Israel, 20 februari 2015
door Caroline Glick
Officieel gaan de verkiezingen op 17 maart tussen Israëliërs. Afhankelijk van hoe we stemmen, zal ofwel premier Binyamin Netanyahu
in functie blijven en de volgende regering vormen onder leiding van zijn Likud-partij, óf Isaac Herzog en Tzipi Livni zullen een
regering vormen.
Maar officieus ontvouwt zich een veel groter verkiezingsdrama. De keuze is niet tussen Netanyahu en Herzog/Livni. Het gaat tussen
Netanyahu en de Amerikaanse president Barack Obama.
Zoals het Witte Huis het ziet: als Herzog/Livni de volgende regering vormen, dan zal Jeruzalem dansen naar Obama's pijpen. Als
Netanyahu wordt herkozen, dan kan het hele bouwwerk van het Obama's Midden-Oosten beleid omvallen en ineenstorten.
Afgelopen voorjaar, tijdens zijn toespraak voor de Trilaterale Commissie maakte Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry het
verlangen van zijn regering duidelijk om Netanyahu omver te werpen. Het was tijdens die gedenkwaardige toespraak dat Kerry Israël
belasterde toen hij beweerde dat wij automatisch en vanzelf een apartheidsstaat zouden worden als we niet Jeruzalem en Judea en
Samaria aan de PLO zouden geven, vrij van Joden, en zo snel mogelijk.
Dank
zij Israëls omkoopbaarheid, hield Kerry hoop. Of met zijn woorden: "Als er een verandering van regering komt [in Israël], of
een verandering van hart, zal er iets gebeuren."
Martin Indyk
Kort nadat Kerry zijn Israël-apartheidstoespraak gaf, viel zijn Midden-Oosten-bemiddelaar Martin Indyk Israël en het karakter van
het Israëlische volk aan in een schokkend interview met Yediot Aharonot.
Indyk maakte onder andere toespelingen dat om Israël te dwingen tot de concessies die geëist worden door de PLO, het nodig kan
zijn de Palestijnen een nieuwe terreuroorlog te beginnen.
Indyk dreigde ook dat de Palestijnen hun staat krijgen, of Israël nu akkoord gaat met hun voorwaarden of niet. Met zijn woorden:
"Zij zullen uiteindelijk hun staat krijgen - hetzij door middel van geweld of door zich te wenden tot internationale
organisaties."
Indyk maakte zijn uitspraken als naamloos Amerikaans functionaris. Toen zijn identiteit echter werd onthuld, werd hij gedwongen om
zijn functie neer te leggen. Na zijn vertrek uit overheidsdienst keerde hij terug naar zijn vorige functie als vice-president van
het Brookings Instituut en aanvoeder van zijn buitenlandse politiek programma. Afgelopen september meldde The New York Times dat het
Brookings Instituut een donatie ontvangen had $ 14.800.000, voor vier jaar, van Qatar, de belangrijkste financier van Hamas en de
Moslim Broederschap.
Deze week was Indyk terug in Israël om op de jaarlijkse conferentie van het Instituut voor Nationale Veiligheid Studies te spreken.
Daar vergastte hij ons op een schildering van wat we van de regering-Obama kunnen verwachten in de resterende twee jaar van zijn
functie, wanneer Netanyahu de volgende regering vormt.
Wat betreft het Palestijnse front waarschuwde Indyk dat Israël zich niet bezorgd hoeft te maken dat de Palestijnen een anti-Israël
resolutie goedgekeurd krijgen in de VN-Veiligheidsraad. Ook kan het verwachten dat de VS mee zal gaan met de andere permanente leden
van de VN-Veiligheidsraad in een resolutie "tegen Israëls wil", die "het principe van een tweestatenoplossing zal
klaarleggen."
Zoals Indyk liet doorschemeren, kan Israël dit lot te vermijden als het een Herzog/Livni overheid kiest. Een dergelijke regering,
gaf hij aan, zal preventief toegeven aan alle Palestijnse eisen en zo een confrontatie met de VS en haar collega's van de
Veiligheidsraad voorkomen.
Indyk legde uit: "Als er na deze verkiezingen een regering in Israël is, die beslist om een tweestatenoplossing
na te streven, dan is er een weg vooruit. Het begint met het coördineren van een initiatief met de Verenigde Staten. En dan, samen
met de Verenigde Staten, op zoek naar Egypte en Jordanië en de heropstanding van het Arabische vredesinitiatief."
Wat Iran betreft haalde Indyk de schouders op over de bezorgdheid van Israël over het akkoord dat Obama nu zoekt te sluiten met het
Iraanse regime over zijn nucleaire wapenprogramma. Die overeenkomst laat Iran de drempel overgaan naar een nucleaire staat. Indyk
suggereerde dat Amerika de bezorgdheid van Israël zou kunnen sussen door de ondertekening van een bilateraal verdrag met Israël,
dat de VS zou verplichten om iets te doen indien Iran een bepaalde nucleaire drempel passeert.
Er zijn slechts drie problemen met een dergelijke deal
Ten eerste, zoals voormalig ambassadeur in de VS, Itamar Rabinovich, opmerkte: een dergelijk verdrag zou waarschijnlijk maken dat
Israël niet in staat is om zelfstandig actie tegen Iraanse nucleaire plaatsen te nemen.
Ten tweede heeft de VS een perfecte geschiedenis van het missen van elke belangrijke nucleaire opmars door elk land. Amerikaanse
inlichtingendiensten werden overrompeld toen India, Pakistan en Noord-Korea toetraden tot de nucleaire club. Ze hebben altijd de
Iraanse nucleaire activiteiten onderschat, en ze werden overrompeld, herhaaldelijk, door Syrië's groei met nucleaire activiteiten.
Met andere woorden, het zou krankzinnig zijn als Israël zou vertrouwen dat de VS tijdig zou handelen om te voorkomen dat Iran de
nucleaire drempel oversteekt.
Ten derde is er natuurlijk het aantoonbare gebrek aan wilskracht van de VS - met name onder de regering-Obama - om maatregelen te
nemen die zouden kunnen voorkomen dat Iran kernwapens verkrijgt. Dus Israël heeft geen enkele reden om te geloven dat de VS zijn
belofte zou houden.
Maar dan, aangezien de regering-Obama gelooft dat Herzog en Livni zullen voldoen aan zijn beleid, mag het Witte Huis verwachten dat
die twee zullen instemmen om het recht van Israël op zelfverdediging op te schorten en de nationale veiligheid van Israël met
betrekking tot Iran in Obama's handen te leggen.
En dit brengt ons naar de echte wedstrijd die zich ontvouwt in de aanloop naar 17 maart.
Toen de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, John Boehner, vorige maand aankondigde dat hij Netanyahu had uitgenodigd om voor
de gezamenlijke huizen van het Congres te spreken over de dreiging die uitgaat van het nucleaire programma van Iran en van de
radicale islam, veranderde hij onbedoeld de Israëlische verkiezingen van een lokale aangelegenheid in een wedstrijd
tussen Obama en Netanyahu.
Obama's reactie op Netanyahu's toespraak is verbluffend. Zijn menselijke aanvallen tegen Netanyahu en zijn openlijke zetten om
Democratische leiders te dwingen om Netanyahu's toespraak te boycotten, en de agressieve pogingen van de regering om Israël's
reputatie in de VS te beschadigen zijn zonder weerga. Meer dan wat dan ook, ze laten een diepgewortelde angst zien dat Netanyahu
succesvol zal zijn in het blootleggen van het ernstige gevaar dat Obama's beleid vormt ten opzichte van Iran en de richting van de
islamitische wereld in het algemeen voor de veiligheid in de wereld.
Die angsten zijn redelijk vanwege twee redenen.
Ten eerste vanwege de aanzienlijke graad van deze losgeslagen reactie van de regering op het nieuws van Netanyahu's toespraak. En
Boehner's uitnodiging van Netanyahu leidde tot een lang vastgehouden publiek debat in de VS over Obama's strategie om het Iraanse
regime te sussen. De in het algemeen vaste Obama-supporters, zoals The Washington Post-redactie, hebben stekende aanklachten
gepubliceerd op dit beleid in de afgelopen weken.
Deze analyses hebben voor de eerste keer opgemerkt dat Obama in het achterna rennen van Iran, Amerika's bondgenoten heeft vervreemd
en verzwakt, en Iran in staat heeft gesteld om zijn nucleaire programma uit te breiden, en Iran regionaal sterker heeft gemaakt
terwijl de VS niets doet om Irans overname van Irak, Syrië, Libanon en Jemen te voorkomen.
Ten tweede, het is mogelijk dat Netanyahu er met zijn opmerkingen over Iran en de radicale islam in zal slagen om Obama's aanpak van
beide kwesties in diskrediet te brengen. Dit is mogelijk omdat de aanpak van Obama moeilijk te begrijpen is.
Vorige week, na de onthoofding van 21 Egyptische koptische christenen door islamitische staat, stond de regering-Obama alleen in
haar weigering om op te merken dat de slachtoffers werden vermoord omdat ze christenen waren.
Toen Egypte wraak nam voor deze slachting met luchtaanvallen tegen trainingskampen van de Islamitische Staat en andere faciliteiten
in Libië, weigerde de regering-Obama om deze bondgenoot te ondersteunen. In plaats daarvan bekritiseerde het Egypte voor het alleen
handelen en riep op tot een politieke oplossing in Libië, dat nu wordt beheerst door twee rivaliserende regeringen en een
broedplaats is voor terroristen van de Islamitische Staat die bewegen van Libië tot Sinaï.
Volgend op het bloedbad van de christenen door de Islamitische Staat dreigen de leiders van de groep buurland Italië binnen te
vallen. Minister-president Matteo Renzi van Italië beloofde een sterke reactie, en hij deed een beroep op de VN-Veiligheidsraad om
iets te doen. De Obama-regering reageerde vorige week koeltjes op een soortgelijke Egyptische oproep.
Hamas (dat vermoedelijk veel gematigder is dan de Islamitische Staat, ondanks de intense samenwerking met de in Libië opgeleide
Islamitische Staat-troepen in de Sinaï) waarschuwde Italië de Islamitische Staat niet aan te vallen in Libië, opdat het niet
gezien zou worden - in de woorden van Salah Bardawil - als begin van "een nieuwe kruistocht tegen Arabische en islamitische
landen."
Terwijl dit allemaal aan de hand is, gaf Obama leiding aan zijn veelgeprezen internationale conferentie over het confronteren van
gewelddadig extremisme. Naar verluidt werd die bijgewoond door vertegenwoordigers uit 60 landen, met veel leiders van de met de
islamitische Broederschap verbonden groepen, zoals de Raad van Amerikaanse-Islamitische Relaties; en het duidelijke doel van Obama's
conferentie was om de aandacht af te leiden en de link tussen terrorisme en de radicale islam te ontkennen.
In zijn opmerkingen op woensdag gaf Obama een lange verdediging van zijn weigering om het verband te erkennen tussen de islam en de
Islamitische Staat, Al-Qaeda en andere islamitische terroristische groeperingen. Hij stond erop dat deze groepen "de islam
hebben verdraaid."
Obama betoogde indirect dat het Westen de schuld heeft voor hun gedrag, vanwege de vermeende historisch slechte behandeling van
moslims. Met zijn woorden: de "werkelijkheid ... is dat er een gedachtegang is die ISIL's tactiek niet omarmt, geweld niet
omarmt, maar wel het idee heeft dat de islamitische wereld historisch onrecht heeft geleden, soms is dat juist."
Obama's erop aandringen dat de Islamitische Staat en zijn soortgenoten zouden aanvallen vanwege vermeend Westers wangedrag, is
volledig in strijd met de waargenomen werkelijkheid. Terwijl The Atlantic's Graeme Wood deze week in zijn diepgaande verslag
bewijzen toonde over de ideologie en doelstellingen van de Islamitische Staat, namelijk dat de islam centraal staat in de groep. De
Islamitische Staat is een apocalyptische beweging die volledig is geworteld in de islam.
Het grootste deel van het verzet tegen Netanyahu's geplande toespraak voor het Congres heeft zich gericht tegen de deal die Obama
wil sluiten met Iran. Maar het kan zijn dat de tweede helft van zijn toespraak - die zal worden besteed aan de dreiging van de
radicale islam - niet minder verwoestend voor Obama zal zijn. Obama's hardnekkige weigering om het feit te erkennen van de huidige
grote dreigende gevaren voor de veiligheid in de wereld, met inbegrip van de Amerikaanse nationale veiligheid, welke veroorzaakt is
door de radicale islam, geeft aan dat hij niet in staat is te wedijveren met enig bewijs dat de jihadistische islam een
unieke bedreiging vormt, dit in tegenstelling tot de dreiging die uitgaat van het Westerse chauvinisme en racisme.
Het is allemaal moeilijk te begrijpen, of het nu gaat om Israëls verkiezingen óf om de hysterische reactie van Obama op
Netanyahu's geplande toespraak, zonder erkenning dat Obama zich duidelijk bedreigd voelt door de boodschap die hij zal afgeven.
Omgeven door vleiende assistenten en adviseurs, en tot voor kort weggehouden van kritiek door de ondersteunende media, terwijl hij
vrij is om het Congres te negeren als gevolg van zijn vetorecht, heeft Obama nog nooit zijn beleid serieus hoeven uit te leggen ten
aanzien van Iran en de islamitische terroristen meer in het algemeen. Hij heeft nog nooit een directe uitdaging ontmoet om dat
beleid vol te houden.
Vandaag gelooft Obama dat hij in een doodsstrijd met Netanyahu verwikkeld is. Als Netanyahu's toespraak een succes is, zal het
buitenlandse beleid van Obama onverdedigbaar zijn. Als Obama in staat is om Netanyahu voor zijn komst te delegitimiseren en zijn
verkiezingsnederlaag te veroorzaken, dan zal hij daarna met een volgzame Israëlische regering geen obstakels tegenkomen met zijn
plan om Iran te sussen en de schuld van het islamitisch terrorisme op het Westen te leggen voor de rest van zijn ambtstermijn.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post.
De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische
Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].
(Vertaald door Harry Sleijster)