Alles op z'n kop
Rudy Abbes

Niet voor het eerst komt iemand tot de conclusie dat alles op z'n kop staat in Vergaderland. Alleen in Nederland zijn er al vier 'soorten' vergaderingen die een eigen periodiek uitbrengen. Dat is plezierig voor de drukker, maar verdrietig voor diegenen die het aangaat.

En hoe zou de Heer hier tegenover staan? In m'n jeugd waren de dingen tenminste duidelijk, dacht ik. Je had de 'gesloten broeders' en de rest was open. M'n vader kwam uit Groningen. Een beter soort als de 'open' broeders was er niet, volgens hem. Omdat die in Almelo niet voorkwamen, gingen wij naar de 'gesloten'.

De vergadering in Almelo stamde al uit 1850. Onze opvatting was in die tijd dat de 'open broeders' geen tucht kenden. Iedereen 'huppelde zomaar naar binnen' en kon aanzitten. Zusters voerden het hoogste woord en verder kon alles wat goed was in ieders oog.

Hoewel er meer serieuze christenen moesten zijn dan wij, was mijn conclusie dat er na ons een hele poos niets kwam en dan die uit de evangelische groepen, de reformatorischen en misschien was er nog wel hier en daar één. Maar nou ja, bemoei je er niet te veel mee, dan komt alles wel goed.

Ik weet niet of u hier iets van herkent, maar het is me opgevallen dat dit eigenlijk puur menselijk is. Een hardnekkige overtuiging waar de Heer je zelf van bevrijden moet. Voor Geke, m'n vrouw, en mij kwam er zo'n moment. Dat was tien jaar geleden. We hadden wat overtollige machines naar Roemenië gestuurd en hadden ingestemd om hiermee in Roemenië een drukkerijtje in te richten. Uiteraard wisten we niet wat voor soort gelovigen het waren, maar we konden ze toch in elk geval wel drukken leren.

We kwamen bij echte christenen. Zondags gingen we mee naar de samenkomst. Het bleek dat ze naar een vergadering gingen. 'Maar wij hebben geen brief bij ons', zeiden we.
'Die heb je bij ons niet nodig'. Wij introduceren jullie wel.

Daar zaten we. Dat hadden we nog nooit gedaan: het brood gebroken met gelovigen uit een 'andere' discipline. Wat zouden we doen. Deelnemen of niet? Moesten we de mensen teleurstellen die we hadden zien functioneren in hun eigen omgeving? Die een zegen waren voor buren en vrienden. Die klaarstonden om vreemdelingen te vertalen bij de burgemeester en bij de commissaris van politie. Die bemiddelden bij vragen in het ziekenhuis wanneer er apparatuur aangeboden werd uit het buitenland. We realiseerden ons dat we twee keuzes hadden: niet deelnemen en als een haas naar Nederland terug, of... ingaan op de uitnodiging van onze Heer en deelnemen. We kozen allebei voor het laatste.

Daarna waren we een beetje onthutst. We waren de veertig allang gepasseerd. We wisten volgens ons precies wat goed en fout was. Maar we hadden het mis gehad. Daar had de Heer ons van overtuigd. We mochten nog eens opnieuw beginnen. We weten ons nu werkelijk verbonden met een ieder die iets voor de Heer wil betekenen in de samenleving.

Daarom is het werken voor Filadelfia Zending een voorrecht. De vele projecten die steeds weer de revue passeren vragen om een serieuze behandeling. Als bestuur moeten we uit zien te vinden hoe we omgaan met de financiën die u en anderen ons toevertrouwen. En, wat misschien nog belangrijker is: wat wil de Heer in deze tijd, nu alles anders geworden is. 
Nu broeders en zusters waar we hoge achting voor hebben, ook tegenover elkaar staan in hun opvattingen. Laten we onze blik richten op Hem die ons liefheeft. Hij, die voor U en mij z'n heerlijkheid verliet. Die wist dat wij geen been hadden om op te staan in Gods oog. Laat u opwekken medewerker te worden van de Heilige Geest.
Want z'n huis moet vol worden.

Filadelfia Zending