www.vergadering.nu  Recensie-index  www.vergadering.nu

2 RECENSIES

Een kerk die prikkelt
Uitdaging om provocerend gemeente te zijn
Graham Tomlin
Uitgeverij Kok Voorhoeve, 207 pag.
ISBN 9789029718769
Dit boek bestellen bij Boekwinkeltjes.nl (tweedehands)...
of zoek bij: fakkel.nl | ichthusboekhandel.nl | goedhartboeken.nl

Boeiend en uitdagend boek over kerk zijn
Bouwen aan een kerk die midden in de maatschappij staat: als richtingwijzer en als herberg. 

De kerk zou relevant moeten zijn maar is dat vaak nauwelijks. Dat ligt aan de maatschappij maar ook aan de kerk. De Britse theoloog Graham Tomlin presenteert met Een kerk die prikkelt een uitdagende studie met heldere analyses van het verleden en praktische handvatten voor het heden. 
De studiewijzer maakt het boek tevens geschikt voor gezamenlijke bezinning.

Graham Tomlin is nieuw op de Nederlandse markt. Hij heeft zijn kwaliteiten meer dan bewezen in Londen, waar hij als Principal werkzaam is in een Londense Anglicaanse kerk. Als doorgewinterde student theologie uit Oxford, weet hij op opwekkende wijze serieuze onderwerpen te bespreken. 

2. CV-Koers – juni 2008

Een kerk die prikkelt

Recensie door Bram Neerhof

De Nederlandse titel is wel even wennen,maar als je 'm iets anders leest, dekt hij de inhoud wel uitstekend: dit is echt een boek dat prikkelt. Hoewel de vertaling van The Provocative Church beslist beter had gekund, is dit tussen de talloze boeken over de kerk absoluut een aanwinst. Gebaseerd op onder andere de visie van de Franse denker Jacques Ellul uit 1948 en nog steeds actueel ontwikkelt Tomlin een brede visie op het veelbesproken begrip 'Koninkrijk’.

Hij legt uit dat dit in de joodse visie een duidelijk aards, politiek concept is waarin wordt uitgezien naar het moment dat God weer koning zal zijn over zijn eigen land, zijn eigen mensen en uiteindelijk de hele wereld.

Tomlin werkt de visie van Ellul op de verhouding tussen het Koninkrijk, de kerk en de wereld als volgt uit: christenen moeten proberen de ware aard van de wereld te begrijpen (niet naïef zijn: de wereld is echt in de greep van het kwaad), in staat zijn de wereld te bevragen (durf te geloven dat de wereld ook ánders zou kunnen zijn), en ten slotte beseffen dat de wereld niet minder dan een revolutie nodig heeft.

Christenen moeten daarom niet de vergissing maken dat ze in de wereld zijn om 'een beetje goed te doen en aardige mensen te zijn’. Nee, de christelijke gemeenschap is bedoeld om in de wereld te functioneren als een levende verwijzing naar een andere orde, de orde van Gods Koninkrijk, die aan het doorbreken is.

Niet dat we de illusie moeten hebben dat wij het Koninkrijk zouden kunnen bouwen, dat is Gods werk. En de definitieve komst van het Koninkrijk zal pas bij de wederkomst van Jezus zijn. Maar als het goed is, geeft de christelijke gemeenschap wel voorproefjes van wat het betekent om onder Gods heerschappij te leven. Bovenal is nodig dat we als christenen een nieuwe levensstijl ontwikkelen, die in alles de liefde vooropstelt. Die onderscheidende en provocerende levensstijl is het enige dat Gods boodschap geloofwaardig maakt.

Tomlin citeert Ellul die het gebrek eraan de missing link noemt. Een ontnuchterend citaat: “Een leer heeft slechts kracht als de mensen die erin geloven een levensstijl vertonen die past bij die leer."

Dit is echt een boek waarover nagedacht en gepraat moet worden. Het stelt indringende vragen over de reden waarom groei vaak uitblijft en over de vraag waarom wij het zo moeilijk vinden om onze niet christelijke vrienden mee te nemen naar de kerk.

1. Uitdaging - april 2008

Laat de niet christen nieuwsgierig worden

Boekrecensie door Rianne van der Molen

Terwijl veel kerken hun best doen om zichzelf aantrekkelijk te maken voor nieuwe christenen, blijven andere gemeentes achter. Graham Tomlin roept in het boek Een kerk die prikkelt alle kerken op om te gaan leven vanuit liefde en zo een interessante plek te worden in de samenleving.

De kerk is vandaag de dag totaal versplinterd en waar christenen tolerant en verdraagzaam zouden moeten zijn, verteert het gif van egoïsme en schijnheiligheid veel gemeentes van binnenuit. Juist wanneer dat gebeurt, is het moeilijk om als gemeente een licht in de maatschappij te zijn. Wanneer de basis ongezond is, zal het niet lukken om andere mensen enthousiast te maken voor God en voor de kerk.

In zijn boek roept Graham Tomlin, hoofd van het St. Paul's Theological Centre in Londen, de kerken op om een plek te worden die prikkelt. Waarin gemeenteleden zichzelf kunnen onderzoeken en kunnen ontdekken hoe hun gemeente weer interessant wordt voor de buitenwereld. Al hoeft dat niet eens het eerste doel te zijn. Belangrijker is de achtergrond van iedere actie. Het woord 'evangelisatie' heeft namelijk de laatste jaren een nare bijsmaak gekregen. Veel niet christenen denken erbij aan mannetjes op straat die ze vertellen wat ze allemaal verkeerd doen en nemen dat weinig serieus.

Het is maar goed dat evangelisatie veel breder is. Tomlin stipt vooral aan dat de intentie van het evangeliseren goed moet zijn. Praten over God om iemand zo snel mogelijk tot Hem te leiden werkt vaak averechts. Interessanter is het om te kijken naar wat mensen in je omgeving nodig hebben. Niet om vanuit je eigen belang te werken, maar om te proberen om door Gods liefde een ander te helpen.

Tomlin zet zijn mening pittig neer. Hoewel hij ruimte overlaat voor mensen met andere inzichten, geeft hij heel duidelijk aan hoe een kerk volgens hem zou moeten werken. Hij lijkt zich soms ronduit te ergeren aan de vreemde boodschap die de kerk uitdraagt. Een mooi voorbeeld dat hij daarvan geeft, is de oproep van de dominee voor de gastendienst. In een bepaalde kerk worden de gemeenteleden nadrukkelijk opgeroepen om hun vrienden mee te nemen naar de laagdrempelige dienst. Het is een mooi initiatief dat in veel kerken wordt gebruikt. In het voorbeeld van de schrijver kijken de gemeenteleden echter niet enthousiast naar de dominee. En de volgende keer zijn inderdaad hun vrienden niet mee.

In veel gevallen zou men nu de schuld leggen bij die bange gemeenteleden. Tomlin doet dat niet. Hij legt de aard van het probleem bij de kerk zelf. Wanneer gemeenteleden namelijk enthousiast zijn over hun kerk dan zouden ze vanzelf wel mensen mee willen nemen. Net als wanneer je een goede film hebt gezien. Ook dan vertel je aan je vrienden dat ze erheen moeten gaan. Wanneer de kerk een plek is waar het bruist en sprankelt, willen gemeenteleden die spannende plek ook met anderen delen. Wanneer de kerkleden hun eigen kerk al saai vinden zullen ze daar niet over denken.

Via dit soort voorbeelden wil Tomlin laten zien hoe de kerk moet gaan prikkelen. En dat mensen vanzelf nieuwsgierig kunnen worden naar christenen en kerkdiensten. Zijn boek kan een leidraad zijn voor gemeenteleden, waarin ze met de bijbel in de hand kunnen ontdekken in hoeverre hun gemeente een opleving nodig heeft. De pittige visie van Tomlin zal misschien verschillen met die van sommige kerken, maar zijn woorden geven in ieder geval genoeg stof tot nadenken. Waarin hij steeds laat zien dat echte liefde, echte interesse en echte zorg voor elkaar de beste reclame kunnen zijn voor het christelijk geloof.