President Sisi's geschenk *
Israel, 9 september 2014
door Caroline Glick
Iets heel bijzonders is gebeurd.
Op 31 augustus vertelde PLO leider en Palestijnse president Mahmoud Abbas aan een publiek van Fatah-leden, dat Egypte aan de PA zo'n 1600 kilometer land had aangeboden,
in de Sinaï grenzend aan Gaza. Dus een vervijfvoudiging van de omvang van de Gazastrook. Egypte had zelfs aangeboden om alle zogenaamde "Palestijnse vluchtelingen" in staat te stellen zich in deze uitgebreide
Gazastrook te vestigen.
Vervolgens vertelde Abbas zijn Fatah-aanhangers dat hij het Egyptische aanbod verwierp.
En maandag onderbouwde de Leger Radio Abbas' claim.
Volgens de Leger Radio heeft de Egyptische president Abdel Fattah el-Sisi voorgesteld dat de Palestijnen hun staat zouden vestigen in de uitgebreide Gazastrook en een beperkte autonomie zouden accepteren over delen van Judea en Samaria.
In ruil voor deze staat zouden de Palestijnen hun eis opgeven dat Israël zou krimpen tot achter de onverdedigbare lijnen van 1949 en Jeruzalem, Judea en Samaria zou overgeven. Sisi stelde dat het land dat Egypte in de Sinaï aanbiedt meer zou compenseren dan het grondgebied dat Abbas zou
toegeven.
In zijn toespraak tot Fatah-leden zei Abbas: "Zij [de Egyptenaren] zijn bereid om alle vluchtelingen te ontvangen, [en
zeggen:] laten we stoppen met het vluchtelingenverhaal." "Maar," eiste hij, "Het is onlogisch om het probleem op te lossen op kosten van Egypte. We zullen het niet accepteren."
Met andere woorden, Sisi bood Abbas een manier om het lijden van de Palestijnen te beëindigen, en verleende hen politieke onafhankelijkheid. En Abbas zei: "Nee, vergeet de soevereiniteit. Laat ze lijden."
Generaties van de Israëlische leiders en strategen hebben erop aangedrongen dat Israël zelf niet de mogelijkheid heeft om aan de Palestijnse eisen te voldoen, zonder zijn eigen doodvonnis te ondertekenen. Om aan de Palestijnse vraag naar een eigen staat te voldoen, zouden Israëls buren in Egypte en Jordanië er in betrokken moeten worden.
Tot Sisi zijn voorstel deed, heeft geen Arabische leider ooit serieus overwogen werkelijk te doen wat gedaan moet worden. Inderdaad
is de afwijzing van deze vanzelfsprekende Israëlische claim zo beslissend geweest, dat in de afgelopen jaren, iedere Israëlische suggestie naar dit effect met opgetrokken wenkbrauwen werd ontvangen en afgewezen door zowel Israëliërs
alsook buitenlanders.
Dus wat drijft Sisi? Hoe beschrijven we deze dramatische verschuiving? Door het aanbieden aan de Palestijnen van een grote strook van de Sinaï, handelt Sisi niet uit onbaatzuchtigheid. Hij handelt uit noodzaak. Vanuit zijn perspectief, en vanuit het perspectief van zijn niet-jihadistische soennitische bondgenoten in Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten, is de Palestijnse campagne tegen Israël gevaarlijk.
Geconfronteerd met het vooruitzicht van een nucleair bewapend Iran, en de opkomst van de jihadistische krachten van Al-Qaida
en de Islamitische Staat, tot aan de Moslim Broederschap, geloven de niet-jihadistische soennieten niet langer dat het versterken van de Palestijnse jihad tegen Israël in hun belang is.
Egypte en Jordanië hebben de overstroming van de Palestijnse jihad al ervaren. Hamas heeft aanvallen uitgevoerd in Egypte. De Palestijnse jihad verwoestte bijna Libanon en Jordanië. Egypte en Saoedi-Arabië zien nu Israël als een vitale bondgenoot in hun oorlog tegen de soennitische jihadisten, en in hun strijd tegen Iran en haar overheersende ambities. Zij erkennen dat de Israëlische actie tegen soennitische en sjiitische jihadisten in Hamas, Hezbollah en Iran in het belang is van de niet-jihadi soennieten. En vooral na het recente conflict in Gaza beseffen ze dat de onophoudelijke Palestijnse campagne tegen Israël uiteindelijk de jihadistische vijanden van Egypte en Saoedi-Arabië, zoals Hamas, versterkt.
Blijkbaar is Sisi's aanbod aan Abbas een poging om het Palestijnse volk te helpen en de Palestijnse kwestie uit de handen van de Palestijnse jihadisten te nemen.
Helaas voor Sisi en zijn collega niet-jihadistische soennieten is Abbas het er niet mee eens.
Door Sisi's aanbod te verwerpen, was Abbas trouw aan zijn eigen verleden, en aan de erfenis van elke Palestijnse leider sinds Nazi-agent Haj Amin el-Husseini, en
tevens aan het aangegeven strategische doel van zijn eigen Fatah-partij en zijn coalitiepartners in Hamas. Sinds Husseini de Palestijnen verzon in de late jaren 1920, zijn de primaire doelen van hun leiders nooit de oprichting van een Palestijnse staat geweest, of de verbetering van het leven van de Palestijnen. Hun enige doel is altijd geweest de vernietiging van de Joodse staat (of de staat-in-wording
vóór 1948).
Sisi bood aan het Palestijnse lijden te beëindigen en de Palestijnen het land te bieden dat ze nodig hebben om een gedemilitariseerde staat te vestigen. Abbas verwierp het omdat hij alleen geïnteresseerd is Israël te kwetsen. Als Israël niet wordt verzwakt door hun geluk, dan moeten de Palestijnen blijven lijden.
Voor Israël is het voorstel van Sisi een meevaller.
Allereerst geeft het aan dat de Egyptisch-Saudische-VAE beslissing om Israël te steunen tegen Hamas in Operatie
Protective Edge geen toevalstreffer was. Het was onderdeel van een historische verschuiving in hun strategische beoordelingen.
En als hun regimes overleven, zullen hun inschattingen waarschijnlijk niet veranderen zo lang als Iran en de soennitische jihadisten hen blijven bedreigen.
Dit betekent dat voor het eerst sinds Israël een verbond met Engeland en Frankrijk sloot tegen Egypte in 1956, Israël strategische plannen kan maken als onderdeel van een coalitie.
Ten tweede is Sisi's plan goed voor Israël, met zijn voor en tegens.
De enige manier om de situatie in Gaza te stabiliseren en Hamas volledig te verslaan, evenals de rest van de terroristische legers daar, is door de uitbreiding van de Gazastrook.
Indien, zoals Sisi heeft aangeboden, de Palestijnen in Judea en Samaria beperkte autonomie accepteren, zal Israël niet langer demografisch worden uitgedaagd. Als gevolg hiervan zou Israël zijn wetten van
Gebied-C van toepassing kunnen laten zijn, en zo haar veiligheidsbehoeften op lange termijn kunnen waarborgen, evenals de bescherming van de burgerlijke rechten van al haar burgers.
Het plan van Sisi is een zegen voor Israël, ook omdat het Abbas' bluf oproept.
Abbas maakte kniebuigingen naar de VS en de EU, die volhouden dat hij gematigd is.
Israëlisch Links houdt eraan vast dat hij het enige is dat staat tussen Israël en de vernietiging.
Maar hier zien we hem openlijk erkennen dat hij vanuit strategisch perspectief niet anders is dan de laatste der jihadisten. Hij geeft er de voorkeur aan te zien dat zijn mensen
baden in ellende en armoede, zonder dat zij een staat hun eigen staat kunnen noemen,
aangezien Israël er dan hoe dan ook baat bij heeft.
Abbas' afwijzing van Sisi's aanbod toont nog maar eens opnieuw dat hij en zijn Fatah-kameraden het probleem zijn en niet de oplossing. Het voortgaande geloof in de PLO als een partner in
vrede en gematigdheid is dom en gevaarlijk. Hij zou liever zien dat Hamas en Iran bloeien dan delen een vreedzame toekomst met Israël.
De enige reden dat Abbas in staat is om continu alle aanbiedingen van een staat te verwerpen, evenals een
eind aan het Palestijnse lijden, terwijl hij zijn diplomatieke oorlog tegen Israël uitbreidt en de terreuroorlog van zijn coalitiepartner
ondersteunt, is omdat de VS en Europa hem blindelings blijven steunen.
Ten slotte is de manier waarop Sisi's aanbod Israël helpt, dat het de doelloosheid toont van de Westerse strategie van het ondersteunen van Abbas.
Volgens het rapport van de Leger Radio waren zowel premier Benjamin Netanyahu als de Obama-regering ingelicht over het Egyptische plan. Naar verluidt ondersteunen de Amerikanen het.
Netanyahu's standpunt over het Egyptische voorstel werd niet gemeld. Maar zijn recente verklaringen geven aan dat hij het Egyptische voorstel beschouwt als een ommekeer die een diplomatieke doorbraak kan vergemakkelijken.
Tijdens zijn persconferentie na de sluiting van het staakt-het-vuren in Gaza een anderhalve week geleden, werd Netanyahu gevraagd over het vooruitzicht van de vernieuwing van het vredesproces met Abbas.
Netanyahu reageerde vaag dat de vooruitzichten van het vredesproces nu beter zijn in het licht van de regionale verschuivingen. Met het Egyptische voorstel nu in de openbaarheid, en in de veronderstelling dat dit is waar Netanyahu naar verwees, waren zijn opmerkingen accuraat.
Sisi's aanbod is, zelfs met de afwijzing van Abbas, een geschenk aan Israël. En Israëls uitdaging in de komende weken en maanden is
er het beste van te maken.
Als de Amerikanen Abbas dwingen om Sisi's aanbod te accepteren, zal het Israël
én het Palestijnse volk ten goede komen.
En als Abbas er met succes gaten in boort, zal Sisi's aanbod laten zien dat Israël correct is dat het niet kan voldoen aan op zichzelf staande Palestijnse eisen. En het laat ook werkelijk zien hoe onredelijk die eisen zijn.
Sisi's aanbod toont aan dat voor de niet-jihadistische soennieten, niet alleen Israël
niet het probleem is in het Midden-Oosten, maar dat een sterk Israël een
vóórwaarde is voor het oplossen van de problemen van de regio. Hier is een belangrijke Arabische leider bereid om samen met Israël te staan, zelfs als dat betekent het in diskrediet brengen van de PLO.
Als gevolg hiervan is Sisi's aanbod een uitdaging voor de VS en Europa.
Sisi's aanbod toont aan Washington en Brussel dat het Palestijnse conflict met Israël op te lossen is, en dat ze met Israël moeten staan, zelfs als dit betekent het opgeven van Abbas.
Als ze dat doen, kunnen ze krediet nemen op het bereiken van hun geliefde tweestatenoplossing. Als zij het niet doen, zullen ze daarmee aangeven dat hun primaire doel niet vrede is, maar iets veel minder constructiefs.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post.
* Enkele uren nadat dit artikel ter perse ging, ontkende het Egyptische ministerie van Buitenlandse Zaken dat president Sisi aan Mahmoud Abbas grondgebied in de Sinaï had aangeboden. Er zijn verschillende manieren om deze ontkenning te interpreteren. Ten eerste is het mogelijk dat Abbas de hele zaak maakte en haar bron aan de Leger Radio verslaggever een voorstel verkocht. Ten tweede is het mogelijk dat iemand anders dan Sisi het aanbod maakte, en dat Sisi besloot om zich van het aanbod te distantiëren als gevolg van de verwerping door Abbas. Ten derde is het mogelijk dat de Egyptenaren hun nek niet willen uitsteken, tenzij ze zeker zijn van succes.
Wat ook het geval is, het is een feit dat Abbas een toespraak voor Fatah gaf, waarin hij beweerde dat de Egyptenaren hem het land in de Sinaï aanboden en dat zij erop stonden dat hij het aanbod afwees. Met andere woorden, Abbas vertelde zijn collega-Fatah-leden dat hij een aanbod, dat onafhankelijkheid en een beter leven zouden hebben gebracht aan miljoenen Palestijnen, had afgewezen, omdat het aanbod niet leidt tot schade voor Israël. Met andere woorden, of het aanbod nu echt is of alleen in zijn hoofd, in de geest van de man die wordt verondersteld een vrede zoekende gematigde te zijn, het is beter voor de Palestijnen te lijden en geen staat te hebben, dan te genieten van een redelijke leven en onafhankelijkheid te hebben, als dergelijke verworvenheden niet leiden tot de vernietiging van Israël.
De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].
(Vertaald door Harry Sleijster)