www.vergadering.nu  Recensie-index  www.vergadering.nu

1 RECENSIE

Het graf jubelt
Kroniek van pijn en genezing na de dood van een kind
Esta Steyn
Uitgeverij Plateau
141 pagina's, € 11,95
ISBN 9789058040909
Dit boek bestellen bij Boekwinkeltjes.nl (tweedehands)...
of zoek bij: fakkel.nl | ichthusboekhandel.nl | goedhartboeken.nl

'Er was eens een vrouw die dacht dat ze de Heer wel kende.' 
Zo begint deze indrukwekkende kroniek van de Zuid-Afrikaanse schrijfster Esta Steyn. De vrouw waarover ze schrijft, is ze zelf. En deze vrouw verliest in haar leven tweemaal een zoon. En deze vrouw… klaagt en schreeuwt en is boos op haar God. 
Maar tegelijkertijd looft ze Hem om zijn aanwezigheid en hoe Hij haar draagt. Het graf jubelt is een belangrijk en eerlijk boek dat troost biedt, maar ook levenslessen voor de lezer die nog nooit zoiets dramatisch heeft meegemaakt.

1. - april 2014 - www.uitdaging.nl 

De lege plaats van de bougainville

Recensie door de redactie Uitdaging

Een kind verliezen. Wie dit heeft meegemaakt, kent de immense zwaarte ervan. En dit verlies 'went' niet, het dreunt jaren door. Aan de rij boeken over dit moeilijke onderwerp is er een toegevoegd, klein en met een veelzeggende titel.

Die titel is: Het graf jubelt. Alleen al daaruit blijkt dat dit nieuwe boekje anders is (ook qua stijl en vorm) dan een bestseller als Tonio van A.F.Th. van der Heijden. In Het graf jubelt klaagt de schrijfster, ze schreeuwt het uit, ook tegen God. Tegelijk wordt naarmate het boek vordert, iets van hoop zichtbaar.

Dramatisch
Het autobiografische verhaal van de Zuid-Afrikaanse schrijver liegt er niet om. Het is een dramatisch verhaal over het verlies, met een tussentijd van een jaar of acht, van twee van haar (drie) zoons. De oudste verongelukt op de weg. De tweede, die zelf immens trieste jaren achter de rug heeft vanwege het verlies van zijn oudere broer, komt om tijdens het surfen. De vrouw, zoals de schrijfster zichzelf steeds noemt, bidt na het bericht van het overlijden van de tweede zoon: 'Ik weet niet hoe ik verder leven kan. Ik ben verscheurd, Heer.

Bougainville
Toch zegt zij in diezelfde tijd, nadat het lichaam van deze zoon gevonden wordt: '...nochtans Heer, zal ik juichen. Want u hebt zijn lichaam aan ons teruggegeven. Nu kunnen we hem begraven: Kort daarna plant zij een jonge bougainville struik. Na het overlijden van de eerste zoon was zo'n struik, per ongeluk, uitgedroogd en 'zonder leven. (...) De struik was dood, helemaal dood.' Over de nieuwe struik schrijft ze: 'En hij groeide.' In het nawoord richt de schrijfster zich tot haar zoons: 'Jullie levens hebben mij veel vreugde gegeven. Ik dank jullie daarvoor. Ik dank de Heer daarvoor. Jullie dood was het zwaarste verlies in mijn leven. Het was ook mijn grootste geestelijke winst. Ik dank de Heer voor zulke verrijkende ervaringen. Ik heb jullie lief, zoals altijd.'