Henk P. Medema

Heel vroeger, ik was nog jong en dat moet vreselijk lang geleden zijn, zag men hier en daar in de huiskamers van rechtzinnige broeders en zusters een wandplaat van de Brede en de
Smalle Weg. Ik herinner mij twee Verleidingen die op de Brede Weg waren aangebracht. De ene vormt een reële verzoeking voor mijn gemoed: het is een IJskarretje. Of het erbij stond,
weet ik niet, maar ik stel me er nog altijd Italiaans ijs bij voor, en daar moet u niet gering over denken, want ik doe dat ook niet. (Een paar stappen vanaf het Piazza Navona in Rome,
even de steeg in tegenover de fontein, hebben ze héél lekker ijs. En niet duur!) De andere verleiding zal mij niet raken: het is de Danszaal.

Degenen die mij kennen, weten dat ik best een bepaalde bedrevenheid heb in eenvoudige vormen van huppelen. 'Het vrome volk, in U verheugd', enzovoorts. Maar daar houdt 't, dan ook helemaal mee op. Mijn vrouw, die altijd wonderlijk jong heeft weten te blijven, is iedere werkdag des morgens vanaf kwart voor zeven (of u dat even wilt noteren?) ijverig bezig met Nederland in Beweging. Daar hebben we nou televisie voor. Ik maak dan maar eerbiedig een ontbijtje klaar, want mij moeten ze daarvoor niet hebben. Tien Engelse mijlen gewoon
rechtdoor rennen, dat is geen kunst. Maar dat ritme van die ochtendgymnastiek is één van de vele voorbeelden van bewegingen waar ik niks mee kan. Voet voor, arm achter - of was het nou andersom? en dan begin ik erover na te denken, en intussen is de muziek al weer drie maten verder en raak ik in de knoop.

Wij houden het dan ook zorgvuldig bij een gemeente waar ze niet aan dansen doen, dat is wel zo veilig. Klappen doen ze wel bij sommige liederen, en dat doe ik altijd ook precies fout. De keren dat ik wel eens in meer charismatische kringen preek, vraag ik bij voorkeur mijn vrouw mee, zodat ze me na afloop weer uit de knoop kan halen.

En toch. Soms, heel soms natuurlijk, maar het gebéúrt. Je wordt misschien aangestoken door anderen, maat het kan ook zómaar een verdwaald vonkje van boven zijn. Zulke dingen gebeuren. Is dat nou een opwekking? Een heel kleintje misschien. Maar ik geef toe dat ik er af en toe verschrikkelijk blij bij ben. Zal ik 's wat zeggen? Dan kom ik gewoon in de verleiding om te gaan dansen. Hebben jullie dat ook wel eens? En dat je dan niet durft, omdat het zo gek is? Dat is het eigenlijk ook, maar voor het nieuwe jaar heb ik toch wat meer gehuppel op m'n verlanglijstje gezet. Innerlijk gehuppel, natuurlijk. Meedoen? Waarom niet. Kan 't jou schelen.

Huppelen | Pasen | Vergadering | WC