderheid in het parlement halen, is zeer klein en bovendien kunnen ze geen wetten invoeren die ingaan tegen bestaande wetten of die in strijd zijn met de grondwet."

Kunnen christenen en moslims samenwerken in de politiek?
"Ja, dat kan prima. Het gaat in de politiek om het welzijn van de burger. Als twee partijen dezelfde doelen willen bereiken, dan kunnen ze dat samen proberen. Het is goed dat christenen aanwezig zijn in de politiek en zo hun bijdrage leveren."

Maar veel christenen wantrouwen de politiek of zijn teleurgesteld in christelijke politici over compromissen die ze hebben gesloten.
"Dat heeft te maken met de negatieve lading die het woord ‘compromis' heeft. Dat is niet terecht. Het sluiten van compromissen is in een democratie het middel bij uitstek om iets van je doelen te bereiken. Als je iets graag wilt voor honderd procent en je bereikt twintig procent, is dat al heel mooi. Als je bij voorbaat niet meedoet, bereik je niets. Christelijke politiek bestaat niet, maar christelijke politici zijn er wel en dat is goed. Zij moeten proberen door het sluiten van compromissen zoveel mogelijk van hun doelen te bereiken. Het is niet goed als ze eigenlijk, wanneer ze de kans kregen, het christendom als staatsgodsdienst zouden willen invoeren en Gods wet als algemeen geldig. Je moet die zaken gescheiden houden. De overheid oordeelt niet over zonde, maar over overtredingen."

Dus een christen zou ook gebruik moeten maken van zijn stemrecht?
"Zeker. Ik heb in Duitsland nooit een partij gevonden waar ik het helemaal mee eens ben, maar je moet een afweging maken en bekijken wat volgens jou het beste is voor je land. Niet stemmen is ook een politieke keuze. Je moet ook bedenken wie er belang bij heeft als jij niet stemt. Te veel slechte leiders konden blijven zitten omdat een meerderheid zijn mond hield. Wij hebben dat in Duitsland gezien. Het nazi-regime kon lange tijd zijn gang gaan omdat christenen hun mond hielden.
Christenen moeten hun mond open doen, niet alleen in de politiek. Het marktplein van nu wordt gevormd door de media. Daar moeten we een geluid laten horen. Op een wijze manier. Zonder het entertainment te laten worden en zonder direct voor opschudding te zorgen door controversiële onderwerpen te kiezen. Dan hoort niemand je meer door al het rumoer eromheen."

Het boek Ein Gott fur alle is vertaald in het Nederlands. Op 19 februari werd een exemplaar van Er is één God door Paul Abspoel van Ark Media aangeboden aan de auteur.

2. Beweging -  30 april 2010 - http://beweging.wordpress.com

Er is één God 

Boekrecensie door Els van der Vlist

Eindelijk los ik m’n belofte, die ik op Twitter deed, in. ‘Even’ een recensie schrijven van dit boek, dacht ik. Toen het boek binnenkwam, dacht ik dat nog steeds: een zeer aangename bladspiegel, ruim opgezet, uitnodigend om te gaan lezen. Maar ergens op een kwart bleef ik ‘hangen’. Dat kan aan drukke bezigheden en het lezen van andere boeken met vaste deadlines liggen, maar het was ook op een punt waar Parzany mij niet meer wist te boeien.

Het boek is in slechts vier hoofdstukken opgedeeld, waarvan hoofdstuk 1 meer dan de helft van het aantal bladzijden beslaat. Dat is een beetje jammer, maar ik denk dat de schrijver het noodzakelijker vond om uit te leggen waaróm we zouden gaan getuigen in een multireligieuze samenleving, dan veel pagina’s besteden aan het hoe. Die reden zet hij overigens wel duidelijk en leesbaar uiteen.

Parzany benadrukt het belang van beginnen bij de bron: Jezus Christus, niet ‘de religie’. Even later laat hij zich toch verleiden tot een uitstapje naar het christendom door de geschiedenis heen. Exclusiviteit kan tot machtsmisbruik leiden, blijkt uit de historie. Als Jezus in Joh. 14:6 stelt dat hij de enige weg tot God is, is dat dan aanmatigend? Of is het geschreven door een aanhanger van Jezus? Hoe moeten we met die exclusiviteit omgaan?

De auteur durft christenen een spiegel voor te houden: zijn ze niet al teveel bezig als dienstverlenende instelling (een goed streven op zich), zonder te durven wijzen op de consequenties om een keuze te maken en zonder al te veel kosten? Uiteindelijk komt hij tot de conclusie dat Jezus wel degelijk een absoluutheidsaanspraak doet: hij beschouwt zichzelf als enige weg tot God. Maar het is absoluut niet zo dat deze waarheid maar een beetje aan de rand van het leven zweeft. Nee, het heeft betrekking op het alledaagse leven: financiën, huwelijksvragen, opvoeding van onze kinderen, politiek en maatschappij: in Jezus Christus ontmoeten we de levende God die zich in onze levenssituatie mengt.

Parzany gaat niet uit van de schijnbare liefdevolle tolerantie ‘ieder beleeft zijn eigen religie als de ware’, maar hij wijst er op dat christenen, als navolgers van Jezus Christus, andersdenkenden en vijanden wel degelijk kunnen liefhebben – ook als zij de systematiek en inhoud van hun geloof afwijzen. Christenen zijn te vaag-tolerant geworden, en moeten zich van deze houding bekeren, aldus de auteur.

In het gedeelte over het gesprek met de islam (pas vanaf pagina 127) wordt ingegaan op de geschiedenis van de islam en op de overeenkomsten en verschillen met de bijbel. Het hindoeïsme en boeddhisme wordt kort behandeld, waarbij Parzany duidelijk stelt dat het boeddhisme dicht tegen het atheïsme aanligt: er is uiteindelijk geen God.

Uiteindelijk komt Parzany in een prachtige concentrische structuur in zijn slothoofdstuk terug op de absoluutheidsaanspraak: het christendom doet die onterecht, maar Jezus Christus mag deze aanspraak wél doen: hij is het geschenk van God aan de wereld. “In Jezus Christus ontmoeten we de enige God voor alle mensen”. Christenen hebben als opdracht om zout en licht voor de wereld te zijn. Daarom zullen ze hun vaardigheden ook moeten gebruiken om die in te zetten in de samenleving. Hij herhaalt zijn oproep duidelijk te zijn, juist moslims hebben respect voor christenen die hun geloof vanuit overtuiging leven en helder verdedigen. Dit in tegenstelling tot wat Parzany noemt de ‘mistflardenreligiositeit’.

Hij besluit dan ook met het kernachtig uiteenzetten van enkele belangrijke verschillen tussen de bijbelse boodschap en andere genoemde religies.

De slotalinea verwijst naar het leven in een leefgemeenschap, waar ook vragen en twijfels aan de orde mogen komen. Iets wat beiden naar mijn mening in christelijk Nederland veel te weinig gebeurt; daar mag hij nog wel een boek aan wijden.

Achteraf bezien heb ik wellicht een verkeerde verwachting van dit boek gehad. Parzany gaat goed in tegen de heersende postmoderniteit en het individualisme, zaken die de christelijke gemeente binnengeslopen zijn. Daarbij is hij in staat de liefde tot andersdenkenden niet uit het oog te verliezen terwijl hij Jezus Christus duidelijk als enige weg tot God verdedigt. Met vaag christendom of machts-misbruikend christendom wil hij niets van doen te hebben. Kortom: goede lessen te leren uit dit boek, zeker voor mensen die twijfelen of zij ‘hun geloof wel aan anderen moeten opdringen’. Het gaat nl. niet om ‘hun geloof’ of om ‘hun religie’, maar het gaat om Jezus Christus, de ene God voor alle mensen.

1. Uitdaging - februari 2010 - www.uitdaging.nl

Er is één God…

Juist in een tijd waarin absolute waarheidsclaims niet erg gewaardeerd worden, komt Ulrich Parzany (theoloog en leider van de missionaire beweging van ProChrist Duitsland) met een stevig boek en een stevige titel: Er is één God... Het boek gaat in op de vraag hoe we als christen mensen met een ander geloof op een vrijmoedige en respectvolle manier benaderen. Het is als het ware een soort van handboek voor mensen die missionair getuige willen zijn in een multiculturele samenleving. Het geloof in God is een zeer persoonlijke aangelegenheid, zegt de auteur. Maar: "Tegelijkertijd heeft het zijn uitwerking op de mensen en de verhoudingen in de wereld om ons heen." Een praktisch boek waarin meer dan veertig jaar aan lessen zijn opgenomen.