De Droomgever

Bode - april 2005

Het kan geweldig geruststellend werken als de lezers van een boek als 'gewone' mensen worden aangesproken.Je mag dan blijven zoals je bent: gewoon. Sommige lezers van Bruce Wilkinsons eerste boek, Het Gebed van Jabez, zullen dat een verademing vinden. Dat was een buitengewoon boek, dat ook ongewoon veel mensen heeft aangesproken. Maar het wekte zo
las ik het zelf, en zo hoorde ik ook dat anderen het lazen soms wel een beetje het gevoel: nou, dat is niet voor mij, dat is een eind boven mijn niveau.
 

De auteur haalt zijn medereizigers in dit boek nu op aan het begin van de route. Inderdaad, het is een route, een reisplan, een verhaal, een weg die hij met ons volgt, en die ongemeen spannend verloopt. Aanvankelijk kun je je nog niet helemaal oriënteren, maar allengs wordt het landschap bijbels steeds herkenbaarder.

Het verschil met Jabez is ook dat er onderweg wel eens wat fout gaat. Meneer Gewoon, de hoofdpersoon van dit verhaal, is ook 'gewoon'.

Begin je te lezen, dan ben je eigenlijk al verloren, dan moet je je gewonnen geven: eerst aan het verhaal, dan aan de Bijbel, tegelijk aan de Droom, en ten slotte aan de Droomgever.

Het begin is hieronder afgedrukt.

Lees, koop het boek, lees verder. Het zal een buitengewone ervaring worden.

Het begin van het boek:

Gewoon aanvaardt zijn Grote Droom

Niet lang geleden en niet zo ver hier vandaan woonde Gewoon, een Niemendal, in het Vertrouwde Land. Voor Gewoon verschilde de ene dag niet zoveel van de andere. 's Morgens stond hij op en ging hij naar zijn Gewone Werk. Na het werk at hij meestal hetzelfde als de avond daarvoor. Dan ging hij in zijn luie stoel zitten en keek, zoals de meeste Niemendallen, avond aan avond geboeid naar zijn kijkdoos. Soms kwam Beste Vriend op bezoek om samen met Gewoon naar de kijkdoos te staren. Soms ging Gewoon bij zijn Ouders op bezoek en zaten ze niet z'n drieën voor de kijkdoos. Over het algemeen gebeurde er niet veel in Vertrouwd dat nog niet eerder was gebeurd. Gewoon dacht dat hij tevreden was. Hij voelde zich veilig bij al die voorspelbare, terugkerende zaken, net als alle andere, inwoners van Vertrouwd. Hij verlangde meestal niet naar meer. Totdat Gewoon op een dag diep van binnen het knagende gevoel kreeg dat hij iets miste in zijn leven. Iets groots. Of dat hij ergens werd gemist. Hij wist het niet precies.

Het gevoel groeide. En hoewel Niemendallen in Vertrouwd zelden het onverwachte verwachtten, begon Gewoon ernaar te verlangen.

De tijd verstreek. Toen, op een ochtend, werd Gewoon wakker met deze woorden in gedachten: Wat je mist, dat heb je al... Gewoon begreep er niets van. Hij keek en hij keek, en toen ontdekte hij dat in een hoekje van zijn hart een Grote Droom lag. De Grote Droom vertelde hem dat hij, een Niemendal, was gemaakt om Iemand te zijn, bestemd om Grote Dingen tot stand te brengen. Gewoon sprong uit bed en ontdekte nog iets: op de vensterbank lag een lange, witte veer. Waar kwam die vandaan? Wat deed die op zijn vensterbank? Met een schok van blijdschap begreep Gewoon dat de Droomgever op bezoek was geweest. Gewoon had wel vaker geruchten gehoord van andere Niemendallen in Vertrouwd die bij het ontwaken een Grote Droom hadden gevonden. Maar hij had nooit verwacht dat het hem zou overkomen.

Hij kleedde zich snel aan en voelde zijn Grote Droom bonzen in zijn hart. Hij kon niet wachten om naar zijn Gewone Werk te gaan en Beste Vriend het goede nieuws te vertellen. Maar onderweg naar zijn werk besefte Gewoon dat hij een probleem had. Zijn Grote Droom was veel te groot voor een Niemendal als Gewoon. Hij durfde het niemand te vertellen. Zelfs Beste Vriend zou hem waarschijnlijk uitlachen. Toch was Gewoon veel te gelukkig om zijn droom voor zich te houden. Zodra hij Beste Vriend zag, flapte hij het nieuws eruit: 'De Droomgever heeft mij een Grote Droom gegeven! Ik ben gemaakt om Iemand te zijn en om Grote Dingen tot stand te brengen!'

Beste Vriend keek hem met open mond van verbazing aan, maar hij lachte hem niet uit. 'Dat is heel... groot,' zei hij .'Maar als ik jou was, zou ik niet te veel ruchtbaarheid geven aan die Droom van je. De Niemendallen hier in de buurt zouden je voor gek verklaren.' Gewoon wilde niet voor gek worden verklaard. Dus besloot hij zijn Grote Droom voor zich te houden...