|
www.vergadering.nu Recensie-index www.vergadering.nu 1 RECENSIE
Vaak zijn christenen in hun geloofsleven bezig met van alles en nog wat, behalve met Christus zelf. Godsdienstige begrippen, leerstellingen, methodes en kerkelijk werk hebben de persoon van de Heer Jezus zelf overschaduwd. We weten veel over Hem, maar het lijkt erop dat wij Hemzelf uit het oog zijn verloren. 1. Nederlands Dagblad - 26 augustus 2011 - www.nd.nl Herkerstening van de kerk
Kerk onder het mes Hun diagnose van de kerk is niet mis. Die houdt vooral van zichzelf, maar heeft weinig met Jezus. Druk met opstarten van nieuwe bewegingen, leiderschap, tongentaal, gemeentegroeistrategieën, geboden, dogma’s, sociale gerechtigheid, schepping of evolutie…, maar niet met de vraag: ‘Houd je van Mij?’ Nee, de kerk is blijven steken in rationalisme (de leerstellingen) aan de ene kant en ethiek (geboden en regels) aan de andere kant. Of ze besteedt alle aandacht aan politieke gerechtigheid en vergeet lief te hebben. Nog erger, ze is een controlfreak geworden die de boom des levens met de ervaring van Jezus zelf laat staan en zich te buiten gaat aan de boom van kennis van goed en kwaad. Bovendien, net als in Amerika slaat ook in Nederland GJC toe in jouw kerk. Jezus centraal Alleen wanneer Jezus Christus weer centraal in ons geloof komt te staan is er perspectief. Bekering tot Hem – niet als Heiland of Heer, maar als de ontzagwekkende, alomvattende persoon die Hij is. Over Hem gaan Oud en Nieuw Testament, Hij is middelpunt van hemel en schepping, kern van het apostolisch onderwijs. Groots, magistraal, fascinerend, het geheim der eeuwen, goddelijke luister. En dat allemaal in jou. Je bent een fles in de oceaan, maar de oceaan zit in de fles. Een bespreking van de brief aan Kolosse leert dat we geen ‘dingen’ moeten preken (schuldgevoel, principes, angst, regels), maar de persoon van Christus. Hij is immers de Weg, de Waarheid en het Leven. We moeten meer naar Jezus kijken. De redder van de bruiloft in Kana, die een gebroken Samaritaanse vrouw omarmt, liefde ontvangt van een prostituee, en een overspelige niet veroordeelt. Of neem Betanië als metafoor van het leven met Christus: een plek voor welkom aan Jezus, met leerlingen, tussen vrienden, opwekking van doden, waardering van zijn soevereine waarde, en nog veel meer. Jezus, zoals hij gekend werd in de Byzantijnse mystieke traditie en bezongen in veel liederen van de vorige eeuwen. We moeten terug achter Descartes die de waarheid als mysterie omboog tot waarheid als zekerheid. Terug naar het hart van christelijk geloof. Vlucht uit de geschiedenis Het is zeker de moeite waard het Manifest te lezen. Het verdient ook applaus voor het radicaal christocentrisch willen geloven. Maar dan, bij tweede lezing, valt ook te ontdekken hoe vaag die Manifest-Jezus gebleven is. Het apostolisch onderwijs spreekt nadrukkelijk over de historische Jezus, die met kruis en opstanding bewees de verwachte Messias te zijn. In het Manifest blijkt het een leven te zijn dat herhaald wordt in talloze levens van gelovigen. We krijgen deel aan de goddelijke natuur, afgesneden van onze zondige natuur, wordt er verzekerd. En: God schiep een onvolmaakte wereld om de vrijheid te garanderen. We kunnen allegorisch Bijbellezen, tegenstrijdigheden in de Bijbel en leerkwesties gevoeglijk achter ons laten. Je bent immers vol van Gods wezen, open voor verdergaande openbaring. Kortom: wat let iemand nog in deze Manifest-Jezus te geloven? De derde weg tussen dogmatiek en ethiek is wel heel erg de weg van zelfgekozen dogma’s, open ethiek, rooskleurig zelfbeeld en vrijblijvend kerkbegrip. Een weg die al te naadloos aansluit bij postmodern denken, waar kruis en God opties zijn geworden. Zonde, toorn, kruis en verzoening, tegendraadse levenswandel, valse profetie, dwaalleer? Dat was toch uit de vorige eeuw? Of zat dat juist in het hart van het christendom? |
