Interview met Wim Kok over geloof en genezing. 

Door JOYCE DE JONGH

"Waarom denk je dat ik wel het geloof heb?"

Wim Kok, een ‘Belgische Nederlander' met een flinke dosis Rotterdamse nuchterheid behalve als het aankomt op geloof voor genezing en een vurig verlangen naar Gods kracht. Jaren geleden begon hij onder meer in België als 'Gods gebedsgenezer' in cafés en inmiddels gebruikt God hem ook ver buiten de Belgische landgrenzen.

"Het is mijn droom op een dag een stadion vol buitenstaanders te hebben, waar dan ongelimiteerd wonderen gebeuren. En niet dat ik daar dan sta te preken, nee, dat er vele christenen genezing staan uit te delen in Jezus' naam. Wat wil ik graag deze mensen toerusten! Want deze droom is tegelijkertijd de nood in mijn hart: er zijn te weinig christenen bezig met genezing. Waar moet ik iemand heen sturen die stervende is, maar waarmee ik niet verder kan? Naar T.B. Joshua in Nigeria? Er moet veel meer draagkracht komen voor gebedsgenezing!"

Na een radicale bekering op jonge leeftijd groeide bij Wim het verlangen om Gods genezende kracht te zien. Hij meldde zich dan ook aan als student bij de bijbelschool van Hans Koornstra, die in die tijd in Nederland een grote genezingsbediening had. “Ik ben als het ware opgegroeid onder zijn bediening, en daarmee groeide mijn geloof voor genezing", zegt Wim. Toch kreeg hij zelf last van suikerziekte. "Maar als ik had gewacht tot de Heer me daarvan genas voordat ik me naar anderen zou uitstrekken, dan had ik nu nog steeds niets gedaan. Als christen heb je altijd de plicht om te bidden voor een ander. Denk niet: 'Dit en dat moet eerst nog in orde komen in mijn leven, tenzij het gaat om het opruimen van zonde natuurlijk.

Tien jaar lang werkte Wim, samen met zijn vrouw Corrie, als jeugdwerker in Koornstra's gemeente en hielp hij mee in de vele campagnes die deze organiseerde. Wim: "Naast alle wonderen die we zagen gebeuren, viel ons één ding op. We zagen dat er heel veel geld werd gestoken in reclame voor de campagnes dure folders en advertenties maar dat van de honderd mensen die er op afkwamen, er minstens tachtig christen waren. Ik ben toen gaan bidden: hoe krijg ik meer buitenstaanders in de zaal? Want uiteindelijk is dat wat we wilden: mensen bereiken met het evangelie. Na weken van gebed ontving ik een woord van God: jij zult mijn gebedsgenezer zijn in Vlaanderen." Pardon? Ik snapte niet wat de Heer daarmee bedoelde, tot ik de volgende dag een advertentie in de krant zag van een occulte gebedsgenezer.

Wat zou er gebeuren als ik mezelf op die manier presenteer?, vroeg ik me af. Ik begon het concept uit te denken van avonden over gebedsgenezing, zonder evangelische teksten op de folder. Zulke avonden met buitenstaanders kun je natuurlijk niet beginnen met drie kwartier lofprijs. De eerste keer huurde ik een goedkoop zaaltje in een cultureel centrum en liet vijfduizend eenvoudige flyers drukken. Van de 150 bezoekers waren er 130 niet christen! Ik stapte op het podium en stelde me voor: ‘Mijn naam is Wim Kok, ik ben gebedsgenezer. Ik wil u vertellen over de kracht waardoor ik mijn werk doe, maar velen van u zijn in de eerste plaats gekomen om genezen te worden. Wie van u heeft genezing nodig?’ Veel handen de lucht in. Ik koos drie mensen uit die ik op het podium liet komen. ‘Ik ga voor jullie bidden in jezus' naam, is dat goed?’ Ze vonden het prima. Eén vrouw had bij een ongeluk blijvend letsel opgelopen aan haar voet, waardoor ze die niet meer kon bewegen. Na het gebed was haar voet weer gezond! In de eerste tien minuten van de avond zagen de bezoekers voor hun ogen drie genezingswonderen gebeuren. Daarna gaf ik uitleg over hoe deze wonderen konden gebeuren. Ik opende mijn bijbel en vertelde het evangelie. Toen ik aan het eind van de avond een oproep tot bekering deed, kwamen er veertig mensen tot geloof. Zo eenvoudig is het, als de kracht van God zichtbaar is. Ach, natuurlijk heb ik ook kritiek gehad op deze aanpak. Maar die kritiek kwam altijd van christenen. Ze vonden het verkeerd dat ik me alleen op wonderen richtte en dat het mijn naam was die op de folders stond, niet die van Jezus. Maar buitenstaanders hadden nooit het gevoel dat ze bedrogen waren, doordat ik ze niet vooraf had verteld dat ik genas in Jezus' naam.

Ook in het evangelie lees je dat mensen in de eerste plaats afkwamen op de wonderen die Jezus deed."

Je spreekt voortdurend over de kracht van God. Maar hoe krijg je die kracht in je leven? Of zou iedereen dit soort avonden van gebedsgenezing kunnen houden? We hebben tenslotte niet allemaal zoveel geloof voor genezing als jij...

Wim: "Waarom denk je dat ik wèl het geloof heb? Als ik kijk naar de opdracht zieken genezen en naar wat ik doe, dan is dat niet in verhouding. Vergeleken met Jezus, de bijbel en b.v. de apostelen in Handelingen, doe ik het niet goed. Maar ik, doe het uit gehoorzaamheid. Ik kon er niet omheen: als ik een discipel ben van Jezus, dan móet ik bidden voor genezing. De basis is heel eenvoudig: je moet christen zijn en gedoopt zijn in de Heilige Geest. Daarna is het uitstappen in geloof en dat is voor ons allemaal eng, ook voor mij, iedere keer weer. Tegelijk is genezing altijd dichterbij dan je denkt, maar geloof is de sleutel.

Mijn ervaring leert dat we in het Westen meer moeite hebben om te geloven dat God daadwerkelijk zal genezen, dan bijvoorbeeld in Azië. Mensen daar zijn veel gemakkelijker tot geloof te brengen en daardoor zie ik dingen gebeuren die ik zelf niet eens voor mogelijk hield. Ik heb letterlijk verlamde kindjes zien lopen. Er zijn een aantal redenen dat we er hier zo'n moeite mee hebben. Allereerst onze rationele, op het verstand georiënteerde samenleving, die al het bovennatuurlijke uitsluit. Dat helpt niet bepaald mee om je uit te strekken naar wonderen! Verder denkt de Kerk nog veel te vaak dat wonderen niet belangrijk zijn; het gaat om redding. Maar Jezus zond zijn discipelen er niet op uit om het koninkrijk te verkondigen, vóórdat Hij hen ook macht en gezag gaf om boze geesten uit te drijven en zieken te genezen.

Nog een andere reden voor ons ongeloof is: verkeerd onderwijs. De gedachte dat God soms niet wil genezen is nieuwtestamentisch niet hard te maken, maar toch zijn er vele christenen die door deze gedachte berusten in hun ziekte. En tenslotte een derde reden lopen we aan tegen de frustratie dat we het zo vaak nog niet zien gebeuren. Maar in plaats van ons te laten ontmoedigen door wat er niét gebeurt, moeten we ons laten bemoedigen door wat er wél gebeurt en ons er steeds opnieuw naar uitstrekken.

Hoe denk je dat ik me voelde toen ik voor de eerste keer voor een zaal met mensen stond die voor gebedsgenezing waren gekomen? Ik was bang! Ik dacht: Als ik nu bid en er gebeurt niks, dan is de hele zaak verloren! Maar het is mijn ervaring dat buitenstaanders nooit boos worden als ze niet genezen ze gaan er toch al vanuit dat God er niet is, en als ze wèl genezen is dat mooi meegenomen. Het zijn de christenen die boos en gefrustreerd worden als ze niet tot genezing komen. Daarom leg ik vaak uit dat mensen wel in mij teleurgesteld kunnen zijn, maar niet in Jezus. Zijn genezingskracht is niet beperkt, maar ik ben degene die niet altijd even goed beschikbaar is om die genezing door te geven. Kijk, ook zelf loop ik er tegenaan dat er tijdens campagnes niet zoveel mensen genezen als ik zou willen. Dat ligt dan aan mij, niet aan de zieke. Niet dat ik iets fout doe, maar voor elk wonder is geloof nodig. Dat is ook de reden dat Jezus voor iedereen kon bidden en dat iedereen genas: Hij had altijd geloofl Dat geloof moet aanwezig zijn bij degene die bidt, of bij de zieke, of bij iemand die op dat moment aanwezig is, zoals het verhaal uit de bijbel waar vrienden hun verlamde vriend naar Jezus brachten. Maar naar mijn mening is het de prediker die de verantwoordelijkheid heeft om geloof te hebben.

De ene keer heb ik echter meer geloof dan de andere keer, en dat komt omdat machten van de duisternis je willen afleiden. Neem het voorbeeld van Petrus die op het water wandelt. Iedere stap die hij zette was een stap in geloof en iedere keer was er een wonder onder zijn voeten. Op het moment dat zijn aandacht werd afgeleid, verdween zijn geloof en dus ook het wonder en zakte hij weg. De wonderkracht was niet weg omdat God het wilde, maar omdat hij zich liet afleiden.
De stap die hij zette, was menselijk gesproken net zo’n stap als de vorige, en het water was nog even vloeibaar als daarvoor, maar Petrus was afgeleid en daardoor niet meer op Jezus gericht. Zo gaat het bij mij dikwijls ook: ik genees iemand... en nog iemand... en nog iemand... en dan word ik afgeleid en iemand geneest niet.

Natuurlijk blijft het pijnlijk als mensen niet genezen, iedere keer weer. Toch heb ik wel geleerd daar meer rust over te hebben, als ik zie dat mensen durven doen wat ik hen aanraad. Ik geef altijd een aantal adviezen:

1. Ga niet graven in jezelf. 'hoe komt het dat ik niet genees?'. We zijn al veel te veel met onszelf bezig, en dat is altijd een valkuil.

2. Laat altijd voor je bidden als je merkt dat ergens Gods kracht werkzaam is. In de tijd van Jezus reisden mensen lange afstanden om Hem een wonder te zien doen, en toen Hij er niet meer was, reisden mensen datzelfde eind om Petrus een genezing te zien doen. Daar is dus niks mis mee. Ik doe dat zelf ook. Ik heb voor me laten bidden tijdens diensten van Johan Maasbach, Benny Hinn, Hans Koornstra, Jan Zijlstra, noem maar op. Maar als ik nog niet genees, dan blijf ik daar niet krampachtig mee bezig.

3. Laat niet steeds door dezelfde persoon voor je bidden, want de kans dat die persoon na tien keer bidden zonder resultaat nog steeds geloof heeft voor jouw genezing, is nihil. Dus vraag niet alleen je voorganger om gebed, maar ga ook naar genezingsdiensten met bijvoorbeeld Martie Haaijer of Jan Zijlstra. Er hoeft er maar ééntje te zijn die geloof heeft en je wordt genezen. Het wonder is altijd dichterbij dan je denkt.

4. Blijf je verheugen over wat God je al wèl heeft gegeven: vergeving, liefde, toegang tot de troon, intimiteit met de Vader, misschien andere genezingen...

5. Probeer iets te betekenen voor een ander

6. Leidt je ziekte uiteindelijk toch tot de dood? Hoe moeilijk dat ook is om te aanvaarden, maar uiteindelijk ga je naar de Heer als je sterft. En dat is ondanks alles een geweldig perspectief

Het is ook niet zo dat het één voor God gemakkelijker is te genezen dan het ander, maar het is de vraag waar je geloof voor hebt. Ik heb Derek Prince honderden keren zien bidden voor genezing van beenlengteverschil, zonder ook maar één keer te falen. Daardoor is mijn geloof voor genezing op dit gebied sterk gegroeid. Maar als ik dat Derek Prince niet had zien doen, dan was mijn geloof op dit gebied niet zo groot geweest als nu. Dingen zien gebeuren en meemaken, dat helpt voor het groeien van je geloof.

Hans Koornstra had destijds regelmatig geloof voor het genezen van MS en onder zijn bediening genazen dan ook veel mensen van MS. Waar ik in mijn eigen bediening weinig direct resultaat zie, is op het gebied van de ogen. Ik zou graag meemaken dat een blinde onmiddellijk kon zien na mijn gebed!

Bij Reinhard Bonnke gebeurt dat weer wel vaak. Als je onder zo'n genezingsbediening opgroeit, dan zul je daar ook daar gemakkelijker geloof voor hebben.

Daarom is het zo belangrijk dat we weten wat de bijbel leert, want daardoor kunnen we als christenen groeien in kracht. Zelf heb ik jarenlang veel twijfels gehad over wat ik meende te hebben ontdekt vanuit de bijbel. Want ik dacht wel bepaalde dingen te weten over genezing, maar veel christelijke leiders zeiden iets anders. Zou ik het dan toch mis hebben? Het heeft jaren gekost om te ontdekken dat datgene wat ik vanuit Gods woord had ontdekt, ook echt standhield. Ik denk ook dat het dit gebrek aan kracht en autoriteit is, waarom we op zoek zijn naar allerlei methodes om resultaat te bereiken. We ontwikkelen allerlei theorieën, omdat we geen geloof hebben. Ik zie nergens dat Jezus een stappenplan doorwerkt voordat Hij met mensen bid voor bevrijding. Hij bevrijdt en geneest zonder voorwaarden vooraf Hij geeft zelfs geen nazorg achteraf! Ik heb groot respect voor iedereen die op welke wijze ook met mensen bezig is om hen tot genezing en/of bevrijding te brengen. Ook als het haaks staat op mijn manier van benadering. Alleen als ik het theologisch moet uitleggen denk ik dat we het voorbeeld van Jezus moeten nastreven en dat het niet ingewikkelder is dan wat Hij laat zien.

Zelfonderzoek en bekering zijn fundamenteel belangrijk voor redding. Een diepe bekering kan soms een inspiratie zijn om geloof te hebben voor je eigen genezing. Maar dat is niet de 'normale weg' die Jezus toont. In Mattheüs 10 geeft Jezus zijn discipelen de opdracht erop uit te gaan, te prediken en te genezen. Zie je wel, denken mensen dan, we moeten éérst verkondigen en dán pas genezen. Maar. In Lukas lees je het omgekeerde: Als je in een stad komt, genees dan de zieken en verkondig het evangelie. Precies omgekeerd! Om een zieke te genezen hoef je niet eerst dingen uit te leggen; als je geloof hebt, kun je er direct mee beginnen. Ziekten en demonen moeten doen wat hun gezegd wordt, in Jezus' naam. Jezus geeft ons de opdracht om zieken te genezen en doden op te wekken. Hij zegt niet 'bid voor een zieke en laat het verder maar aan God over, wacht maar af of er wat gebeurt...'. Nee, Hij zegt: genéés de zieken!

Blijkbaar kan er veel meer dan we denken en wordt er ook méér van ons verwacht.

Betekent dat dan dat je voor iedereen die je tegenkomt op straat moet bidden?
Wim: "Praktisch gezien is dat natuurlijk niet mogelijk. In Azië heb ik wel meegemaakt dat er een rij voor mijn hotel stond te wachten, of dat mensen me achtervolgden tot op het toilet voor een gebed of een profetie! Je zou niet komen waar je heen moest, als je voor iedere zieke zou stoppen. Dat deed Jezus ook niet. Daarom moest Bartimeüs zo hard roepen; Jezus was van plan om gewoon door te lopen. Ook stuurde Hij zijn discipelen vooruit om zieken te genezen in dorpen waar Hij later zelf zou komen. Blijkbaar had Hij eerst andere dingen te doen, en als mens ben je nu eenmaal beperkt. Maar als je dat wilt, kun je bidden voor wie je maar wilt. Daar heb je niet perse specifieke leiding van de Heilige Geest voor nodig. Neem nu het voorbeeld van Petrus en Johannes. Ze komen bij de tempel en zien daar een verlamde bedelaar. Die hadden ze waarschijnlijk al wel vaker zien zitten, maar ze waren onderweg van A naar B en stopten niet bij iedere bedelaar die ze tegenkwamen. Dit keer wordt hun aandacht echter wèl getrokken door de man. Er staat nergens dat ze een speciale openbaring hadden om dit keer met hem te bidden. Om praktische redenen bid ik zelf alleen tijdens samenkomsten voor mensen, want anders zou ik nergens meer op tijd kunnen komen. Maar uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd. Een keer in India moesten we lang wachten op de trein. Op het perron zat een verlamd meisje te bedelen en ik kreeg medelijden met haar. Ik bad voor genezing, maar er gebeurde niets. Toch had dat wel de aandacht getrokken en al snel stond het hele perron vol mensen.

Daardoor konden we spontaan een dienst houden, waarin we het evangelie uitlegden en baden voor zieken. En toen gebeurden er wel veel genezingen!

Maar hoe bid jij dan; vragend Vader, wilt u deze persoon genezen of' bevelend' In de naam van Jezus: wees gezond!
Op zich maakt het, denk ik, niet veel uit hoe je bidt. Als je spreekt met geloof, dan werkt het. Toch denk ik dat het nemen van autoriteit dichter ligt bij wat Jezus deed, dan een vragend gebed. Ook bij de apostelen zie je dit. Neem het verhaal van Paulus in Handelingen 28:8. Paulus is daar op bezoek bij de vader van Publius, die met ingewandskoortsen in bed ligt. Paulus doet een gebed, legt hem de handen op en geneest hem. Geloof is de sleutel, vanuit jouw relatie met de Heer. Die relatie moet je onderhouden. Tijdens mijn stille tijd trek ik er vaak met de hond op uit in de natuur, om de mensen te ontwijken en rustig met de Heer te kunnen spreken. Directe communicatie, zo zit ik in elkaar. Ook bid ik veel in tongen. Dat heeft het bovennatuurlijke in mijn leven sterk gestimuleerd. Jakobus schrijft in zijn brief dat onze tong de koers van ons leven bestuurt Spreek je positief, dan krijgt je leven een positieve koers; spreek je negatief, dan wordt je leven negatief. Daarom geloof ik dat als je bovennatuurlijk spreekt, je leven bovennatuurlijk wordt.

Tijdens de Herstelweek werden kinderen aangemoedigd om zich uit te strekken naar de Heilige Geest. Is dat wel verstandig, kunnen kinderen dat aan?
We zijn als Kerk over het algemeen niet erg vertrouwd met het functioneren in de Heilige Geest. Dus als we kinderen aanmoedigen om dit te doen, dan moet er een basis zijn van bekering en geestesdoop, voordat ze gaan functioneren in de andere gaven van God. Maar ik ben er zeker een voorstander van dat kinderen leren functioneren in de kracht van de Heilige Geest. De samenleving dringt hen Harry Potter en zijn magische krachten op, terwijl wij angstvallig proberen hen af te houden van de kracht van God! Daarom kan ik me zo druk maken als ouders zeggen: ‘Ik wil niet dat mijn tiener in een genezingsdienst komt, want daar worden ook demonen uitgedreven, en dat kan zo beangstigend zijn dat het schade doet aan zijn ziel.’ Onzin! Via de televisie komt er veel meer op hen af, en dát is pas schadelijk.

Behalve prediker en gebedsgenezer is Wim samen met zijn vrouw ook deel van een apostolisch team in België en leiden zij C7, een bijbelschool bij hen aan huis. Wim: "We zijn die bijbelschool vorig jaar begonnen op basis van een openbaring van God. Het apostolisch team kreeg een gebouw aangeboden. We mochten ermee doen wat we wilden: verkopen en het geld gebruiken, of er een andere bestemming voor vinden. Ik was in India toen het team bij elkaar kwam om te bespreken wat de mogelijkheden waren. "Een bijbelschool aan huis?", opperde een teamlid. "En dan moeten Wim en Corrie er gaan wonen!" Mijn vrouw Corrie was in eerste instantie niet overtuigd. "Op mijn leeftijd het roer zo radicaal omgooien? Daar heb ik een openbaring van God voor nodig!" Ze besloten mij te bellen ik wist immers nog van niks, en zonder ook maar enige toelichting te geven wat het betrof, vroeg Corrie of ik me wilde uitstrekken naar een woord van God. "Schrijf alles op wat in je gedachten komt, ook als je het niet snapt", zei ze. De campagne in India was echter zo druk, dat ik 's avonds eerlijk tegen de Heer zei dat ik nu niet kon bidden en vasten. Wilde Hij het me in mijn slaap laten weten? De volgende ochtend werd ik wakker met het getal 'honderdtwintig' in gedachten, dus dat schreef ik op al had ik geen flauw benul wat het kon betekenen. Toen ik Corrie aan de lijn had, deed het ook bij haar geen belletje rinkelen. "Blijf maar doorbidden", zei ze, en ik dacht: een mooie profeet ben ik! Ondertussen ging het team in België die dag voor de eerste keer het gebouw bekijken. "Had Wim nog een openbaring?" "Alleen een getal," antwoordde Corrie. Martin Koornstra, één van het team, reageerde direct: "Welk getal? Toch geen honderdtwintig, of wel?" Hij had namelijk net ontdekt dat dit het huisnummer was van het gebouw. God had mij ons nieuwe huisnummer gegeven! Op grond van die openbaring zijn we aan de slag gegaan. Het gebouw was volkomen uitgewoond en we hadden geen rooie cent, maar toch konden we vorig jaar met de eerste groep studenten beginnen en in september volgt nu de tweede groep. Ik, neem ze overal mee naar toe en laat ze meewerken tijdens campagnes. Ze leren demonen uitdrijven, bidden voor genezing, noem maar op. Geen school voor pasbekeerden dus. Vorig jaar had ik drie jonge mensen bij mij in India. Vanaf het podium maakte ik foto's terwijl zij, omringt door opdringerige dorpsbewoners, met geloof en dus met resultaat voor de zieken baden. Dan stroomt mijn hart over van dankbaarheid en dan groeit mijn hoop dat mijn droom van een stadion in België in vervulling gaat komen... «