Henk P. Medema

Pasen: een wankel laddertje en een stinkend busstation

Er gaan wel eens dagen voorbij dat ik niet in Jeruzalem kom. Maar als ik er ben, probeer ik altijd even een stil moment in de Graftuin te zoeken. De laatste keer, november vorig jaar, was de boel op slot. Misschien was 't gewoon nog te vroeg in de ochtend, toen mijn vriend en ik er langs kwamen. Dus liepen we maar wat verder door op Nablus Road, en rolden toevallig (nou ja ... ) in de bidstond van het team van de baptistische boekhandel, even verderop. Daar viel ook niks over te klagen.

Toch ga ik er weer langs, de volgende keer, zelfs al zou dat pas in het Vrederijk zijn, en zeker als het voordien nog een keertje mocht komen staan te gebeuren. Nee, ik organiseer geen Israëlreizen, het spijt me, echt niet, dus u moet zelf maar uitzoeken hoe u er komt. Maar in deze tijd, zo kort voor de Pasen, kunt u vast wel ergens een boek met wat plaatjes over Jeruzalem vinden.

Gevonden, dat boek? Kijk nu eerst eens even in het register (jawel, achterin!) bij de Heilige Grafkerk. Kijk naar de foto: ziet u dat laddertje? Zeker weten dat het er staat. Sinds ergens in de negentiende eeuw de ruziënde kerken een verdrag sloten over het gebruik van de Grafkerk, mag er helemaal niets meer veranderd worden, zelfs dat laddertje mag niet worden verplaatst. U denkt misschien: het lijkt wel op onze plaatselijke gemeente en dat kan wel wezen, maar daar hoor je soms de broeders nog zeggen dat zij ook wel voor verandering zijn (maar dan anders), en zelfs dat zeggen ze bij de Grafkerk niet.

Hier was, tamelijk zeker, de plaats van Golgotha en van het graf van Jezus, van de opstanding dus ook. In de Graftuin, even buiten de Damascuspoort, was het even (tamelijk) zeker niet. Maar je kunt je wel beter voorstellen hoe 't er in het echt uitgezien kan hebben, en daarom is dat echt een plek voor mij. Ik ben namelijk nogal een kleingelovige, zoals sommigen van u weten. Zo'n plekje heb ik af en toe even nodig. Gek? Misschien. Kinderachtig? Nou ja, een beetje. Maar ik sta graag op dat oostelijke puntje van de Graftuin met uitzicht op de schedelvormige rots, die misschien wel en dus tamelijk zeker toch niet Golgotha geweest kan zijn. Erbovenop heeft D.L. Moody nog eens gepreekt, maar dat mocht toen niet, en nu ook niet: het is een islamitische begraafplaats. Eronder is een stinkend busstation, waar ronkende dieselmotoren alle adem van de Geest verzieken en je geen lucht hebt voor lofprijzing. Je kunt dan beter nog maar even terug lopen, door de fraaie tuin naar het open graf. HIJ IS HIER NIET, HIJ IS OPGESTAAN, staat er op de steen gegrift. Ook die inscriptie is niet origineel. Souvenirs zijn in het winkeltje, en dichtbij de uitgang verkopen ze cola, 't is maar een tip. Wat een rommelig gedoe is er overgebleven van Goede Vrijdag en Pasen. Maar zal ik u het allerbelangrijkste nog even vertellen? Het is dit: ergens hier is het wel heel echt gebeurd.

Huppelen | Pasen | Vergadering | WC