Accepteer het Levy Rapport:
Van wie is het Land Israël?
Shiloh,
Israel - 12 augustus 2015 - door David Rubin
In de afgelopen jaren hebben we een reeks van uitspraken gehad van het Hooggerechtshof in Israël, dat in geschillen over land in
Judea en Samaria steevast de kant koos van de Arabische eisers. Vanwaar komen deze geschillen, en wie zijn deze
'voorheen onbekende' landeigenaren die documenten presenteren die zogenaamd het grondbezit bewijzen?
Na de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 vielen Judea en Samaria in Arabische handen, in het bijzonder van de
Hasjemitische monarchie, die door de Britse koloniale macht de controle had gekregen over wat toen Trans-Jordanië (over de Jordaan)
werd genoemd. Dat verwees naar het relatief uitgestrekte land aan de oostelijke kant van de Jordaan, waarover we lezen in de Bijbel.
Trans-Jordanië wordt nu simpelweg Jordanië genoemd en is eigenlijk het oostelijke Land van Israël, waarvoor de bijbelse stammen
Ruben, Gad, en de helft van Manasse kozen om daar hun gemeenschappen te vestigen. Vanwege de verovering van 1948 controleerde dit
"land" ook Judea en Samaria (de westelijke kant van de rivier de Jordaan) van 1948 tot 1967.
In de aanloop naar de Zesdaagse Oorlog van 1967 - in welk jaar Israël deze regio heroverde - was koning Hussein van Jordanië op
zoek naar de gunst van zijn onderdanen, en ontkende dus ook toekomstige Israëlische landclaims, en gaf vele aktes van grondbezit
uit aan de inwoners van zijn koninkrijk.
We springen een paar decennia vooruit. Talrijke landvorderingen zijn via het Israëlische hooggerechtshof ingediend door Arabische
eisers, afstammelingen of zelfs verre familieleden van personen die de Jordaanse documenten hadden ontvangen als
"bewijzen" hun grondbezit. Maar zijn ze echt de eigenaren, of overhandigde koning Hoessein gewoon gestolen goederen?
Uiteraard is voor een gelovige Jood de kwestie van het landeigendom een betwistbaar punt, aangezien het bijbelse verhaal duidelijk
is: God gaf het Land van Israël aan Zijn volk Israël als een goddelijke erfenis. Echter, vanwege de verschillende opvattingen van
het bijbelse verhaal, zelfs binnen Israël, draagt een dergelijk argument niet veel gewicht aan in een rechtbank. In ons huidige
systeem van nationaal of internationaal recht moeten we het volledige historische, politieke en juridische beeld onderzoeken. Het
geschil over het grondbezit berust uiteindelijk op de juridische status van land in Judea en Samaria. Wiens land is het?
Het Levy Report 2012 is officieel bekend als het rapport over de rechtspositie betreffende de bouw in Judea en Samaria. Het is een
89 pagina's tellend rapport over de Joodse gemeenschappen in Judea en Samaria. Het werd gepubliceerd op 9 juli 2012, na uitgebreid
juridisch en historisch onderzoek door een commissie van drie leden, gemachtigd door premier Benjamin Netanyahu, in opdracht van de
regering van Israël, en onder leiding van de voormalige rechter van het Israëlische Hooggerechtshof, Edmund Levy.
Met gebruikmaking van strikt juridische argumenten, en op basis van de gedocumenteerde geschiedenis van de regio, bewees het
Levy-rapport onomstotelijk dat de Joodse aanwezigheid in Judea en Samaria legaal is volgens het internationaal recht. Desalniettemin
moeten zijn conclusies nog als beleid worden goedgekeurd door de Israëlische regering.
De verscheidene Arabische gevallen van landroof zijn dat gewoon ook - het zijn pogingen om te claimen wat niet van hen is, niet
historisch en niet wettelijk. En dat is natuurlijk de Hebreeuwse betekenis van het woord 'Palestijn' - iemand die binnenvalt, rooft,
en neemt wat niet van hem is.
Daarom, zelfs als we bewust opzij zetten wat kan worden aangeduid als de "religieuze argumenten" - wat betekent: legitieme
bijbelse, historische aanspraken, die het recht van Israël ondersteunen om gemeenschappen in Judea en Samaria te vestigen - toont
het moderne juridisch onderzoek duidelijk aan dat Israël het recht heeft om toe Joden te verhuizen naar deze regio's en daar
gemeenschappen te bouwen. Recent revisionisme verdraait het, ondanks de internationale rechtsgrond en permissie en de werkelijke
aanmoediging voor Joodse nederzettingen die er was - van de Balfour-verklaring, van de San Remo Vredesconferentie, en van de
Volkenbond [thans VN]. Het Levy Report bevestigt gewoon wat al tientallen jaren eerder bekend was.
De Israëlische overheid heeft de bevoegdheid om dergelijke nationale problemen, als de recente vernietiging van de
appartementsgebouwen in Beit El te beëindigen, of de dreigende sloop van de twintig jaar oude synagoge in Givat Ze'ev, en de
evacuatie van andere bloeiende Israëlische gemeenschappen; die alle gebaseerd zijn op onjuiste Arabische landclaims. Premier
Benjamin Netanyahu kan onmiddellijk een einde maken aan deze historische onrechtvaardigheid, door het Israëlische kabinet te laten
stemmen over de goedkeuring van het Levy Rapport als de wettelijke basis voor het beleid van de overheid in Judea en Samaria.
David Rubin is voormalig
burgemeester van Shiloh, Israël. Hij is oprichter en voorzitter van Shiloh Israel Children's Fund en de auteur van verscheidene
boeken, waaronder Vrede voor Vrede en De islamitische Tsunami. Hij is te vinden op www.DavidRubinIsrael.com of op www.ShilohIsraelChildren.org
(Vertaald door Harry Sleijster)
(Meer vertaalde columns van David Rubin: klik hier...)
Stichting Lechaim steunt het werk van ShilohIsraelChildren
- www.stichtinglechaim.nl -