1. Impressie uit Nazareth

14-12-2010 08:55 | Leonora Grandia

Terwijl het buiten vroor, pakte ik onlangs mijn koffer in met zomerkleren, voor mijn reis naar Nazareth. Om daar vier weken de handen uit de mouwen te steken bij de Emmaus Bible Ministry, een Arabische Bijbelschool.

Hoewel ik hier nu op persoonlijke titel zit, heeft het als nuttig bijeffect dat ik als bestuurslid van de Stichting Steun Werk George Khalil Emmaus de organisatie goed leer kennen. Khalil is directeur van deze Bijbelschool. Hij wordt gedreven door één doel: mensen met het Woord in aanraking brengen. Daartoe publiceert hij onder andere schriftelijke Bijbelcursussen, de Bijbel en christelijke lectuur op internet. Aanvankelijk met als doel om tijdens de intifada’s de Arabieren in de Palestijnse gebieden te kunnen blijven bereiken, maar inmiddels heeft hij studenten uit de gehele Arabische wereld. En verder distribueert hij Bijbels door heel Israël. Bijbels voor evangelisatiewerk stelt hij tegen kostprijs of minder ter beschikking. Zijn doel is niet om geld te verdienen, maar om het Woord te verspreiden. Daar besteedt hij al zijn tijd en inkomsten aan. Van het geld dat binnenkomt, geeft hij zichzelf geen salaris. Hij leeft in afhankelijkheid van de Heere, in het vertrouwen dat Hij hem en zijn gezin zal onderhouden.

Als ik zaterdag aankom, kan ik gelijk de wekelijkse bijeenkomst met jongeren uit Nazareth bijwonen. Het zijn jongeren die in de zomer hebben meegeholpen om de kinderbijbelclub te organiseren, en George zag dat als een mooie kans om ook voor hen een soort Bijbelstudiegroep te starten. Eerst doen we wat spelletjes. In Nazareth zijn vrijwel geen ontspanningsmogelijkheden voor de jeugd en kerkelijk jeugdwerk zoals bij ons is er al helemaal niet. Met een paar simpele spelletjes wordt dan ook enthousiast meegedaan.

De maandag daarna begin ik welgemoed aan mijn werkweek. Het kantoortje van Emmaus is klein, met kasten vol met boeken die als handvoorraad voor distributie dienen. Opeens zie ik een paar bekende kaftjes staan: de kinderbijbel van Van Dam en de vertellingen van ds. C. J. Meeuse. Uit het plaatje op de kaft zie ik waar het over gaat...

Een van mijn eerste klussen is helpen bij het beantwoorden van achterstallige mail – George dicteert, ik type. Bijvoorbeeld een mail van een vrouw die vraagt of ze wat kan doen voor christenen die verdrukt worden. George weet wel iemand met wie deze vrouw contact kan opnemen: een meisje van 26 uit Egypte, die christen is geworden. Christen worden betekent een breuk met haar familie. Er is geen kerk in de buurt waar ze zich bij kan aansluiten. Dus staat ze helemaal alleen. Pas is ze gekidnapt en verkracht, maar aangifte doen is er niet bij, vanuit de angst dat daardoor bij de politie bekend wordt dat ze christen is.

Het is één verhaal van de vele die George via de website te horen krijgt. Een van de vele voor wie websites zoals die van George de enige mogelijkheid zijn om Gods Woord te lezen. Een van de vele verdrukte christenen in de islamitische wereld die George probeert bij te staan.

Leonora Grandia verblijft deze maand in Nazareth, waar zij George Khalil, directeur van de Emmaus Bible Ministry, assisteert. Wekelijks schrijft zij een impressie. Vandaag deel 1.

2. In Nazareth: Preken van imams zijn hier niet mals

21-12-2010 10:09 | Leonora Grandia

Zaterdag vind ik het tijd worden om eens een wandelingetje door Nazareth te maken. Ik begin in de ”shouk” – smalle overdekte winkelstraatjes met dicht opeengepakte winkeltjes. Kledingwinkels hangen hun koopwaar ook boven de straat. Ik moet bukken om broekspijpen en lange jurken te omzeilen. De slager heeft halve koeien aan een haak hangen en ik doe even een stapje opzij om er niet tegenaan te lopen. Verderop komt de kruidige geur van Arabische koffie mij tegemoet. Eén winkeltje verkoopt kerstboomballen, rode mutsen en bewegende kerstmannen. Verder ademt alles een Arabische sfeer.

Op het plein voor de kerk van de aankondiging loopt een klein groepje toeristen, maar verder is het rustig. Binnen in de kerk staat een stal met daarachter een blauw doek met een grote ster erop, bij wijze van tentoonstelling voor Kerst. Het échte Kerstevangelie is in Nazareth helaas maar spaarzamelijk te vinden.

In hartje centrum vertelt een bord op de muur mij dat ieder die de islam niet aanhangt, in het hiernamaals een verliezer zal zijn. En er hangen nog wat spandoeken met Arabische teksten, die ongetwijfeld iets van dezelfde aard verkondigen. De moslims willen op deze manier tonen dat Nazareth een islamitische stad is. De islam wordt hier de laatste jaren alleen maar radicaler. Liepen vroeger de meeste vrouwen zonder hoofddoek, ik zie nu op straat alleen maar vrouwen met hoofddoek.

De ‘preken’ van de imams zijn hier ook niet mals: George vertelt dat hij elke vrijdagmiddag alleen maar haat tegen de Joden en christenen vanaf elke minaret over zich uitgestort krijgt. George zou het liefst naar het Joodse Nazareth-Illit verhuizen om dit niet meer te hoeven horen. Behalve dit verbale geweld heeft hij afgelopen jaren ook met fysiek geweld te maken gehad.

Christen-Arabieren lijden hier onder de vijandschap van moslims. Messiasbelijdende Joden daarentegen lijden onder de vijandschap van de ultraorthodoxe Joden. Als ik in het weekend bij vrienden op bezoek ben, is daar juist ook Yojakim Figueras uit Arad met zijn gezin op bezoek. Sinds afgelopen zomer is hem verboden om nog langer bijeenkomsten in een huis te houden met zijn Messiasbelijdende gemeente. De aanstokers hiervan zijn ultraorthodoxe Joden, die sinds zeven jaar de gemeente, zacht gezegd, lastig vallen. De gemeente houdt nu in het open veld samenkomsten, waar men met een bus naartoe gaat. De plek ligt langs het Israëlpad, een populair wandelpad van de Hermon tot Eilat. Yojakim ziet er achteraf duidelijk Gods hand in. Met een blijde lach zegt hij dat er nu meer mensen durven te komen, omdat de kerkgangers niet meer lastiggevallen kunnen worden. De orthodoxe Joden mogen op sabbat niet achter de bus aanrijden… Bovendien worden er nu ook wandelaars van het Israëlpad met het Evangelie in aanraking gebracht.

Het ‘in de wereld zult gij verdrukking hebben’ zie ik hier dagelijks om mij heen. Maar ook zie ik hoe men in afhankelijkheid van de Heere leeft en bewogen is met het lot van de (vijandige) naaste.

Leonora Grandia verblijft deze maand in Nazareth, waar zij George Khalil, directeur van de Emmaus Bible Ministry, assisteert. Wekelijks schrijft zij een impressie. Vandaag deel 2.

---

3. In Nazareth: Messiasbelijdende Jood laat Kerst lopen

28-12-2010 10:22 | Leonora Grandia

Zondag preekte mijn baas George Khalil –hij is ook voorganger van een kleine christelijke Arabische gemeente– over de tien melaatsen. Hoe zij leefden in spelonken en hoe zij zonder op hun onreinheid te zien op Jezus’ woord op weg togen naar de priester.

In Nederland is de concrete situatie waarin de Bijbelse verhalen zich afspelen een verweggebeuren. Maar hier liggen die plaatsen om de hoek. Een halfuurtje rijden bij Nazareth vandaan ligt Burqin, een plaatsje op de Westoever. Het is een dorpje langs de weg van Jeruzalem naar Nazareth. Aan de rand van Burqin bevindt zich een kerk uit de derde eeuw. Het gebouw is over een spelonk gebouwd die als verblijfplaats van melaatsen zou hebben gediend. Met grote stelligheid zeggen dat dit zo is, is misschien wat overtrokken, maar feit is dat de spelonk slechts enkele generaties na de geschiedenis van de tien melaatsen uit de Bijbel bekendstond als verblijfplaats van melaatsen.

Op de terugweg van Burqin moeten we een checkpoint passeren om de Westelijke Jordaanoever weer te kunnen verlaten. In ons geval betekent dat alle spullen uit de auto halen, de wagen met open deuren en geopende motorkap achterlaten, en zelf met alle spullen de scanner passeren. Probleem is het verlopen paspoort van een medewerker van Khalil. De procedure loopt al anderhalf jaar, maar omdat de man christen is en oorspronkelijk uit Egypte komt, wil de overheid het paspoort niet verlengen. Men is soepel bij het checkpoint: na een halfuurtje mogen we verder.

Donderdagmiddag maak ik een wandelingetje door Nazareth. Onderweg kom ik ongepland langs de opgravingen van een oud Romeins badhuis. Daar kan ik natuurlijk niet zomaar aan voorbijlopen. Onder een winkel blijkt een vrijwel intact gangenstelsel te zijn, dat dienstdeed als verwarming van diverse kamers van een Romeins badhuis. De afmetingen zijn enorm: alleen al de oven voor de vloerverwarming was 6 bij 6 meter groot. Dat laat zien dat Nazareth in de tijd van de Heere Jezus geen onbetekenend dorpje was, maar een stad. En zo wordt Nazareth ook genoemd in de Schrift.

Mijn kerstviering begint donderdagavond, met een bijeenkomst van drie Arabische gemeenten, waaronder die van George Khalil in Nazareth. De avond voor Kerst reserveren Arabieren voor familiebezoek. Nederlanders sturen kerstkaarten naar familie, maar hier is het de gewoonte om zelf op bezoek te gaan. Onaangekondigd gaat iedereen bij iedereen op bezoek, met als gevolg dat de kans vrij groot is dat iedereen niemand thuis aantreft. Een telefoontje om te zeggen dat je op de stoep staat, lost dat weer op. Verder doen Arabische christenen niet veel aan Kerst.

Messiasbelijdende Joden doen dat evenmin. Ze beschouwen Kerst als een heidense gewoonte. De Heere Jezus is rond het Loofhuttenfeest in september geboren, zeggen ze – al herdenken ze ook dan Zijn geboorte niet. Dat ik vrijdagavond tijdens een samenkomst met Messiasbelijdende Joden toch een kerstviering meemaak, is dan ook vrij bijzonder.

Leonora Grandia verblijft deze maand in Nazareth, waar zij George Khalil, directeur van de Emmaus Bible Ministry, assisteert. Wekelijks schrijft zij een impressie. Vandaag deel 3.

4. In Nazareth: Centrum voor jeugd hard nodig

04-01-2011 10:52 | Leonora Grandia

Als ik dit schrijf, is het mijn laatste werkweek hier. Hij staat in het teken van de kinderclubdagen, die dinsdag en woensdag worden gehouden. Via flyers zijn de kinderen van Nazareth uitgenodigd om deze dagen bij te wonen. Dinsdagmorgen om 8.00 uur is het al een drukte van belang in het kerkgebouw. Ik mag stickertjes uitdelen aan de kinderen. Blij kijkend plakken ze die op hun hand. Dat zij Arabisch brabbelen en ik het op Nederlands houd, deert niet. Op beide dagen worden liederen aangeleerd, wordt een Bijbelverhaal verteld en een knutselwerkje gemaakt. Bijvoorbeeld een sneeuwpop – als surrogaat voor echte sneeuw. Op de tweede dag mogen diverse kinderen een ballon kapotprikken. In de ballon zit een briefje met een vraag over de Bijbelvertelling of het lied van de vorige dag. Op die manier wordt de Bijbelse boodschap nog eens extra ingescherpt. De meeste kinderen zijn van rooms-katholieken huize. Het is erg moeilijk om moslimkinderen te bereiken. Woensdagavond wordt er een bijeenkomst gehouden met de ouders, waarbij de kinderen de liederen ten gehore brengen en een Bijbeltekst opzeggen. Zo worden ook de ouders met het Woord in aanraking gebracht.

Tot en met maandagmiddag bellen er nog ouders om hun kind op te geven. Maar de club zit vol. Er worden maximaal zestig kinderen toegelaten, om er zeker van te zijn dat er niet meer dan zeventig komen. George Khalil zou graag meer kinderen verwelkomen, maar de ruimte in het huidige gebouw is daarvoor te beperkt. Er zijn plannen om een nieuw jeugdcentrum te bouwen, om meer ruimte te hebben voor dit soort activiteiten. Dit centrum moet onder andere een recreatieruimte, een conferentiezaal, een boekwinkel, een koffiehoek en het kantoor van de Bijbelschool bevatten. Daarmee heeft het de potentie om een christelijk centrum voor heel Galilea te worden. Het primaire doel is de lokale bevolking verantwoorde ontspanning te bieden en haar tegelijk met Gods Woord in aanraking te brengen. De plannen liggen al klaar, het wachten is nog op de registratie van het aangekochte land, waar wat bureaucratische problemen spelen. Het geld is er grotendeels nog niet, maar het is Georges bede en vertrouwen dat de Heere harten neigt om dit werk voortgang te laten vinden.

Op oudejaarsavond ga ik op bezoek bij mijn Arabische vrienden om afscheid te nemen, omdat ik de volgende dag naar Nederland vertrek. Arabische christenen vieren niet echt oud en nieuw. Er zijn geen kerkdiensten, men blijft niet speciaal op tot middernacht op om elkaar Nieuwjaar te wensen. Als ik bij hen vertrek, raak ik in het oudejaarsverkeer verzeild. Het kost mij een uur om een stukje van zo’n 2 kilometer af te leggen. Halverwege de rit vindt de jaarwisseling plaats, en ik bevind mij dan juist bij de Kerk van de Aankondiging. Het nieuwe jaar begint voor mij met klokgelui en de aanblik van bescheiden vuurwerk.

Daarmee zijn mijn belevenissen in Israël ten einde en rest mij nog om mijn koffer te pakken.

Leonora Grandia verbleef tot eind vorige week in Nazareth, waar zij George Khalil, directeur van de Emmaus Bible Ministry, assisteerde. Wekelijks schreef zij een impressie. Vandaag deel 4 (slot).