Charisma - 10 oktober 2010 - www.charisma.nl 

Dit is een gedeelte van een artikel uit Charisma:

Stelling:
"Nederland staat niet open voor de Heilige Geest”

Mij is gevraagd te reageren op bovenstaande stelling. Het is natuurlijk een stelling van niks - een beetje schieten in open doel. Om te beginnen: wat is Nederland? In het nieuws vernemen we dat 'Nederland' tweede is geworden bij het wereldkampioenschap voetbal. Maar ik had er part noch deel aan, terwijl ik toch ook Nederlander ben! Ik hoor ook regelrecht wat 'Nederland' allemaal bepleit bij de EU in Brussel, maar ook daarbij wordt nooit naar mijn mening gevraagd. 'Nederland' bestaat niet. Je hebt Nederlanders die totaal niet openstaan voor de Heilige Geest. Je hebt Nederlanders die een beetje openstaan voor de Heilige Geest (heel voorzichtig). En je hebt Nederlanders die heel sterk openstaan voor de Heilige Geest. Zo simpel is het. Einde artikel.


De niet-christenen
Nou ja, er zijn toch wel een paar kanttekeningen te maken. Wat betekent 'openstaan' voor de Heilige Geest precies? ( ... )


( … )

De christenen
De niet-christenen staan dus 'open' voor de Heilige Geest, of ze het nu weten of niet. Een minstens zo interessante vraag is of de christenen in Nederland wel openstaan voor de Heilige Geest. Wat mij bij Bijbellezingen en op conferenties vaak zo opvalt, is dat veel christenen 'bang' lijken te zijn voor de Heilige Geest. Ik herken dat heel goed, want ik heb dat zelf ook gehad. Maar door Gods genade ben ik er­overheen gekomen, dus dat gun ik vele anderen ook!

Veel christenen zijn 'bang' om te 'vallen in de Geest', ze zijn 'bang' om te gaan beven, schudden, trillen, gloeien in de Geest, ze zijn 'bang' om zich open te stellen voor tongentaal, ze zijn 'bang' om zich in de genezings- en bevrijdingsbediening voor de bedienaars open te stellen. Men verschuilt zich daarbij vaak achter een soort 'theologische' bangheid: Is het wel echt uit de Heilige Geest? Is het geen namaak? Of nog erger: is het misschien wel van de duivel?

Wel, we weten allemaal dat er inderdaad namaak bestaat – namaak vallen-in-de­Geest, namaak tongentaal, namaak genezingsbe­diening – en er bestaat ook een namaak die recht­streeks van de duivel komt. Maar waarom zou een christen daar bang voor moeten zijn? Een beetje christen zou toch in staat moeten zijn te onder­scheiden tussen het werk van Christus en het werk van de antichrist, tussen het werk van God en het werk van Satan?

Luister naar de boodschap die de bedienaar ver­kondigt! Is dat het Bijbelse evangelie? De duivel heeft er geen belang bij een Bijbels evangelie te prediken! Kijk naar het effect van de verkondiging op de luisteraars: worden ze daardoor dichter bij Jezus gebracht, of juist van Hem weggetrok­ken? En kijk als het even kan ook naar het leven van de bedienaar: leeft hij/zij wat hij/zij predikt?

Er is hier trouwens een interessant gegeven. veel christenen zouden veel gemakkelijker tussen Christus en de antichrist, tussen God en de duivel kun­nen leren onderscheiden als ze maar meer van de Geest hadden. Ze zouden in de bediening ook meer van de Geest kunnen ontvangen. Maar ze zijn juist bang voor de bediening, omdat ze niet zeker weten of die wel uit de Geest is. En ze kun­nen dat ook moeilijk onderscheiden doordat zij nog niet de vervulling met de Geest kennen. Zo blijven ze in een vicieuze cirkel gevangen zitten...

Ik denk trouwens dat het met die 'theologische' bangheid wel meevalt. Bij veel christenen lijkt het me eerder een 'psychologische' bangheid. Eerlijk gezegd vinden zij de Heilige Geest een beetje 'eng'. Tot dusver zijn ze in de kerk- of gemeentedienst al­leen preken en zingen gewend, dat is heerlijk vrij­blijvend. Je kunt er bij de koffie nog eens heerlijk over na-filosoferen, maar er wordt verder niets van je verwacht. En dan nu ineens al deze nieuwe din­gen, waarbij er juist heel veel van ze verwacht wordt en waar ze heel vreemd tegenover staan. Hun eer­ste reactie is vaak: 'Aan mijn lijf geen polonaise...' Inderdaad, door de kracht van de Geest zouden er wel eens allerlei dingen met jou, en in jou, en door jou heen kunnen gebeuren die je totaal niet gewend bent.


Ik ken allerlei mensen die met een handicap (bijv. doofheid, blindheid, verlammingen) geboren zijn en terugschrikken voor de genezingsbediening omdat ze bang zijn dat, als ze zouden genezen, zij hun 'identiteit' zouden verliezen. Ik kan me dat ook wel een beetje indenken, maar tegelijk is het toch wel erg jammer dat zij door deze bangheid geplaagd worden; sterker nog: dat een belangrijk deel van hun identiteit blijkbaar in hun handicap ligt...


Christenen kunnen ook bang zijn om in tongen te gaan spreken, omdat dat voor hun gevoel betekent dat je 'onzin' gaat spreken, en dat nog wel buiten hun verstand om. Ja, inderdaad, dat is even slikken! Elke taal die je niet verstaat, klinkt als onzin, daar is nu eenmaal niets aan te doen. En inderdaad, tongentaal gaat buiten je verstand om, en dat is met name voor westerse mensen sinds de tijd van de Verlichting erg moeilijk...


En dan dat 'vallen in de Geest', waarbij je ook een stukje zelf­controle verliest en je maar moet afwachten hoe je terechtkomt... (Ik heb trouwens meermalen men­sen als een baksteen op een keiharde ondergrond zien neerkomen zonder dat ze enig letsel hadden.)


En dan zijn er nog de christenen die bang zijn voor de Heilige Geest omdat zij er wel een vermoeden van hebben wat de Geest in hun leven allemaal zou kunnen gaan doen. Zolang hun gemeentele­ven beperkt bleef tot het zingen van liederen en het luisteren naar preken, ging het allemaal wel. Maar als je je gaat openstellen voor de Geest, gaat die geheid proberen allerlei barrières in jou af te breken: zondige bindingen worden aangepakt, diepe won­den kunnen opengehaald (én genezen!) worden, je relaties worden doorgelicht, vloeken die op jou zouden kunnen rusten, demonische bindingen, je verborgen angsten, het komt allemaal in het licht van God! Dat is een heel gedoe. Velen zien daar tegenop. Dat kunnen we heel goed begrijpen. Maar wat een zegen als het toch mag en gaat gebeuren!

Willem J. Ouweneel