Evangelisch-Gereformeerd

De Opwekking komt eraan

NBV recensies

Waar was God?

Abortus - Euthanasie

Kerkgeschiedenis
   De vroege kerk - deel 1
   De vroege kerk - deel 2
   De vroege kerk - deel 3
   De vroege kerk - deel 4
   De vroege kerk - deel 5
   De vroege kerk - deel 6
   De vroege kerk - deel 7
   De vroege kerk - deel 8
   De vroege kerk - deel 9
   Rachab
   Jozef van Arimathea en Jezus
   De leeuw/Heraldiek
   Bonifatius
   Friezen, Angelen
   Waarom Brits-Israël-visie?
   Joden in verstrooiing

Satan

Uit: Een nieuw geluid - Tijdschrift over Nederlands-Israël - januari 2005

"DE VROEGE KERK" - deel 9

Gladys Taylor

Het aandeel van de vrouwen

Bij het bestuderen van de kerk van de eerste eeuw hebben wij kunnen opmerken dat de vrouwen prominent aanwezig zijn geweest, een noodzakelijke rol spelend, waarbij zij zich kennelijk niet al teveel lieten gelden want ze waren algemeen geliefd bij hun mede-christenen.

Gewoonlijk wordt verondersteld dat vrouwen geen rechten hadden tot de tijd van de suffragettes. Dit is echter niet juist. Er is een triade in de wetten van Molmutius, die de grondrechten aangeeft van iedere Brit. Een van deze rechten is het kies- en stemrecht bij het vaststellen en uitvoeren van de wetten; voor de man op 21 jarige leeftijd, voor de vrouw wanneer zij in het huwelijk treedt.

In het oude Israël werden de vrouwen met achting en respect behandeld. De vrouwen van de patriarchen hadden een koninklijke status en er zijn aanwijzingen, dat de ongebruikelijke vrijheid van vrouwen vreemd aandeed bij hun heidense buren.

Wij zijn geneigd dit te vergeten, omdat in Jezus' tijd de Joden al teveel van de gewoontes hadden overgenomen van de Babyloniërs, die hun vrouwen als louter vee behandelden. Wij zien dat Jezus sommigen van hen opheft uit hun vernederde positie en Hij behandelt zijn vrouwelijke vrienden als mensen die respect waardig zijn. Maria 'zat aan zijn voeten', zoals een leerling die door zijn meester wordt onderwezen en Jezus stond niet toe 'dat het goede deel' dat zij had gekozen haar ontnomen zou worden. Toen uiteindelijk deze groep vrouwen met hun reisgenoten in West Europa aankwam, werkten zij naast de mannen bij het evangeliseren van de Keltische bevolking. Het waren niet alleen mannen die kerken stichtten, ofschoon er geen bewijs is dat vrouwen ooit tot bisschop gewijd wilden worden. Zij voerden op volkomen natuurlijke wijze de werkzaamheden uit die gedaan moesten worden.

De Britse koninklijke dames in Rome waren uit hetzelfde hout gesneden. Er was geen spoor van zelfoverschatting. Zij waren ernstig en praktisch en hebben, volgens een inscriptie in de kerk van Pudenziana, hun doodgemartelde vrienden met eigen handen begraven. Rome behandelde vrouwen nog slechter dan vee en heeft deze gewoonte overgedragen aan de volken van Europa die onder Romeinse overheersing leefden.

Maar Claudia en haar dochters waren Kelten en Keltische vrouwen waren ongewoon rustig en beheerst. Dit was een bijzonderheid die de Romeinen verbaasd liet staan. In een boek getiteld 'The Celtic Realms', geschreven door Miles Dillon en Nora Chadwick lezen we: "Cartismandua is een van de meest opvallende vrouwelijke heersers uit de Keltische oudheid, te vergelijken met haar tijdgenote koningin Baodicea van de Iceni en met Medb of Connacht, koningin van Ierland in het heldentijdperk. Het is werkelijk onmogelijk een goed begrip te hebben van de Keltische geschiedenis en literatuur, zonder ons bewust te zijn van de hoge positie van Keltische vrouwen en iets over de aard van hun plaats in de samenleving, zowel in Gallië als in Brittannië, te weten".

Polybius zegt dat ze hun echtgenoten in strijdwagens volgden, wanneer zij oorlog voerden tegen de Romeinen.

Natuurlijk kon een slechte koningin net zo gevaarlijk zijn als een slechte koning, zoals we zien in het geval van Cartismandua, die Caradoc (Caractacus) verraadde, maar een goede kon een zegen zijn, zoals we ze dikwijls in onze geschiedenis zijn tegengekomen.

Zo kijken we ook naar het leiderschap van Eurgain, die de scepter zwaaide in haar nieuwe christelijke studiecentrum en waar ze, tijdens de regering van haar broer Cyllinus, alle bezoekers ontving. Hij was aangesteld als regent gedurende de afwezigheid van zijn vader Caradoc. Jestyn ap Gwrgant zegt over hem: "Cyllin ab Caradoc, een wijze en rechtvaardige koning. In zijn dagen omarmden vele Cymry het geloof in Christus door het onderwijs van de heiligen in Cor Eurgain en vele vrome mannen uit Griekenland en Rome verbleven in Cambria .

Dit is ons erfdeel, waarvoor we ons niet behoeven te schamen!

CHRONOLOGISCHE TABEL

  36 Martelaarschap van Stefanus.
      Verstrooiing van de discipelen volgt.

  37 Dood van Tiberius.
      Jozef van Arimathea reeds in Brittannië

  42 Paulus te Antiochië.
      Discipelen worden voor het eerst christenen genoemd.

  44 Martelaarschap van Jakobus, zoon van Zebedeüs.

  50 Concilie te Jeruzalem.
      Caradoc (Caractacus) gevankelijk naar Rome gevoerd.

  53 Paulus te Corinthe.

  58 Bran de Gezegende keert vanuit Rome terug naar Brittannië.

± 61 Baodiceaanse oorlog.

   62 Paulus komt in Rome aan.

± 63 Martialis komt in Rome aan.

± 65 Linus aangesteld als bisschop van Rome.

   67 Martelaarschap van Jakobus de Rechtvaardige, bisschop van Jeruzalem.

   68 Christenen vluchten uit Jeruzalem, nadat zij gedurende het beleg gevangen waren
       genomen.

   70 Val van Jeruzalem.
      Ignatius aangesteld als bisschop van Antiochië.

± 78 Anacletus krijgt de leiding over de kerk in Rome na de dood van Linus

   80 Colosseum verwoest. Pest en brand in Rome. Verhevigde vervolging.

   82 Dood van Jozef van Arimathea. Domitianus verbant filosofen en leraren van
       vreemde leerstellingen.

   83 Agricola valt de Picten aan in Caledonië (Schotland). 

   91 Clementinus aangesteld als bisschop van Rome.

± 95 Johannes te Patmos.

± 99 Martelaarschap van Johannes.

± 100 Martialis keert terug naar Spanje.

De jaartallen betreffende de kerk in Rome, zoals de aanstelling van Linus, Anacletus en Clementinus, zijn overgenomen uit Dr.Plumptre's aantekeningen over de Handelingen der Apostelen in het Commentaar van Dr. Ellicott.