Genezingen in Nigeria
door Wim Houtman

Is Jan Westerhof uit Doetinchem - binnen twee seconden, zegt hijzelf - genezen van zijn MS? Dat lijkt me buiten kijf, gezien de televisiebeelden eergisteravond van zijn hernieuwde bezoek aan T.B. Joshua in Nigeria.

Is Joshua een profeet en is zijn bediening van God? Daarover zou ik me, net als EO-programmamaker Wout Heslinga in Visie, van een finaal oordeel willen onthouden. (Van die distantie klonk overigens in het programma weinig door.)

Sympathiek, meer dan dat zelfs, was hoe Joshua in het programma benadrukte dat hij geen 'gebedsgenezer' wil heten. Jezus Christus is degene die geneest. Joshua bidt slechts.

Wat me ook voor de 'Synagogue of All Nations' innam, waren de lange dagen die Westerhof op een overigens luxueus uitziende kamer moest doorbrengen met videobanden en met de Bijbel, voordat hij naar een genezingsdienst kon. Dat zet het wonder wel in perspectief. En het verhoogt de drempel voor 'gelukzoekers'.

Ik zag Westerhof naderhand op bezoek gaan bij zijn vroegere medepatiënten in het revalidatiecentrum Klimmendaal. Ze leken oprecht blij voor hem. Stel je voor dat Joshua in Nigeria inderdaad een profeet van God is. Ik zou dan niet graag achter een bureau in Barneveld een andere conclusie trekken.

En toch zit het me niet lekker. Na het zien van het programma bleef ik een tijdje stil zitten. Stel dat ik nu een ernstige ziekte onder de leden had? Zou ik dan nu ook naar Lagos willen?
Ik wist het niet.

Willem Ouweneel, die een en andermaal in Lagos is geweest, had het over de vruchten waaraan je de boom kent. Genezing die van God komt, brengt mensen ook dichter bij Hem. Maar behalve dankbaar en verbaasd, kan publiciteit over gebedsgenezing, telkens weer, mensen ook onrustig maken.

Het wonder is toch de uitzondering? Dat was het in Jezus' tijd wel. Ontelbaren van zijn kinderen geeft God een ziekte of handicap waarmee ze moeten leven of sterven. Dat kost strijd; ze moeten ermee leren leven. Elke morgen staan ze op of soms kunnen ze dat niet meer om het gevecht weer aan te gaan. Ik stel me voor dat ik dan niet geholpen zou zijn om steeds weer te horen of te zien: Maar in Lagos... Maar in Leiderdorp... 'Bid zonder ophouden... Kom uw genezing halen!' ... 

Er gebeurt méér bij Joshua, zei Ouweneel: er worden levens vernieuwd, huwelijken gered, zwakken in het geloof versterkt. Maar dat is toch niet de trekpleister voor die duizenden. Dat is de kans op genezing.

Is dat het uithangbord om de wereld te laten zien wat God kan doen? Is dat niet gevaarlijk, in een tijd waarin massa's mensen zó met hun lichaam en dit aardse leven bezig zijn? Is die gave van God, ver weg in Nigeria, eigenlijk wel voor ons?
Ik wil met heel mijn hart geloven dat God ook vandaag nog wonderen kan doen. Maar niet per se 'nu!' En niet per se 'hier', via één bijzondere man, tijdens een luidruchtige samenkomst die mensen met dat doel beleggen. Hij doet wonderen. Hij alleen.