Meer links over genezing...

Nederlands Dagblad - 3 november 2003

De bediening van pastor Emenike is zo gemakkelijk

door onze redacteur Reina Wiskerke

UTRECHT - Pastor Victor Emenike gooit de twee krukken van Sandra achter zich op het podium. Ze heeft, wordt gezegd, de kracht in haar benen teruggekregen. Ze kan nu lopen, rennen zelfs, over de rode loper die midden door de zaal loopt. 

Het tengere jongetje in zijn rolstoel, dat voortdurend spastische bewegingen maakt, komt zover niet. Ze hebben hem aan het eind van de avond nog wel uit zijn stoel gesjord, maar dat leidde nergens toe. Judith Emenike, Victors echtgenote, stelt de moeder van de jongen echter gerust. In zijn hoofd heeft de genezing plaatsgevonden. Er moet alleen nog dagelijks met hem geoefend worden, zodat hij de controle over zijn spieren terugkrijgt. Judith doet het voor en buigt zich voorover. ,,Doe je tong in je mond'', gelast ze. Het jongetje gaat zijn eigen gang. Het is alsof hij niks begrijpt van wat er om hem heen gebeurt.


De avond begint met zingen en dansen. Verwijzend naar Psalm 145 (,,De HERE is voor allen goed, en zijn barmhartigheid is over al zijn werken.'') verkondigt Pastor Victor Emenike even later dat God een goede God is, niet voor een paar mensen, zoals de duivel wil doen geloven, maar voor iedereen. ,,Omdat Hij u gemaakt heeft, is hij goed voor u. Als u dat gelooft, sta dan snel op.'' Bijna de hele zaal geeft gevolg aan deze oproep. Applaus klinkt alom. ,,Weet u wat ik weet? De Heer is op dit moment al aan het genezen. Nog even en uw ziekte is niet meer te vinden.'' 

Emenike, een man met expressie, wordt er vrolijk van. De werken van God verheugen hem, laat hij met een brede grijns weten. Op momenten dat hij zich echt verkneukelt, bokst hij met zijn vuisten in de lucht. Voor iedereen en voor elk probleem zal er heling zijn: ziekte, huwelijksproblemen, financiële moeiten. Niet dat Emenike mensen geneest. Dat doet de Here Jezus; die is voor mensen gestorven, die heeft zonden gedragen, die geneest. ,,Het is geweldig, en het is zo gemakkelijk'', zegt hij keer op keer. Het wordt een refrein, her en der in de zaal door mensen meegesproken. ,,It's wonderful, and it's so easy.''

'It is easy' is ook de naam van de 'reizende bediening' van het echtpaar Emenike. Hij komt uit Nigeria, zij uit Duitsland. Samen wonen ze met hun drie dochters in Canada. Voor hun werk in ons land hebben enkele Nederlanders begin dit jaar een stichting opgericht. Zij organiseren ook de campagne in de Jaarbeurs, die van vrijdag tot en met dinsdag duurt. Op de aankondiging staat een aanbeveling van dr. Willem J. Ouweneel, docent aan de Evangelische Hogeschool in Amersfoort. Hij is afgelopen jaren tot de conclusie gekomen dat de genezingsbediening een plek moet krijgen in de christelijke gemeente. Maar Ouweneels voorbehoud, dat niet iedere gelovige kan rekenen op genezing, wordt vanavond niet onder woorden gebracht. 

,,Jezus is de heler'', zegt Victor Emenike tegen de mensen. ,,Alles wat een hinder kan zijn om het wonder te ontvangen, willen we weghalen.'' Volgens hem zit er iemand in de zaal die doof is aan het linkeroor. Een vrouw gaat staan. Ze moet naar voren komen. ,,Hoe langer ziek, hoe gemakkelijker te genezen'', reageert de pastor enthousiast als blijkt dat ze al tien jaar slechthorend is. Hij test even later uitgebreid of haar linkeroor het al weer doet, om haar dan te vragen: Heeft Hij u genezen vanavond? ,,Yes!'', roept ze. 

Vergroeiing

Emenike vraagt ook aan de vrouw met de krukken, gehandicapt door een vergroeiing in haar rug, of ze genezen wil worden. ,,Ga staan! Jezus doet wonderen.'' Ze gaat staan en geeft de krukken aan de pastor. ,,Ik wil Jezus danken'', zegt ze nog voor de microfoon. Haar krukken zal ze aan stichting Dorkas geven, vertelt ze later in de wandelgangen. Ze benadrukt nog dat het winnen van een ziel voor God, veel belangrijker is dan haar genezing. 

Sandra, zo heet ze, doelt op de jongen die op het podium is uitgenodigd. Jaren is hij naar eigen zeggen zoekende geweest en Emenike heeft goed nieuws voor hem: ,,Je zult God vanavond vinden.'' Hij bidt hardop voor redding in Jezus en de jongen moet hem naspreken. ,,Vader, in Jezus naam'', besluit Emenike, ,,reinig hem van top tot teen''. De jongen lacht, en de zaal klapt.

Om iedereen een kans te geven, worden de groepen die naar voren mogen komen, steeds groter. Artritis of een leverziekte, de dokter zal er niks meer van vinden, zegt de beweeglijke Nigeriaan. ,,Het is geweldig. Het is zo gemakkelijk.''

Zijn vrouw leidt vrijmoedig de collecte in. Gevraagd wordt een machtiging te tekenen, om eenmalig of regelmatig een bedrag te laten afschrijven. Het geld komt ten goede aan It Is Easy Ministries. De zaal in de Jaarbeurs moet tenslotte betaald worden. 

Met haar jongensachtige stem vraagt Judith Emenike waarom het volgens Jezus beter is te geven dan te ontvangen. Verschillende suggesties worden haar toegeroepen. ,,Omdat dit Gods karakter is'', bijvoorbeeld. Het antwoord is haar veel te vergezocht. ,,Het is heel eenvoudig. Als je geeft, betekent het dat je wat bezit. Dus als je wat bezit, ben je gezegend.'' 

Daar komt nog bij: als je niets hebt, zal wat je hebt, je ontnomen worden, zegt Judith, opnieuw verwijzend naar bijbelwoorden. ,,Je ziet het gebeuren als mensen een uitkering krijgen. De staat geeft geld, maar ze redden zich er niet mee.'' Haar man knikt en roept ,,Oh, yes!'' Ze is nog niet klaar. Er staat ook in de Bijbel: wie zaait zal oogsten. Daarom spreekt ze van wondergeld. Je geeft iets en je krijgt het op een wonderbaarlijke manier in veelvoud terug. Het zal vanavond, dat weet ze zeker, gebeuren. ,,Nederland is een rijk land. Hoe zit het met u? God wil dat u rijk bent, zodat u meer kunt geven.''

Aandacht

Als de rolstoelers aan de beurt zijn, is het avondprogramma feitelijk al afgelopen. Victor Emenike en zijn vrouw richten zich niet meer tot de hele zaal - er vertrekken ook al mensen -, maar tot degenen die zich voor het podium verdringen. Op het moment dat enkele rolstoelers inderdaad gaan lopen, is de aandacht van het grote publiek weggeëbd. Die aandacht is er ook niet meer, als ze even later toch weer in hun rolstoel ploffen. De spastische jongen wordt, voor het oog onaangedaan, weggereden door zijn ouders. Was het nou een wonder dat hij zijn moeders hand zojuist vastgreep? ,,Nou, dat deed hij altijd wel'', vertelt ze bij de garderobe. ,,Maar Judith Emenike zegt dat hij het vlugger deed dan anders.''