De erfenis van Kahane
Shiloh,
Israel - 13 november 2014 -
door David Rubin
Er is al lange tijd een debat over de erfenis van de voormalige premier Jitschak Rabin. De verjaardag van zijn moord is onlangs geweest. De kwestie komt periodiek weer op met de vraag of we de "Oslo premier" moeten herdenken en reflexmatig prijzen, of dat we de vele twijfelachtige aspecten van zijn nalatenschap scherp moeten bekritiseren. Ik voor mij richt me liever op het belang van eenheid, als het gaat om de gruwelijke moord op een premier, hoogstwaarschijnlijk door een andere Jood, en die focus te gebruiken om respect en samenwerking te verhogen, ondanks de vele verschillen binnen de Israëlische bevolking.
Vaak is in de algemene Israëlische publiek over het hoofd gezien de herdenkingsdag van de voormalige Rabbijn en Knessetlid Meir Kahane, die deze week werd gehouden. Zijn nalatenschap is vooral in de afgelopen jaren relevant geworden, nu we een toename
in de frequentie van oorlogen hebben meegemaakt, evenals we in de afgelopen weken een sterke stijging van de terroristische aanslagen hebben ervaren. Kahane's erfenis, ondanks het rode licht dat bij velen aan gaat, moet zorgvuldig
onderzocht worden met het oog op belangrijke lessen die ons kunnen helpen om een aantal van de hedendaagse uitdagingen na te gaan.
Rabbijn Kahane was doordrenkt van Tora kennis. Die had hij verworven van zowel ultra-orthodoxe (Haredi) als zionistische rabbijnen, evenals van de grote wijzen door de generaties heen, maar hij bezat ook uitgebreide seculiere kennis en behaalde twee
hoge graden van Amerikaanse universiteiten. Als een sterk verdediger van de Joden in Amerika,
en in de voormalige Sovjet-Unie en elders, stichtte Kahane de Jewish Defense League en bedacht de slogan: "Never Again", wat betekende dat Joden nooit meer passief zou moeten blijven als Joodse levens op het spel staan. Hij was een zeer gepassioneerde Zionist, die trots het Hallel gebed opzegde op Israëls jaarlijkse Onafhankelijkheidsdag (met een zegen) en hij maakte uiteindelijk Aliyah naar Israël.
In Israël, alsook daarvoor, had Kahane zijn vele tegenstanders. Hij had een agressieve politieke stijl die veel van zijn volgelingen verrukt had. Echter, diezelfde typische eigenschap weerde ook veel mogelijke supporters af. Toch was hij onmiskenbaar een effectieve katalysator, wiens boodschap resoneert tot op deze dag. Kahane durfde dertig jaar geleden de waarschuwing over het toen snel groeiende geboortecijfer van de vijandige Arabische bevolking te laten klinken, in combinatie met een toen slapend Joods geboortecijfer. Gelukkig, dit was een waarschuwing die niet volledig uitkwam, aangezien de Joodse Israëli's nu bezig zijn in steeds grotere aantallen terug te keren naar een traditioneel gezinsleven, en de geboortecijfer-kloof wordt snel gesloten, een indrukwekkende trend, die duidelijk is over de
hele breedte van het religieuze spectrum. Of deze verandering werd beïnvloed door de waarschuwingen van rabbijn Kahane, en/of door die van andere voorstanders van overdracht zoals het voormalige Knessetlid Rechavam Ze'vi (wiens herdenkingsdag ook onlangs geweest is), de boodschap van het demografische gevaar
werd blijkbaar goed opgenomen door het Israëlische publiek.
Naast Kahane's aandringen op een beleid van overdracht/uitzetting voor vijanden van Israël en zijn sterke pleidooi voor een non-tolerantie-beleid ten aanzien van terrorisme, was hij ook gepassioneerd in zijn aanmoediging van Joden om terug te keren naar hun religieuze wortels, en ook was hij ongeëvenaard in zijn aandringen bij geassimileerde Joden in de diaspora om terug te keren naar Israël, en dan vooral naar de idealistische jonge gemeenschappen in het bijbelse hartland van Judea en Samaria.
Hij werd vaak een racist genoemd, evenals nog veel ergere namen die hier niet vermeld kunnen worden, door de links-gecontroleerde media die hem
verachtte en weigerde om deel te nemen in eerlijk debat over de echte problemen
die hij naar voren bracht. Ook werd hij niet vertrouwd door sommige tegen rechts aanleunende Israëli's,
die de vaak schurende Kahane-stijl beschouwden als het confronteren van de Arabische bevolking van Israël, wat contra-productief zou zijn. Legitieme argumenten hadden zeker
ingebracht kunnen worden over de effectiviteit of juistheid van Rabbi Kahane's tactiek, maar de vragen die hij stelde over de aangeboren ontrouw van de Israëlisch-Arabische (nu meestal moslim) bevolking waren
ook toen zeer ernstig en moesten worden besproken, en niet genegeerd. In plaats daarvan, in een
obscene minachting voor de vrijheid van meningsuiting, stemden andere Israëlische politici om hem tot zwijgen te brengen en verbanden hem uit de Knesset. Enkele jaren later werd hij in New York vermoord door El-Sayid Nosair, een moslimterrorist met banden met de eerste World Trade Center aanslagen en met Al-Qaeda terroristen.
We zien vandaag dat veel van de positieve ideeën van Rabbi Kahane al eigen zijn gemaakt en aangenomen door de huidige leden van de Knesset en door andere invloedrijke mensen in de Israëlische samenleving. Niet allen zijn bereid om die invloed te erkennen, uit vrees om zelf te worden belasterd als "Kahanist" of "extremist" door de nog steeds door links gedomineerde
media, maar het maakt niet echt uit, want de boodschap is altijd belangrijker dan de boodschapper. En dat is de waarde van een katalysator, en de betekenis van zijn erfenis.
David Rubin is voormalig burgemeester van Shiloh, Israël. Hij is oprichter en voorzitter van Shiloh Israel Children's Fund en de auteur van verscheidene boeken, waaronder Vrede voor Vrede en De islamitische Tsunami. Hij is te vinden op www.DavidRubinIsrael.com
of op www.ShilohIsraelChildren.org
(Vertaald door Harry Sleijster)
Stichting Lechaim steunt het werk
van ShilohIsraelChildren
- www.stichtinglechaim.nl
-