De VS Anti-Vrede regering
Israel, 12 augustus 2015
door Caroline Glick
De VS heeft gedurende bijna 70 jaar ernaar gestreefd om vreedzame betrekkingen te bereiken tussen de landen van het
Midden-Oosten. Maar vandaag doet de Amerikaanse regering geringschattend over de ontluikende strategische banden tussen de
soennitische Arabische staten en Israël.
In een briefing aan een delegatie van Israëlische diplomatieke correspondenten die vorige week een bezoek bracht aan Washington,
sneerde een vooraanstaande official van de Obama-regering, dat de enige merkbare verschuiving in de Israëlisch-Arabische relaties
in de afgelopen jaren is, dat de huidige Egyptische regering de coördinatie van veiligheidskwesties met Jeruzalem "beter"
doet dan de vorige. "Maar we moeten nog zien dat zich veranderingen gaan voordoen in de Golf."
Als dit is hoe de VS de stand van zaken ziet van de betrekkingen tussen Israël en de Arabieren, dan moet Israël overwegen zijn
veiligheidssamenwerking met de Verenigde Staten te annuleren. Want blijkbaar hebben de Amerikanen geen idee van wat er gebeurt in
het Midden-Oosten.
Allereerst is het karakteriseren van de transformatie van de Israëlisch-Egyptische relaties als louter een kwestie van een
"beter" coördineren van veiligheidskwesties een enorm bagatelliseren van wat er in de afgelopen twee jaar is gebeurd.
Voordat
de Egyptische minister van Defensie, Abdel Fattah el-Sisi, de door de VS gesteunde Moslim Broederschap onder leiding van Mohammed
Morsi in juli 2013 omver wierp, was er een groeiend gevoel dat Morsi de bedoeling had om Egypte's handtekening onder het
vredesakkoord met Israël bij de eerste gelegenheid teniet te doen. Slechts een maand nadat Morsi in januari 2013 aan de macht
gekomen was, begon de Moslim Broederschap voortdurend te dreigen dat Egypte het vredesverdrag zou herzien.
De belangrijkste reden van Morsi om het vredesakkoord met Israël niet te annuleren, was dat Egypte failliet was. Hij had de
Amerikaanse en internationale financiële steun aan zijn regering nodig om in staat te zijn de invoer van graan naar Egypte te
betalen, om de bevolking van 90 miljoen mensen te voeden.
Gedurende het jaar dat Morsi aan de macht was, gebruikte hij Hamas als stoottroepen van de Broederschap. Hij omhelsde Iran, ook
nodigde hij in februari 2013 de presidenten Mahmoud en Ahmadinejad uit om Caïro te bezoeken.
Indien Morsi nog steeds aan de macht zou zijn vandaag, zou Iran met zijn $ 150.000.000.000 aan aanmoedigingshulp, in een positie
zijn om de Egyptische economie te ondersteunen. Het is dus mogelijk dat als Morsi nog president was geweest, hij de financiële
zekerheid zou hebben gevoeld om bij het vredesverdrag weg te lopen.
Gelukkig zijn daarentegen onder Sisi de Israëlisch-Egyptische banden nauwer dan ze ooit geweest zijn. Juist vorige week vertelden
Egyptische diplomaten aan Al Ahram dat de steun van Israël van cruciaal belang was voor het opbouwen voor de ondersteuning van de
regering Sisi.
Over Ramadan: de Egyptische televisie zond een pro-joodse mini-serie uit.
Israël werkt nauw samen met de Egyptenaren bij het verslaan van de toenemende dreiging van de Islamitische Staat, Hamas en andere
islamitische terroristische groeperingen die in de Sinaï een bloedige opstand uitvoeren tegen het regime.
In de afgelopen zomer was het gevolg van de nauwe coördinatie tussen Sisi en Israël dat de VS er niet in slaagde om Israël te
dwingen het staakt-het-vuren van Hamas met hun eigen juridische voorwaarden te accepteren, zoals die werden voorgesteld door de
islamitische regimes van Qatar en Turkije.
Gedeeltelijk te wijten aan Israëls kritische steun voor de Sisi-regering, en deels vanwege hun verzet tegen Irans opkomst als een
regionale hegemonie met kernwapens, zijn Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Jordanië allemaal verenigd met Egypte
in het bekijken van Israël als een strategische partner en beschermer .
Vorig jaar ondersteunden Saoedi-Arabië, samen met de Verenigde Arabische Emiraten en Jordanië, Israël en Egypte in het verzet
tegen Hamas en de Amerikaanse, Turkse en Qatari verdedigers. Was deze enorme Arabische steun er niet geweest, dan zou Israël zeer
waarschijnlijk gedwongen zijn geweest om de eisen van de VS te accepteren, en Hamas de controle over de internationale grenzen van
Gaza te verlenen.
In juni, toen de onderhandelingen tussen de VS en de andere vijf mogendheden en Iran zich bewogen in de richting van een
overeenkomst, organiseerde de Council on Foreign Relations in New York een bijeenkomst tussen de toen juist aangetreden
directeur-generaal van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, Dore Gold, en de gepensioneerde Saudi-generaal Anwar Eshki, een
voormalig adviseur van de Saoedische ambassadeur in de Verenigde Staten. De twee onthulden dat ze in de afgelopen 18 maanden vijf
geheime vergaderingen hadden om over Iran te spreken.
Hoewel president Barack Obama afgelopen woensdag in zijn toespraak aan de American University Israël bestookte met de bewering dat
de Israëlische regering de enige regering is die publiekelijk tegen zijn nucleaire deal met de Iraniërs is, pendelden maandag
Amerikaanse congresleden tussen Egypte en Israël en vertelden aan Israëlische verslaggevers dat Egypte zich tegen de nucleaire
deal keert.
Terwijl de Golfstaten - volgens de Amerikaanse media - vorige week bij een bezoek aan de Amerikaanse minister van Buitenlandse
Zaken, John Kerry, vertelden dat ze de nucleaire deal ondersteunden. Kerry sprak tot zijn collega's in de Gulf Cooperation Council.
Maar het is een feit dat de enige minister van Buitenlandse Zaken, die dergelijke steun uitsprak de minister van Buitenlandse Zaken
van Qatar was, Khaled al-Attiyah. Om zeker te zijn, werd Attiyah gehouden om te spreken voor al zijn collega's, omdat Qatar de
houder is van het roterende voorzitterschap van de GCC. Maar gezien het feit dat Qatar een pro-Iraans buitenlands beleid heeft
afgebakend, in schril contrast met zijn buren en de GCC-partners, is de verklaring van Attiyah onmogelijk serieus te nemen zonder
dat de bevestiging van zijn collega's.
Wat betreft de steunbetuiging van Qatar, Qatar heeft jarenlang gewerkt om de goede betrekkingen met Iran te cultiveren. Het zou
daarom te verwachten zijn dat Attiyah's goedkeuring van de deal enthousiast zou zijn geweest. Maar het was lauw op zijn best.
Volgens Attiyah's woorden beloofde Kerry dat de deal Irans nucleaire installaties onder continue inspecties zou plaatsen.
"Bijgevolg," legde hij uit, "hebben de GCC-landen op deze basis verwelkomd wat er is weergegeven en wat erover is
gesproken door Zijne Excellentie, de heer Kerry."
Het probleem is natuurlijk dat Kerry niet de waarheid sprak. En de Arabieren wisten dat hij loog. De deal onderwerpt Irans nucleaire
installaties niet aan een strenge regiem-inspectie. En de GCC, waaronder Qatar, verzet zich ertegen.
In zijn briefing met de Israëlische journalisten verwierp de hooggeplaatste Amerikaanse functionaris het belang van ontspanning
tussen Israël en zijn Arabische buren, omdat, zo beweerde hij, de Arabieren hun positie hebben veranderd met het oog op een
definitief vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen.
Maar ook dit is onzin. Natuurlijk is het officiële standpunt van de Saoedi's en de VAE nog steeds het zogenaamde Arabische
vredesinitiatief van 2002, dat bepaalt dat de Arabieren alleen de betrekkingen met Israël zullen normaliseren nadat het Jeruzalem,
Judea, Samaria en de Golan heeft afgestaan, en dat het heeft toegestaan dat miljoenen in het buitenland
geboren Arabieren vrij kunnen emigreren naar die dan ingekrompen Joodse staat. Met andere woorden, hun officiële standpunt is dat
ze alleen normale betrekkingen met Israël zullen hebben nadat Israël zichzelf vernietigt.
Maar hun officiële standpunt is niet langer hun werkelijke positie. Hun werkelijke positie is om Israël als een strategische
bondgenoot te beschouwen.
De hoge ambtenaar vertelde de Israëlische verslaggevers dat, om te laten zien dat "hun primaire veiligheidszorg Iran is,"
wat de Arabieren betreft, "het oplossen van een aantal andere problemen in de regio, waaronder de Palestijnse kwestie hun
interesse zou moeten hebben. We zouden graag zien dat ze meer investeren om het proces te laten voortgaan."
In de echte wereld is er geen vredesproces. En de Palestijnse facties vechten erom wie de beste betrekkingen met Iran krijgt.
Maandag hoorden we ook dat PA-leider Mahmoud Abbas Iran in de komende maanden gaat bezoeken in de hoop het geld te krijgen dat tot
voor kort werd genoten door zijn rivalen van Hamas.
Hamas van zijn kant is Teheran wanhopig aan het tonen dat het een trouwe klant blijft. Dus vandaag de dag deelt geen Palestijnse
factie het gezamenlijke Israëlisch-Saudi-Egyptische belang om te voorkomen dat Iran een nucleair bewapende regionale
hegemonie wordt.
De regering toonde zijn handschrift in die briefing met de Israëlische verslaggevers vorige week. Want met al hun gepraat over
Midden-Oosten-vrede zijn Obama en zijn adviseurs helemaal niet geïnteresseerd zijn in het bereiken ervan, of om er maar iets van op
te merken wanneer dit bereikt is.
De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische
Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].
(Vertaald door Harry Sleijster)