GERDA HODDENBAGH UIT BRUNSSUM

Met het Evangelie naar Limburg

In deze rubriek komen, tamelijk willekeurig, lezers van de krant aan het woord. Ze reageren op het nieuws en vertellen over hun leven.

DOOR ADDY PLIEGER

'Christelijke samenkomst' staat op een bord voor het gebouwtje. Aan de achterkant bevindt zich de voordeur van het huis van de familie Hoddenbagh. "Laten we maar op de bank gaan zitten, zegt de 53-jarige Gerda even later. "Limburgers zitten altijd aan de hoge tafel, maar je blijft als Hollander nou eenmaal Hollander in Limburg."

Gerda vertelt dat hun woonkamer in de tijd dat het gebouw aan het Apostolische Genootschap behoorde, de consistorie was. Nu de Vergadering van Gelovigen de zaal gebruikt, zijn de meeste bijzaaltjes als woongedeelte in gebruik. Via de gang kom je zo in de zaal terecht. "Wij zeggen trouwens dat we christenen zijn, hoor. De Vergadering heeft eigenlijk geen leden. De Vergadering slaat gewoon op alle christenen wereldwijd. Langzamerhand ging men onze samenkomsten Vergadering van Gelovigen noemen. Net zoiets als de Zangeres zonder Naam, die, na verloop van tijd gewoon zo ging heten."

Gerda groeide op in een meelevend christelijk gezin. Ik dacht echt dat dat voldoende was. Toen ik in Den Haag in de verpleging werkte, ontmoette ik wel eens mensen van wie ik intuïtief aanvoelde: Die hebben iets wat ik niet heb. Het was in de tijd van de opkomst van de EO. Niet lang daarna ging mijn verkering uit en ik was heel eenzaam. Plotseling besefte ik, het schoot als het ware door mij heen: Iedereen wil me wel helpen maar de enige die dat echt kan is God. Voor het eerst ervoer ik dat God mij echt hoorde. Ik kwam op een gegeven moment in de Bijbelkiosk in Scheveningen. Daar kocht ik een boek en de man die het voor mij inpakte, heel langzaam - dat deed hij bewust, hoorde ik later - vroeg mij: "Ben jij een kind van God?" Daar heb ik thuis heel veel over nagedacht en het was de Heilige Geest die mij naar Johannes 1: 12 bevestigde dat ik inderdaad een kind van God was. Het mooiste moment in mijn leven!"

Ook Gerda's man maakte iets soortgelijks mee. Ze ontmoetten elkaar bij koffiebarwerk in Den Haag. Ze trouwden en kregen acht kinderen. Haar man werkte vier jaar fulltime in de Bijbelkiosk op de boulevard van Scheveningen. Daar kwamen ze veel Limburgers tegen die hen vaak vertelden dat ze zulk soort werk in Limburg mistten. "Er was een aantal rooms-katholieken tot bekering gekomen en dat had een sneeuwbaleffect gehad. Er groeide bij ons een verlangen hier in Limburg te mogen werken. Zo kwamen we in Brunssum terecht. We lazen veel boeken over zendelingen en zoals zij leefden, zonder vaste inkomsten, kan het ook nu nog. De Heer heeft altijd voorzien."

Het verschil tussen Hollanders en Limburgers heeft veel invloed op hun dagelijks werk. Aanvankelijk verrichtten ze straatevangelisatiewerk maar al gauw bleek dat de kloof Hollander-Limburger ongeveer gelijk was aan de kloof protestant en rooms-katholiek."Wij zijn toen voornamelijk nazorgwerk gaan doen en lieten het directe evangelisatiewerk meer over aan bekeerde Limburgers. Dat had veel meer effect. Rooms-katholieken knikken vriendelijk 'ja ja', als je ze vraagt of ze door genade behouden worden. Uiteindelijk blijkt dat ze dat ze dat heel anders invullen. En daar moet je doorheen prikken. De kerk maakt hun zalig leven voor hen in orde. Van doop tot laatste oliesel. Ik heb daarover eens een brief naar het Nederlands Dagblad geschreven. Later hoorde ik dat die brief besproken is op een landelijke evangelisatiedag van de vrijgemaakt-gereformeerde kerken.

De familie Hoddenbagh leest nog maar enkele jaren het Nederlands Dagblad. Daarvoor lazen ze naar tevredenheid het Reformatorisch Dagblad. "Met name de achtergrondartikelen waren heel gedegen. Het nadeel was dat deze krant altijd met de post kwam. Dat zorgde vaak voor vertraging en met name de kinderen vonden dat ze daardoor 'oud nieuws' lazen. Nu hebben we een hele trouwe bezorger, dat moet even gezegd worden."

"Mijn man leest de krant altijd eerst", vertelt Gerda. Ik heb daar geen vast tijdstip voor. Gewoon wanneer ik tijd heb. Als ik de krant uit heb, scheur ik altijd een hoekje van de bovenkant af en dan gaat de krant naar vrienden."

Als Gerda nadenkt over positief nieuws, aarzelt ze: "Weet je dat ik dat heel moeilijk vind? Ik heb een tijdje terug zelfs de krant een paar dagen niet gelezen. ik zat zelf in een dip en het nieuws in de krant was alleen maar negatief. Dan kun je dat gewoon niet hebben. Ik vind het altijd wel mooi om te lezen over mensen die een relatie met de Here Jezus hebben. Wat mij vaak erg aangrijpt, is als jonge kinderen de dupe zijn van het gedrag van ouderen, zoals onlangs die twee meisjes die in Engeland zijn vermoord. Toen mijn oudste kinderen vroeger klein waren had ik die angst niet. Misschien komt dat wel door de media die tegenwoordig overal bovenop zitten."

Nu hun jongste dochter elf jaar is, kan Gerda haar man vaker helpen bij zijn werk. Verder leest ze graag. Het laatste boek dat ze las was Millenniumkids, van Wilma van Veen. "Een boek over de mentaliteit en het milieu van de hedendaagse jeugd en hoe je daar de bijbelse boodschap op toepast."

In de straat waar ze wonen hebben ze niet zoveel contact. "Helaas. Maar het wonen bij zo'n zaaltje geeft je nu eenmaal een stempel. Je proeft argwaan in de gesprekken." Aan de overkant van de straat staat het gebouw van de vrijgemaakt-gereformeerde gemeente. "Dat was eerst best moeilijk. Je wordt heel erg met je neus op de verdeeldheid gedrukt", zegt Gerda. "Zeker omdat je hen herkent als oprechte kinderen van God. Nu zijn we eraan gewend en zwaaien we naar elkaar."

Denkend aan de toekomst, maakt ze zich zorgen over deze wereld. "Maar ik verwacht de spoedige wederkomst van onze Heer. Hij zou in de tijd van Petrus al spoedig weerkomen. Nou, daar zijn we inmiddels tweeduizend jaar dichterbij."